On meat... Animal meat, human meat, black, white, red or yellow meat...

Please do drop this stupid, self-indulgent thought of having bypassed your "animalistic" instincts, before you even start reading this. We, along with you, are all pieces of meat either you want it, or not... Intelligent meat, of course, yet meat nevertheless... After all, true passion comes along with "animalistic" behaviour. As a matter of fact passion unleashes, whereas intelligence filters things out... I'm not making a stand for animalistic behaviour here, I'm just trying to say that we humans are not less animals than any animal. All humans are prone to animalistic behaviour because we are animals. Intelligence does separate us from all other animals, but merely by simply being just one of our tools for survival. Every animal from a certain species DOES something NO OTHER animal could ever do. That's why it's a different species. And every animal, along with us humans, behave the way they do in order to achieve maturity for procreation. In that sense, and yet in all other sense, humans do NOT differ from any other species more than cats differ from any other species.

Well... I was saying that passion unleashes, whereas intelligence filters things out... This fact does not make any of the two superior, only more suitable under different circumstances. So here is my question to you... When will we escape from this notion of "superiority/supremacy"? It's a cage, it keeps us standing still to a certain point in our evolutionary timeline. A point that does not bear any significance whatsoever -and I'd dare go as far as to say it even lacks the property of realistic existence- outside our own spheres of perception and logic. Of course, this seems to be part of our humanity too and as such it can only lead us toward our evolution. But it certainly hinders our personal progress. Why is it so difficult for us to accept that humans' "higher intelligence" is no less and no more a tool than cats' "higher agility"? It's not superior as a tool to that of any other being, it just gives us the opportunity to reach maturity, and thus reproduce, by utilizing different means. We are somehow deluded by the fact that we see the world through our eyes and thus inevitably put humankind in the center of it. But to every other animal we are not the center, we are only part of its environment, a pretty hostile one, if I may. Intelligence will have been proven a biologically successful tool when humankind will have reached a history (not necessarily a "recorded" one) of say... 160.000.000 years... That's about how long dinosaurs walked the earth... And it will have been proven THE MOST successful tool if it allowed our species to live more than any other species on earth. So it's really far from total success...

Also, about "discipline" and "self-restraint" humans have and "other animals" lack... First of all it's an old, fat lie... Many animals have shown behaviour resembling our self-control and they did so in the labs, as they do so in their natural habitat. Discipline is something common in the "animal kingdom"... But let's check it through another point of view... Discipline is a human value. It has no meaning outside the spectrum of human behaviour. Sometimes it does not have meaning even inside this spectrum. It isn't some kind of universal standard, it's just a human value. So, as it is in this sense "created" by mankind, or rather appeared along with it, it can be bypassed at will. Still, the "bypasser" is no less human than any other human, at least biologically speaking...

Oh...! Did I forget to mention that because I don't seek any identity, neither inherent nor acquired, the only one thing I use to base my opinion on is science? Yes, and for that matter biology mostly. So, If we do not follow the same principles, I'll be glad to hear or read your opinion, but we both know that this conversation is doomed...

Anyway, now that I offered a solution to the problem of meaninglessly differentiating the mankind from the rest of the animal kingdom, taking also into consideration that there is meaningful and useful differentiation -it's just normally people don't prefer this perspective- let me suggest something about meaninglessly differentiating humans from humans... We all know those famous notions that blacks are stupid, whereas whites are clever... Now, most people base this belief on the fragile foundations of some ghost IQ test results... Surveys... Studies...

Well... IQ? Mensa??? Stanford-Binet Intelligence Scales and other similar standardized IQ tests? Oh, come on...! Binet was neither a biologist nor a neurologist. He was a psychologist. A studier of human behavioural patterns. So was the German Wilhelm Stern who coined the term "IQ". They lived in the early 20th century...! Early! 1900+...! I mean, ok, the modern tests are of course revised versions, but using a base as outdated as this... Well... It's a bit risky, to say the least. You just cannot be too biased by the results... Even Binet himself warned that such test scores should not be interpreted literally, because intelligence is plastic and that there was a margin of error inherent to the test. And please take into account the fact that this was stated back then, right from the very beginning... Of course it is evident that man never learned from his past, a past that he remembers only as he sees fit...

The fact is that science is not yet able to measure human intelligence. All that can be said is that one of the most important factor towards a man's success in such an IQ test is the time and money invested in him, not his inherent intelligence... After all, inherent intelligence is not considered to greatly deviate from one person to another. On the contrary, the opportunity, or if you prefer the privilege, of good, high-class education really DOES greatly deviate... Consider how uneven is the investment in education between Africa and USA... Then consider how uneven is the investment in education among africans, african americans and white americans inside USA... Now calculate... Finally, apply your results to your selected population set... What do you see? IQ has to do with the ability to make deductions, in the sense that you use your accumulated knowledge. If you have not accumulated anything of what is considered useful knowledge in our urban societies, that doesn't mean you're stupid... That just means that you didn't have proper education... Hence the correlation of low IQ scores and the lower classes...

But after all... May I see even ONE legitimate study having those results everyone is talking about? Because as far as I am concerned, It's that kind of studies you always hear of but you never actually get to lay hands on... I doubt they even exist...

That's all for today... Godmorgon and sleep tight...!

En andra gamla sagan

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ραφιναρισμένο. Γράφω όπως ακριβώς μου έρχονται οι σκέψεις στο μυαλό... Εντάξει, ένα πρώτο φιλτράρισμα στις σκέψεις πάντοτε γίνεται. Αν δεν με είχαν κατακλήσει σκέψεις δεν θα είχα καν την αφορμή να κάτσω να γράψω οτιδήποτε... Από τον καταιγισμό όμως, στην αφορμή για έκφραση και τελικά στην έκφραση διακρίνονται ήδη τρία βήματα. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος και ούτως ή άλλως λίγη σημασία έχει... Τη σημασία βέβαια την δίνουμε εμείς στα πράγματα, κάτι το οποίο επίσης δεν είναι του παρόντος αλλά το θεωρώ απόλυτα σημαντικό... Ναι, ναι... Το ξέρω... Πέφτω σε λούπα... Σε "φαύλο κύκλο" θα έλεγε πιο εκλεπτισμένα ίσως ένας λογοτέχνης. Εγώ δεν είμαι λογοτέχνης... Ωστόσο κατανοώ την ανάγκη για μια πιο συνεκτική δόμηση των σκεψεών μου, εάν επιθυμώ να τις εκφράσω στον κόσμο, έτσι ώστε να του μεταδώσω εν τέλει μια πληροφορία και όχι να του σπάσω απλώς τα νεύρα... Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... Πληροφορία... Ας γυρίσουμε στην αρχή και θα προσπαθήσω αυτή τη φορά να είμαι πιο επιεικής και πιο "συμμαζεμένος" επίσης...

Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από μια παρέα τριών ανθρώπων... Εντάξει ίσως εδώ αρχίσω να θέτω κάποιες συνθήκες οι οποίες θα μας απομακρύνουν από την αρχική δήλωση, αλλά για "εμάς τους τρεις" οι συνθήκες αυτές είναι μέρος της καθημερινότητας, νόρμα, απλά προφανή δεδομένα... Η πραγματική, μοναδική συνθήκη είναι να βρεθούνε αυτά τα προφανή δεδομένα μαγειρεμένα με φρέσκια ή "φρεσκίζουσα" πληροφορία μέσα σε μια συζήτηση... Εδώ επιθυμώ να δηλώσω ότι όσοι φιλόλογοι και γλωσσολάγνοι δεν εγκρίνουν τους νεολογισμούς μου και την ακατανίκητη τάση μου προς την λεξιπλασία, μπορούν να είναι σίγουροι ότι τους έχω απολύτως χεσμένους και θα κοιμηθώ πολύ ήσυχος. Αλλά ας κλείσουμε την παρένθεση την οποία ποτέ δεν ανοίξαμε εμφανώς και ας συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε... Ας συνεχίσουμε από τη στιγμή που έχει αρχίσει η συζήτηση...

Από τη στιγμή που μια συζήτηση αρχίζει μέσα σε αυτή την παρέα καμμένων, δεν αργεί να εξελιχθεί σε ομαδική γκρίνια... Βασικά το να αρχίσουμε μια συζήτηση είναι από μόνο του αφορμή για να γκρινιάξουμε ή για να γελάσουμε... Δεν γίνεται τόσο συνειδητά όσο το παρουσιάζω, αλλά σίγουρα έχουμε συνείδηση του γιατί αρχίζουμε να συζητάμε... Αφού το χιούμορ το έχω μόνο σε πολύ αυθόρμητες στιγμές το μόνο που μπορώ να σας μεταφέρω, μέσω του πληκτρολογίου μου, είναι η γκρίνια... Ας γκρινιάξουμε λοιπόν...

Μου τη σπάει που υπάρχουν κολλημένοι, κλειστόμυαλοι, ακόμη και συντηρητικοί άνθρωποι... Με ερεθίζει ο άσκοπος χαρακτηρισμός και η επικράτηση της αρνητικής χροιάς μιας λέξης έναντι της πραγματικής της σημασίας. Με νευριάζουν τα στεγανά στην αντίληψη... Με ενοχλεί ο ανθρωποκεντρισμός. Με ταράζει ο αλαζονικός εγωκεντρισμός μα όχι ο απλός, καθαρός εγωισμός. Το να είσαι εγωιστής είναι μια φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Και λέγοντας εγωιστής δεν εννοώ αυτόν που βάζει τον εαυτό του πρώτον από όλους, αλλά τον κάθε έναν άνθρωπο. Ούτε και εννοώ ότι όλοι μας έχουμε υπάρξει έστω και λίγο εγωιστές... Εννοώ ότι από τη στιγμή που γενιόμαστε μέχρι τη στιγμή που μετράμε ραδίκια είμαστε εγωιστές... Δεν μιλάω δηλαδή απλώς για συμπεριφορά. Ούτως ή άλλως η εγωιστική συμπεριφορά υπάρχει συνειδητά ή όχι σε όλα τα ζώα του κόσμου. Μιλάω για απλή λειτουργία. Είναι παράλληλο με κάτι που σκέφτομαι εδώ και μια πενταετία, κάτι που έχω αναλύσει πολύ εκτενέστερα στο παρελθόν και ειληκρινά έχω ψιλοβαρεθεί να αναλύω... Λέγεται ένστικτο... Και βέβαια ο άνθρωπος, ως μέγιστος αλλαζόνας, έχει μπει μέσα βαθιά στην ίδια του την πλάνη περί επικράτησης επί των ενστίκτων του... Den sama gamla sagan...

Μου τη σπάει που ο εγωκεντρισμός και ο ανθρωποκεντρισμός έχει φέρει τον καθένα στη θέση να θέλει να επιβάλει την αποψή του στους υπόλοιπους... Και εδώ μπαίνουν τα ζητήματα της πληροφορίας και της σκέψης με τα οποία άρχισα το παραλήρημα... Γιατί το να πιστεύεις ότι έχεις δίκιο είναι γενικά η νόρμα... Το να θες να δασκαλέψεις όμως τον διπλανό σου επειδή μόνο εσύ έχεις δίκιο, εξ' ορισμού δεν σταματάει σε εσένα. Συνεχίζει και εξαπλώνεται γύρω σου σαν καρκίνος. Και εκτός από χωρικά εξαπλώνεται και χρονικά. Στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και όλες τις γενιές που θα είναι σάπιες όπως εσύ... Θα είναι? Ίσως ταίριαζε καλύτερα το ρήμα "καταλήγω"... Γιατί ένα παιδί είναι το μόνο παράδειγμα ενός πραγματικά ανοιχτόμυαλου ανθρώπου. Ένα παιδί δεν έχει στεγανά. Αν τα στεγανά τα δημιουργήσει το ίδιο στον εαυτό του, έχει εκείνο την ευθύνη... Αν του τα δημιουργήσεις εσύ, τότε έχεις εσύ την ευθύνη. Και ναι, εδώ χρησιμοποιώ την λέξη ευθύνη με την αρνητική της χροιά... Κατηγορείσαι...! Κατηγορείσαι ότι αντί να ανοίξεις περαιτέρω τους ορίζοντες ενός άδολου ανθρωπου, του βάζεις μέσα στο κεφάλι του την έννοια του δόλου. Βασικά, δεν την βάζεις απλώς... Όχι...! Δεν αρκείσαι σ' αυτο! Την διδάσκεις κυριολεκτικά, εξυψώνοντας σε ήρωες και φορείς πολιτισμού τους μακελάρηδες προγόνους σου και παρουσιάζοντας ως βάρβαρους δολοφόνους τους προγόνους των κοντινών ή μακρινών γειτόνων σου... Ανιδιοτέλεια, υψηλό αίσθημα ευθύνης, φιλοξενία, ήθος και ιδανικά, ε? Σκατά! Αλλά ας δούμε για τι άλλο κατηγορείσαι... Κατηγορείσαι για το ότι παρουσιάζεις ανύπαρκτες ανισότητες μεταξύ των "δικών σου" και των "άλλων", κάτι που όχι μόνο μετατρέπει έναν αγνό άνθρωπο σε υπερόπτη, αλλά εν τέλει συντηρεί και την τωρινή απαίσια κατάσταση... Ίσως αυτή η κατηγορία ειναι εξ' αρχής λίγο αβάσιμη, αφού το να πιστεύεις ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο είναι σαν να χωρίζεις τον κόσμο μεταξύ εσού και των άλλων. Αλλά αν δεν έχεις εσύ ευθύνη για τις ανόητες πράξεις σου, ποιος έχει; Δεν προσφέρεις καν στείρα γνώση πλέον, πόσο μάλλον παιδεία... Προσφέρεις προπαγάνδα και μόνο προπαγάνδα... Είτε εθνική προπαγάνδα, είτε προπαγάνδα υπέρ της υιοθέτησης κάποιων συγκεκριμένων μοτίβων συμπεριφοράς και της απόρριψης κάποιων άλλων. Προπαγάνδα υπέρ των μοτίβων σου, υπέρ του συντηρητισμού σου και γενικότερα υπέρ "σου"... Χμμμ... Εγωιστικό? Όχι! Εγωκεντρικό...

Α, επί τη ευκαιρία, το ακόλουθο link οδηγεί σε ένα πολύ ωραίο, κατα τη γνώμη μου, 3D animation video που έχει να κάνει με την στείρα εκπαίδευση στην εποχή μας... Τελικά δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα πρόβλημα με το εκπαιδευτικό...

http://vimeo.com/5197063

Gladiators...

Ave, Caesar, morituri te salutant…!

Gladiators!

You are but honoured slaves…
Deprived of your freedom,
you have but one choice…

Fight!

Give us your life
(so as) we can feed our need for lust with it!
We are the many!
You are the few!
Gladiators of the past,
you have but one choice…

Gladiators!

We are but dishonoured slaves…
Deprived of our freedom,
without even realizing it,
we have but one choice…

Fight!

Give them our lives
(so as) they can feed their greed with it!
We are the many!
They are the few!
We… Gladiators of today…

Will even one of us ever regain his freedom…?

Den sama gamla sagan...

ΟΡΙΣΜΟΙ, ΜΟΝΤΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ



Αφεθείτε στο παραλήρημά μου και φανταστείτε την εξής κατάσταση.

Δημιουργώ ένα ον, του δίνω ένστικτο για να επιζήσει, λογική για να εξελιχθεί και συναίσθημα για να μην δρα εναντίoν του εαυτού του.

Αν και το τελευταίο μπορεί να μην είναι απόλυτα ακριβες...

Τελικά τι κάνει αυτό το ον;

Καταφέρνει τα ακριβώς αντίθετα.

Με την καταπληκτική, εκουσίως διαστρευλωμένη λογική του, μετουσιώνει το ένστικτο και τα συναισθήματά του στα εργαλεία της αυτοκαταστροφής του. Και για να είναι σίγουρος για αυτήν την αυτοκαταστροφή, τη συστηματοποιεί. Και το κάνει δημιουργώντας το ένα σύστημα μετά το άλλο. Και το κάθε σύστημα καταρρέει εκφυλισμένο. Μέχρι που αυτό το ον κουράζεται από την αποτυχία του και σταματάει. Κι επιλέγει να σταματήσει τη στιγμή που έχει εκφυλιστεί το πλέον αναποτελεσματικό, από τα πλείστα αναποτελεσματικά συστήματά του.

Ο καπιταλισμός.

Το σύστημα, που μετά από τόσα και τόσα συστήματα κατάφερε να φτάσει τον κόσμο σε αυτό το σημείο...

Το ίδιο σύστημα που έκανε αυτήν την πόλη να σκουριάσει και να σαπίσει μαζί με τις ψυχές των ανθρώπων.

Έχω βαρεθεί να βλέπω καυλωμένους να μάχονται με λάθος τρόπους, τους λάθος ανθρώπους, για σωστούς λόγους.

Έχω βαρεθεί να βλέπω σάπιους να καρπώνονται και κατά κανόνα να σπιλώνουν των αγώνα και τη μάχη των άλλων με σωστούς τρόπους, για λάθος λόγους.

Έχω βαρεθεί να βλέπω τον άνθρωπο να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, στην προσπάθειά του να ανέβει στην κορυφή της κάθε ηλίθιας, προσωπικής, όσο και προσωποποιημένης, φιλοδοξίας του.

Έχω βαρεθεί να βλέπω αυτήν την πόλη.

Έχω βαρεθεί να κλέβω κάθε μέρα την ίδια την ύπαρξή μου από αυτήν την πόλη.

Έχω βαρεθεί να σκέφτομαι ότι όλος ο κόσμος είναι όπως αυτή η πόλη.

Έχω βαρεθεί να ψάχνω έναν τρόπο να αποδράσω από την επιρροή αυτής της πόλης.

Έχω βαρεθεί να ψάχνω έναν τρόπο να αποδράσω από την επιρροή αυτού του κόσμου.

Έχω βαρεθεί να τα βαριέμαι όλα αυτά.

Έχω ξεπεράσει το σημείο της απλής αήδιας, του άσβεστου μένους, της οδυνηρής απόγνωσης.

Για να ακριβολογώ κάθε απόγνωση και κάθε αίσθημα ματαιότητας φαντάζει τόσο όμορφο πλέον όσο η ελπίδα.

Μα πάνω απ’ όλα έχω βαρεθεί, έχω σιχαθεί να βλέπω ότι τίποτε δεν λειτουργεί, γενικότερα...

Κι αυτό είναι το θέμα. Όχι τι είναι λάθος και τι σωστό...

Δεν υπάρχει «λάθος» ούτε «σωστό»!

Υπάρχουν απλώς πράγματα που λειτουργούν και πράγματα που δεν λειτουργούν...

Σε θεωρητική βάση, βέβαια. Στην πράξη δεν υπάρχουν πράγματα που λειτουργούν. Τίποτε, μα τίποτε γενικότερα!

Βέβαια, για να γυρίσουμε στην αρχική κατάσταση...

Δεν είμαι εγώ αυτός που δημιουργώ τον άνθρωπο.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που δημιούργησε τον άνθρωπο, εκτός από την ίδια την εντροπία, την αέναη ροπή των πραγμάτων προς το χάος...

Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο άνθρωπος είναι έτσι όπως είναι...

Λατρεύει τους ορισμούς και την κατηγοριοποίηση, τους κανόνες και τα πρότυπα, τα πράγματα που ο ίδιος δημιουργεί και αυτά που έχει καταφέρει να ερμηνεύσει, αναλύσει, κατανοήσει.

Οριοθετεί και ταξινομεί πράγματα με βάση μια «καθολικά αποδεκτή» επιστημονική αντίληψη, τη στιγμή που δεν υπάρχει «καθολικά αποδεκτή» επιστημονική αντίληψη –εκτός βέβαια κι αν με τον ηχηρότατο όρο «καθολικά αποδεκτή» εννοείται απλώς μια καθολικότητα εντός των ορίων της ανθρώπινης κοινωνίας ή ακόμη χειρότερα εντός των ορίων της επιστημονικής κοινότητας και μόνο...

Κρίνει με βάση τα ψυχαναγκαστικά πρότυπα που του έχει επιβάλει μια παρακμάζουσα κοινωνία που ο ίδιος δημιούργησε. Κρίνει με βάση τα ψυχαναγκαστικά πρότυπα που ο ίδιος επιβάλλει στον εαυτό του, προσπαθώντας να ξεφύγει από την επιβολή της παρακμάζουσας αυτής κοινωνίας. Κρίνει με βάση την ανασφάλεια, την έλλειψη ψυχραιμίας και την υστερία, πράγματα για τα οποία εθελοτυφλεί.

Κι έτσι, η κρίση και ο ορισμός αποτυγχάνουν! Γι' αυτό κι ο άνθρωπος μπορεί να ορίσει τον κόσμο γύρω του, και πολύ περισσότερο τον εαυτό του, μόνο τη στιγμή που νιώθει πραγματικά ελεύθερος!

Εφόσον αφήνεται να πράξει πέρα από κάθε αναστολή και δείχνει ο ίδιος στον εαυτό του τι ακριβώς είναι...

Έτσι επιτρέπει και στους άλλους να τον ορίσουν.

Και οι άλλοι τον ορίζουν!

Αλλά το θέμα δεν είναι ποιος ορίζει ποιον, τελικά. Ο ορισμός που χρησιμοποιώ εγώ για κάποιον άλλον άνθρωπο είναι καταδικασμένος. Ο άνθρωπος ορίζει τον άνθρωπο, τον σκύλο, το δέντρο, την πέτρα και το χώμα από την ανάγκη του και μόνο να ταξινομήσει τα πράγματα στο μυαλό του, στην προσπάθειά του να τα κατανοήσει. Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο σημείο στην όλη διαδικασία. Το γεγονός ότι οι ιδέες και οι έννοιες ταξιδεύουν από το κεφάλι του ενός σε αυτό του άλλου, δεν σημαίνει ότι παραμένουν οι ίδιες, μέσα στα δύο κεφάλια. Έτσι και οι κατηγορίες, ως μέρος αυτού του συνόλου ιδεών, είναι διαφορετικές από κεφάλι σε κεφάλι. Ο "καθολικά αποδεκτός" χαρακτηρισμός αυτού του φαινομένου είναι η λέξη «υποκειμενισμός».

Δεν δέχομαι τίποτε άλλο πέρα από τον ωμό υποκειμενισμό. Υποκειμενισμός στα πάντα! Ο κόσμος είναι αυτός που είναι γιατί τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί το περιβάλλον μας να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο, ή εξαρτημένο από εμάς, αλλά αυτό έχει πραγματικά λίγη σημασία. Η έννοιολογική υπόσταση του κόσμου πέραν του τρόπου με τον οποίο τον αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, είναι για τον άνθρωπο κενή έννοιας. Μια τέτοια υπόσταση θα μπορούσε να συνηφαστεί μονάχα με την έννοια του εξώκοσμου, ούτε καν ενός φανταστικού κόσμου.

Και η έννοια του εξώκοσμου είναι έννοια απολύτως απρόσιτη από κάθε μορφή αντιληπτικής ικανότητας. Όσο αλλάζει η αντιληπτική ικανότητα, τόσο θα αλλάζει και η πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ένα άτομο κατανοεί κάτι εξώκοσμο, αν αλλάξει η αντιληπτική ικανότητά του. Αυτά που διαισθάνεσαι, αισθάνεσαι και κατανοείς είναι το σύνολο της πραγματικότητάς σου. Η οποία είναι απόλυτα υποκειμενική, αφού κάθε άτομο αισθάνεται διαφορετικά πράγματα. Αρχικά, δεν έχει καν σημασία πόσο διαφορετικά. Ακόμη και η απειροελάχιστη διαφορά, που υπάρχει σε κάθε περίπτωση, σηματοδοτεί διαφορετική πραγματικότητα. Υποκειμενισμός στην πραγματικότητα. Αντικειμενισμός πουθενά!

Ωστόσο, οι κατηγορίες και οι ταξινομήσεις βοηθούν στην ψευδαίσθηση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας. Αν για εννιά στους δέκα ανθρώπους η έννοια της πέτρας σηματοδοτεί ένα σκληρό κομμάτι ύλης και ο ένας στους δέκα θεωρεί ότι η οντότητα που περιγράφεται από την εν λόγω έννοια δεν διακατέχεται από την χαρακτηριστική σκληρότητα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι εννιά στους δέκα έχουν δίκιο. Εντάξει, το παράδειγμά μου είναι ακραίο και ο ξεροκέφαλος φίλος μας δεν έχει παρά να κοπανήσει το κεφάλι του με την οντότητα που οι υπόλοιποι θεωρούν σκληρή για να δοκιμάσει την ισχύ της άποψής του. Τα περισσότερα πράγματα όμως δεν είναι ποτέ τόσο απόλυτα. Όταν ένα ολόκληρο είδος έμβιων πλασμάτων αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, κανείς δεν περιμένει μεγάλη απόκλιση στα μοτίβα συμπεριφοράς των ατόμων του είδους αυτού. Και πράγματι, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να με διαβεβαιώσει ότι οι πέτρες είναι σκληρά αντικείμενα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, πράγμα για το οποίο άλλωστε ακόμη κι εγώ, ο αιώνιος αμφισβητίας είμαι εντελώς πεπεισμένος. Αυτή όμως είναι η οπτική που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως σύνολο.

Το θέμα είναι ότι ούτε ο άνθρωπος ούτε κανένα άλλο είδος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως σύνολο. Αν εξομαλυνθούν οι διαφορές στην συμπεριφορά, αν γεφυρωθούν τα χάσματα μεταξύ των εφτά δισεκατομμυρίων διαφορετικών αντιλήψεων, τότε δεν θα υπάρχει καν νόημα να γίνεται λόγος για ανθρώπους. Πλέον θα μιλάμε για μοντέλα ανθρώπων. Και το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς προτιμάται αυτή η «λογική» της εξομάλυνσης. Εξ’ αρχής, δεν είναι δυνατόν να θεωρείται λογικό να εξομαλυνονται οι διαφορές μεταξύ δύο διαφορετικών βιολογικών οντοτήτων. Δεν πρόκειται για θεωρητικά μαθηματικά μοντέλα, δεν πρόκειται για περιγραφές, πρόκειται για απτές οντότητες. Τα μαθηματικά μοντέλα βρίσκονται μέσα στα κεφάλια μας. Οι οντότητες όχι. Ο τρόπος για να αντιληφθούμε τις οντότητες ναι, αλλά οι ίδιες οι οντότητες όχι. Βέβαια, ανέφερα προηγουμένως ότι έχει σημασία μονάχα ό,τι αντιλαμβάνεται καθένας. Αυτό όμως είναι διαφορετικό από την συνειδητή επιλογή να αγνοηθούν συγκεκριμένα πράγματα. Μπορείς να αγνοήσεις παραμέτρους στα μαθηματικά μοντέλα που κατασκεύασες εσύ. Δεν μπορείς να αγνοήσεις όμως απτές διαφορές. Διαφορές μάλιστα που μέσα στο σύνολο του ανθρώπινου είδους οδηγούν τα άτομα σε εντελώς απομακρυσμένα συμπεριφορικά μοτίβα, καταστρέφοντας στην πράξη την ίδια την διαδικασία εξομάλυνσης που υπαγόρευσε η θεωρία.

Ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει όντως έλλειψη στην αντίληψη και όχι επιλεκτική άγνοια, μπορώ να δώσω μονάχα ένα ελαφρυντικό και τίποτα παραπάνω. Κι αν φαίνεται να αναιρώ τον εαυτό μου, μη βιαστήτε να αρπάξετε πέτρα! Τα πάντα είναι ρευστά, η ίδια η αντίληψη είναι ρευστή και μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή. Δεν υπάρχει τίποτε απόλυτα σταθερό. Φυσικά και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις απτές οντότητες διαμορφώνει στην ουσία την μόνη εικόνα που μπορούμε να έχουμε γι’ αυτές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο τρόπος αυτός δεν μπορεί να αλλάξει. Στην πραγματικότητα το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να μην αλλάξει...

Συνεχίζοντας λοιπόν, εφόσον οι διαφορές είναι αδύνατο και άτοπο να εξομαλυνθούν, τότε η αντίληψη του κάθε ανθρώπου είναι τόσο ισχύουσα όσο του κάθε άλλου ανθρώπου. Πέρα από τις πέτρες και τα δέντρα, ο κόσμος είναι ένα αδιανόητα πολύπλοκο σύστημα αλληλεπιδρώντων οντοτήτων. Και ο άνθρωπος περπατά εδώ και αιώνες απροκάλυπτα ξυπόλυτος στα αγκάθια του κόσμου αυτού. Ώντες φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και κατατασσόμενοι σε ένα φάσμα συμπεριφορικών μοτίβων που αναφέρονται συνολικά στο ανθρώπινο είδος, όλοι οι άνθρωποι μπορεί να έχουμε παρόμοια άποψη για την σκληρότητα της πέτρας, ή για τον πόνο του αγκαθιού.

Όχι όμως και για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει ένα κοινωνικό σύστημα να δώσει αποτελέσματα. Δεν θα έχουμε καν παρόμοια άποψη για το ποιο σύστημα θα πρέπει να επιλέξουμε. Κι όσο βλέπουμε ότι τα συστήματα που έχουμε εφεύρει δεν λειτουργούν, δεν θα σταματήσουμε να σχεδιάζουμε νέα συστήματα. Τα οποία με την σειρά τους θα αποτύχουν. Γιατί όλα τα συστήματα θα συνεχίσουν να εξομαλύνουν διαφορές και κανένα δεν θα αντιμετωπίζει κάθε άτομο του είδους ξεχωριστά, παρά το είδος συνολικά. Ό,τι πιο παράλογο θα μπορούσαμε να κάνουμε δηλαδή.

Παρενθετικά να αναφέρω ότι όλα αυτά φαίνονται να αντιβαίνουν την ίδια την αρχέγονη ανθρώπινη τάση προς τη συλλογικότητα. Δεν προσπαθώ να ανεραίσω κάτι τέτοιο σαφώς, όλα όμως έχουν ένα όριο. Η αξία της συλλογικότητας έχει σχεδόν εκλείψει από την στιγμή της εγκαθίδρυσης εθνικών κρατών... Δεν μιλάμε πλέον για συλλογικότητα, αλλά για μαζοποίηση, δύο έννοιες πολύ, μα πάρα πολύ διαφορετικές...

Κρατώ ως δεδομένο ότι οι σκέψεις κάποιου επηρεάζονται από τις εμπειρίες. Κρατώ ως δεδομένο επίσης ότι η εμπειρία είναι ουσιαστικά η μετάφραση των εξωτερικών ερεθισμάτων με συγκεκριμένο τρόπο, ορισμένο από το ίδιο το βιολογικό υπόβαθρο του κάθε ανθρώπου, και η ενσωμάτωση αυτής της νέας πληροφορίας στην γενικότερη αντίληψη και τον τρόπο λειτουργίας του ατόμου αυτού, κάτι το οποίο μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα αλλάζει και τον τρόπο μετάφρασης του κάθε εξωτερικού ερεθίσματος. Μην προχωρώντας σε περισσότερη ανάλυση, ήδη φαίνεται ότι είναι απλά αδύνατο δύο άτομα να έχουν ακριβώς ίδια αντίληψη.

Ακόμη και στην περίπτωση που δύο άτομα έχουν ανά διαστήματα ή και για ένα μεγάλο διάστημα ίδια ερεθίσματα, το διαφορετικό τους βιολογικό υπόβαθρο δεν θα τους επιτρέψει να μεταφράσουν τα ερεθίσματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έτσι δεν θα έχουν καν ίδιες εμπειρίες πόσο μάλλον ίδια συνολική αντίληψη. Ακόμη και στην τρομακτικότερη των περιπτώσεων που δύο άτομα έχουν μερικές ακριβώς ίδιες εμπειρίες, έστω από κάποιο τρελό παιχνίδι των πιθανοτήτων, είναι πρακτικά αδύνατο να έχουν συνολικά ίδια ακριβώς αντίληψη. Έστω και σε ένα σημείο θα υπάρχει διαφωνία. Και αυτό ακριβώς είναι η βάση του επιχειρήματός μου.

Στην πιο ακραία των περιπτώσεων δύο άτομα έχουν πολλές όμοιες εμπειρίες και οι αντιλήψεις τους ερωτοτροπούν με την πιθανότητα να είναι ίδιες. Ωστόσο διαφωνούν τελικά σε κάποιες φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες. Όλοι συμφωνούμε με τους φίλους μας αλλά όχι σε όλα. Πολλές φορές μάλιστα οι καλύτεροι φίλοι μπορεί να έχουν και εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, άρα και διαφορετική νοοτροπία. Αλλά μπορώ να δεχτώ ότι εξίσου πολλές φορές δύο άνθρωποι μπορούν να συμφωνούν σε πολλά πράγματα και να έχουν ως επί το πλείστω παρόμοια νοοτροπία. Όσο φτάνουμε προς τα άκρα, οι περιπτώσεις λιγοστέυουν φανερά... Να τη πάλι η «καμπάνα» Στο απόλυτο άκρο συναντάται και το απόλυτο μηδέν των περιπτώσεων. Αν λοιπόν είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος ότι δύο άνθρωποι είναι ίδιοι, αν το περισσότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να παρατηρήσει απειροελάχιστες –αναλογικά με το σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού– περιπτώσεις, στις οποίες δύο άνθρωποι έχουν σχεδόν ίδιες αντιλήψεις, τι γίνεται με όλες τις άλλες, όχι και τόσο ακραίες, περιπτώσεις? Αν δεν μπορώ να εξομαλύνω πλήρως τις διαφορές μεταξύ δύο μονάχα ανθρώπων, πώς είναι δυνατόν να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω με επτά δισεκατομμύρια? Όσο κοντά και εάν φτάσουν δύο βιώματα ποτέ δεν θα είναι ακριβώς ίδια. Ακόμη και στον ίδιο άνθρωπο η επανάληψη μιας κατάστασης ποτέ δεν θα οδηγήσει στο να εκληφθεί η κατάσταση με τον ίδιο τρόπο και τελικά δεν θα δημιουργήσει ακριβώς την ίδια εμπειρία.

Πρακτικά αυτό δεν είναι πλήρως ακατόρθωτο, όπως παρουσιάζεται εδώ, αλλά οι εξομαλύνσεις τέτοιου είδους, που τελικά λειτουργούν μακροπρόθεσμα, λαμβάνουν χώρα σε πυρήνες μερικών ανθρώπων, όπως παρέες και οικογένειες, ή το πολύ μερικών εκατοντάδων ανθρώπων όπως σχολεία, χωριά και τα σχετικά... Όχι σε μεγαλουπόλεις όπου στεγάζονται εκατομμύρια άνθρωποι, ούτε και σε ολόκληρα κράτη ή ομοσπονδίες κρατών.

Αυτό βεβαίως με φέρνει μπροστά από το σημαντικότατο πρόβλημα της «αφύπνισης». Μπορεί ρε φίλε να έχεις την καλύτερη ιδέα του κόσμου. Μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση και το ψυχικό σθένος να την διαδώσεις. Μπορέι να βρεις και ακροατήριο, αντίθετα με εμένα. Πριν όμως τα κάνεις όλα αυτά, να είσαι σίγουρος για το εξής απλό. Κανένας, μα απολύτως κανένας άλλος άνθρωπος, όσο διατεθειμένος και εάν είναι, δεν θα κατανοήσει αυτό που έχεις να του πεις. Όχι επειδή είναι ηλίθιος. Απλά επειδή η αντίληψή σου, το σύνολο των εμπειριών σου και τελικά η κάθε λαμπρή ιδέα σου ως αποτέλεσμα της έντονης εγκεφαλικής σου δραστηριότητας, είναι ο πλήρης αντικατοπτρισμός του εαυτού σου. Όλων δηλαδή των διαδικασιών στις οποίες έχεις μπει είτε οικειοθελώς είτε όχι, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής σου και των τρόπων με τους οποίους τόσο η βιολογία σου, όσο και η συσσωρευόμενη εμπειρία σου έχει ανταπεξέλθει σε αυτές τις διαδικασίες. Θα ήταν τελικά σαν να ζητούσες από το κοινό σου να γίνει ακριβώς αυτό που είσαι εσύ. Δύσκολο. Τη στιγμή ειδικά που κανείς δεν ξέρει καθολικά τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό ήταν το λάθος των δημαγωγών και των μεγάλων επαναστατών της ιστορίας. Μπορεί να είχαν καταλάβει ότι αναφέρονταν σε ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονταν κοινές ανάγκες. Δεν νομίζω όμως ότι είχαν καταλάβει ότι αναφέρονται σε ανθρώπους που ακόμη και τις ίδιες αυτές ανάγκες θα τις εξελάμβαναν με διαφορετικό τρόπο. Έστω και ελάχιστα διαφορετικό. Άλλωστε, μια μικρή διαφορά στη βαθιά δομή μπορεί να καταλήξει σε ένα αντιδιαμετρικά αντίθετο δεδομένο στις επιφανειακές δομές...

Και όσοι δεν είναι ακόμη πεπεισμένοι ότι και η μικρότερη διαφορά στην αντιληπτική ικανότητα αρκεί για να δημιουργήσει μια διαφορετική πραγματικότητα –και δεν θίγω κανένα θέμα περί ατόμων με και περί ατόμων χωρίς ανεπτυγμένη αντιληπτική ικανότητα· θέτω το θέμα της απλής διαφοράς στον τρόπο– ας αναπολήσουν το παρελθόν τους και ας αναλογιστούν πόσοι άνθρωποι στον κόσμο δύνανται να κατανοήσουν τους δικούς τους τρόπους και τις δικές τους σκέψεις...

Όσοι ακόμα έχουν την δυνατότητα της σκέψης, βεβαίως...

Χα, τι καλά! Ακούγεται τόσο όμορφα ειρωνικό όλο αυτό...

Βεβαίως, δεν φταίει απλά και μόνο ο καπιταλισμός, ή οποιοσδήποτε «-ισμός» που κατέληξαν έτσι τα πράγματα. Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε περισσότερο από ό,τι έκανε προ καπιταλισμού. Εκμεταλλευόταν όσο εκμεταλλεύεται, σκότωνε όσο σκοτώνει, εθελοτυφλούσε όσο ακριβώς εθελοτυφλεί και σήμερα. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός ήταν κάποτε κάτι τόσο ουτοπικό όσο είναι σήμερα η αναρχία. Πιο εύκολα θα δεχόμουν ενδεχομένως ότι φταίει ο τρόπος χρήσης του καπιταλισμού ως κοινωνικοοικονμικό σύστημα. Εδώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει σωστά τη λογική του... Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σωστά ένα σύστημα? Τη στιγμή μάλιστα που από τον ίδιο του το σχεδιασμό το σύστημα αυτό εμπεριέχει ρίσκα? Ε, δεν νομίζω...

Τελικά, είναι γεγονός ότι δεν φταίει απλά και μόνο ένα σύστημα, αν κρίνεται αναποτελεσματικό...

Κάθε σύστημα που υποστηρίζει την μαζοποιημένη αστική κοινωνία, είναι κάτι το εντελώς απρόσωπο...

Δεν νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε σόφρων άνθρωπος, θα μπορούσε να επιρρήψει ευθύνες σε κάτι απρόσωπο, τυφλό και ασυνείδητο.

Βέβαια, ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ σόφρωνας...

Ωστόσο, θεωρώντας ότι το σύστημα αυτό έχει λάθη στο σχεδιασμό του, αυτός που φταίει είναι ο δημιουργός του. Θεωρώντας πάλι το αντίθετο, αυτός που φταίει είναι ο χρήστης του.

Στο κάτω κάτω της γραφής, κανένα σύστημα δεν μπορεί να εξομοιαστεί με την καθαρή πραγματικότητα. Δεδομένου πάντα και του γεγονότος ότι από κανένα σύστημα δεν έλλειψαν ούτε τα σχεδιαστικά λάθη, ούτε και τα λάθη των χρηστών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα σύστημα είναι απλά μια προσομοίωση που καταφέρνει να περιγράψει χονδροειδώς τα βασικά.

Και η περίπτωση του καπιταλισμού, όπως και όλων των άλλων ιστορικών κοινωνικων, πολιτικων και οικονομικών συστημάτων, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη.

Γιατί ο δημιουργός του είναι και χρήστης του.

Σκατά.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι καμιά φορά...

Εντάξει, γνωρίζω ότι είμαι παράφρων.

Όλες μου οι σκέψεις αναφέρονται σε ένα φανταστικό κοινό...

Η ίδια η δομή της σκέψης μου, είναι ξεκάθαρα η εικόνα μιας αγόρευσης...

Μάλλον αυτός ο κόσμος με πνίγει αρκετά, και επειδή δεν υπάρχει κάποιος για να του πω τον πόνο μου, τα λέω σε εμένα και στο φανταστικό κοινό μου...

Ή, ενδεχομένως είμαι πολύ ερωτευμένος με τις αντιλήψεις και τις σκέψεις μου ώστε να τις επαναλαμβάνω συνεχώς σε εμένα, χωρίς να θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.

Όπως και αν είναι τα πράγματα, δεν μπορώ μερικές φορές παρά να αναρωτιέμαι...

Είμαι μόνος μου?

Δεν υπάρχει σε αυτόν τον κωλόκοσμο άλλος άνθρωπος με αυτές τις σκέψεις?

Και δεν πρόκειται για τίποτε άλλο, μα υπάρχει μια ερώτηση που μου τριβελίζει το μυαλό...

Γιατί, άραγε οι άνθρωποι δρουν έτσι όπως δρουν?

Λοιπόν, αφού κι εγώ δεν έχω βρει κανέναν να το συζητήσουμε...

Έχω σκεφτεί μια απάντηση...

"Ένστικτο" κύριοι...



ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ



Τα πάντα στη ζωή είναι "ένστικτο"...

Όλα βασίζονται και εκκινούν από το ένστικτο, την βαθιά ριζωμένη στα γονίδια του καθενός, ανάγκη για αυτοσυντήρηση.

Για εμένα βέβαια το ένστικτο είναι κάτι απόλυτα απτό.

Είναι χημικές αντιδράσεις και ενεργειακές αλληλεπιδράσεις...

Αν όμως κάποιος προτιμά μια πιο εννοιολογική προσέγγιση, καλώς να ορίσει, εγώ αλλού θέλω να καταλήξω...

Όλοι οι μεγάλοι «ηγέτες» του ανθρώπινου είδους, οι αυτοκράτορες της Κίνας, της Περσίας, της Ρώμης, του Βυζαντίου και της Ιαπωνίας, οι Φαραώ της Αιγύπτου, οι βασιλιάδες των Σουμερίων, των Βαβυλονίων, των Ασσυρίων, οι μεσαιωνικοί βασιλείς της Ευρώπης, οι Τσάροι της Ρωσίας, οι δικτάτορες του κόσμου, ονόματα ηχηρά όπως Αλέξανδρος και Τζένγκις Χαν ή, πολύ αργότερα, Hitler, ονόματα όπως Stalin, Castro και Bush, όλοι αυτοί για να στηρίξουν το όραμα τους δρούσαν βάση του αυτοσυντήρητου... Το οποίο είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό...

Το πρόβλημα με αυτήν την κατάσταση είναι ο συλλογισμός...

Κάνεις πόλεμο, για να «κερδίσει» η «φυλή» σου ή η «πατρίδα» σου ή οτιδήποτε άλλο σε εξομοιώνει με μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων –το τι θα κερδίσει από αυτόν τον πόλεμο είναι μια ολόκληρη νέα συζήτηση, οπότε ας μην το αγγίξω καν. Θεωρείσαι δυνατός, επειδή είσαι ικανός να ηγηθείς αυτής της ομάδας, δυνατότερος ενδεχομένως από οποιoνδήποτε άλλον μέσα σε αυτήν την ομάδα. Τελικώς καταλήγεις είτε νεκρός «στο όνομα ενός ανώτερου ιδανικού», είτε «νικητής». Ένας νικητής με πολλές, τρομακτικές απώλειες στο ανθρώπινο δυναμικό σου. Ένας νικητής ευάλωτος πλέον σε νέες επιθέσεις από καινούριους εχθρούς. Ευάλωτος μάλιστα, τόσο από στρατιωτική όσο και από οικονομική άποψη... Τι σκατά νίκη είναι αυτή?

Και ας σημειωθεί το παρακάτω. Παίζεις με την ψυχολογία της μάζας. Έπειτα παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων γύρω σου. Τελικά παίζεις το ομαδικό παιχνίδι της ένοπλης σύγκρουσης που θα καταλήξει σε δύο πράγματα. Είτε σε ομαδική ήττα της παράταξής σου, είτε ατομική σου νίκη. Και μάλιστα νίκη εντός εισαγωγικών, συνήθως! Ε, όχι! Απλά, ΌΧΙ! Αυτό είναι κοροϊδία. Δεν θα δώσω εγώ τη ζωούλα μου για να νικήσεις εσύ κάτι που ούτε εγώ αλλά ούτε καν εσύ καταλαβαίνεις...

Από την άλλη, κάνεις «επανάσταση». Αντικρούεις το κατεστημένο, και καλά κάνεις βεβαίως, αλλά το πρόβλημα έγγειται αλλού. Δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι οι εξεγερμένοι του κόσμου πίστευαν όντως αυτά που διακύρηταν. Κάνοντας κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσα ουσιαστικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Το μόνο που αμφισβητώ είναι η αποτελεσματικότητα των τρόπων τους. Κι όχι μόνο επειδή το «πείραμα του κομμουνισμού» απέτυχε, όπως λένε κάποιοι εκ της ευγενούς μερίδας των κοινωνιολόγων. Αλλά γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε ουσιαστικά να αφυπνίσει πραγματικά τη συνείδηση έστω και ενός μονάχα ατόμου. Αυτός άλλωστε ήταν και ο κύριος στόχος των απανταχού επαναστατών του κόσμου, αν δεν απατόμαι τουλάχιστον. Όλοι οι μεγάλοι θεωρητικοί των αριστερών πολιτικών κινημάτων βασίστηκαν πάνω στην ακαμψία και την σκληρότητα των καθεστώτων.

Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αφυπνίσει πραγματικά τη συνείδηση έστω και ενός μονάχα ατόμου, επειδή η συνείδηση αφυπνίζεται σε ατομικό επίπεδο. Από συλλογικές διαδικασίες μεν, αλλά σε αυστηρά ατομικό επίπεδο.

Ίσως τελικά να φταίει αυτό το γεγονός που δεν μιλάω σε κάποιον για τις σκέψεις μου, κι όχι απλά το ενδεχόμενο να είμαι ερωτευμένος με αυτές. Ακόμη κι αν μιλούσα σε κάποιον, αυτός δεν θα καταλάβαινε σε ικανοποιητικό βαθμό αυτό που θα του έλεγα. Από την άλλη μεριά βέβαια, η απραγία δεν είναι λύση. Τι θα κάνει λοιπόν κάποιος που είναι σίγουρος ότι έχει μια αναθεματισμένα καλή ιδέα για τη λύση των λειτουργικών προβλημάτων της δομημένης κοινωνίας; Εγώ θα έλεγα ότι θα μπορούσε να την εφαρμόσει για τον εαυτούλη του. Έτσι, και ειδικά στην περίπτωση που η ιδέα του έιναι κάτι χαρακτηριστικά ανατρεπτικό, οι γύρω του θα εκλάβουν τις πράξεις τους ως άμεσο ερέθισμα και όχι ως κατασκευασμένη ερμηνεία. Ενδεχομένως να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν τους τρόπους του, ενδεχομένως όχι. Πάντως, σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητος. Τελικά, ο ίδιος θα έχει κάνει την προσωπική του επανάσταση, θα ζει τη ζωή του με τους δικούς του κανόνες και θα επηρεάσει το περιβάλλον του με τρόπο που θα είναι πολύ αποτελεσματικότερος του να δημιουργήσει χαμό και ξεσηκωμό στο έλεος του οποίου μπορεί να παρερμηνευθεί και η αρχική ιδέα ακόμη.

Και μιας και μιλάμε για αρχικές ιδέες, ίσως θα ήταν καλό να μιλήσουμε και για «αρχικές εικόνες». Είναι οι εικόνες που εντυπώνονται στο μυαλό κάποιου απλά και μόνο επειδή στο σχολείο υπάρχει ένα μάθημα που λέγεται «ιστορία». Κάποιοι λοιπόν, σίγουρα θα δυσανασχετήσουν με την εξίσωση συγκεκριμένων προσώπων όπως του Αλεξάνδρου και του Hitler. Για να δούμε... Θα πρέπει άραγε να παραδεχτώ ότι υπάρχουν όντως σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο; O Hitler, θα πουν μερικοί δε σεβάστηκε τίποτα. Βανδάλισε και έκαψε και κατέστρεψε και βίασε και εκτέλεσε και βασάνισε και σκότωσε ό,τι βρήκε στο διάβα του. Συμφωνώ. Ο Αλέξανδρος δεν τα έκανε αυτά. Δεν ήταν παράφρονας –σύμφωνα τουλάχιστον με τα δεδομένα της δικής του εποχής, για τα οποία βέβαια δεν μπορώ να είμαι και απόλυτα σίγουρος. Ο Αλέξανδρος ήταν ευγενής. Συμφωνώ; Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρος. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε.

Ε λοιπόν, όχι! Δεν πιστεύω ότι κάποιος από τους δύο ήταν «ευγενής προσωπικότητα». Προσωπικά πιστεύω ότι όσο μεγαλομανής ήταν ο ένας, ακριβώς τόσο ήταν κι ο άλλος. Στην τελική, οι περισσότεροι Γερμανοί εκείνης της εποχής θεωρούσαν τον Hitler σωτήρα, μεσσία. Όχι απλά έναν ευγενή άνθρωπο, αλλά ένα ξεχωριστό σύμβολο. Και βέβαια υπήρχαν και κάποιες φωνές που πνίγηκαν στο αίμα, στην προσπάθεια τους να εκφράσουν την αντίθετη άποψη. Εγώ όμως μίλησα για τους περισσότερους Γερμανούς, εκείνης της εποχής, όχι για όλους τους Γερμανούς. Και οι περισσότεροι Αιγύπτιοι θεωρούσαν τον Αλέξανδρο θεό. Όχι απλά ένα σύμβολο, αλλά τον ίδιο τον θεϊκό εκπρόσωπο επί γης. Αυτό δείχνει σίγουρα σωστές κινήσεις χειραγώγησης της μάζας. Αλλά δείχνει και απίστευτη μεγαλομανία. Όπως και εάν έχει η κατάσταση, δεν είναι ανάγκη να δεχτείτε την δική μου άποψη. Σε τελική ανάλυση, εμένα με ενδιαφέρει ένα πράγμα.

Ένα και μοναδικό πράγμα. Διαχρονικό. Πέρα από δεδομένα συγκεκριμένων εποχών... Η ζωή. Τόσο ο Hitler όσο και ο Αλέξανδρος –όσο και όλοι οι προαναφερθέντες– έπαιξαν με τις ζωές των συντρόφων τους. «Θυσίασαν» τους στρατιώτες τους ή τους συντρόφους τους, ή ακόμη και τη δική τους ζωή «για έναν ανώτερο σκοπό». Αυτό μου αρκεί. Γιατί δηλώνει αλαζονεία, υπεροψεία και έλλειψη σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή. Το ίδιο ισχύει και για άλλες, φαινομενικά άτοπες εξισώσεις, όπως Castro και Bush για παράδειγμα. Σίγουρα ο Castro αναγκάστηκε να πάρει τις αποφάσεις που πήρε, τουλάχιστον αρχικά, και σίγουρα ο Bush δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο μονόφθαλμος βασιλιάς των τυφλών. Και οι δύο όμως δέχτηκαν τον ρόλο τους, είτε τον διεκδίκησαν, και «ανέλαβαν» την ευθύνη εκατοντάδων, ισως και χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.

Όχι ότι η ανθρώπινη ζωή είναι άξια σεβασμού επειδή είναι όμορφη και άλλα τέτοια χαρούμενα. Η ζωή, ειδικά στην εποχή που ζω εγω, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη εποχή άλλωστε, είναι τόσο σκατά, που πλέον καταντά παντελώς αδιάφορο το πόσο σκατά είναι.

Όμως η ζωή, γενικότερα, και η ανθρώπινη ζωή ειδικότερα –προσοχή, όχι «πολύ περισσότερο», αλλά «ειδικότερα»– είναι άξια σεβασμού, επειδή, χωρίς καν να είναι δεδομένη, χωρίς καν να είναι όμορφη, είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε!

Και η ελεύθερη ζωή είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο πρέπει, ή μάλλον αξίζει να αγωνιζόμαστε...

Όπως θα διαπιστώσατε άλλωστε, ανέφερα πρόσωπα που είχαν πολύ περισσότερο επιθετικό ρόλο παρά αμυντικό.

Παρεπιπτόντως, ΔΕΝ υπάρχει «πρέπει»!

Όπως δεν υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα...

Βασικά, δεν υπάρχει τίποτε εκτός από χημικές αντιδράσεις και ενεργειακές αλληλεπιδράσεις...



ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ



Πολλοί, οι περισσότεροι μάλλον, δεν θα συμμεριστούν τα δικά μου πιστεύω. Δικαίως, ενδεχομένως. Εάν οι σκέψεις μου δεν εκτυλίσσονταν στο μυαλό μου αλλά ήταν αγόρευση σε δικαστήριο, ο αντίδικος μου θα φώναζε σίγουρα «ένσταση!»... «Ένσταση, κύριε πρόεδρε! Τι απέγινε η ελευθερία επιλογής? Πού στο διάολο χάθηκε η ελεύθερη βούληση?»

«Ο τρόπος σας είναι απαράδεκτος! Δεν θα ανεχτώ να σας ξανακούσω να βωμολοχείτε! Την επόμενη φορά θα απομακρυνθείτε από την αίθουσα! Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος που δεν θα σας απομακρίνω αυτή τη στιγμή, είναι επείδη η ενστασή σας γίνεται αποδεκτή... Σας παρακαλώ κύριε S., επαναδιατυπώστε τη θέση σας, έτσι ώστε να εμπεριέχεται σε αυτήν η αξία της ελεύθερης βούλησης.

Μα είναι όλοι τους τρελοί, σε αυτό το δικαστήριο? Δεν θέλω ρε φίλε να εμπεριέχεται σε αυτή η αξία της ελεύθερης βούλησης. Η βούληση δεν ήταν ποτέ ελεύθερη. Το να βρεθείς στη θέση στην οποία θα χρειαστεί να κάνεις μια επιλογή, δεν σημαίνει ότι η επιλογή σου έγινε ελεύθερα. Δεν στην επέβαλε κάποιος εξωτερικός παράγοντας, σύμφωνοι, αλλά είμαστε ακόμη μακριά από την ελευθερία...

Πρώτ' απ' όλα, βρίσκω τον χαρακτηρισμό "ελευθερία επιλογής" εντελώς ηλίθιο. Πού αναφέρεται η λέξη "ελευθερία"; Δεν θα μπορούσε βεβαίως να αναφέρεται στην επιλογή ως κατάσταση, μιας και κάτι τέτοιο είναι απλά ανόητο. Μια σοκολατίνα, ας πούμε, ένα προφιτερόλ και ένα παγωτό βανίλια είναι όλα επιλογές. Δεν πιστεύω ότι θα χαρακτίριζε κάποιος το προφιτερόλ "ελεύθερο". Είναι ένα θαυμάσιο δείγμα μιας γραμματικά σωστής ονοματικής φράσης, αλλά παντελώς στερούμενης νοήματος. Ο μόνος λόγος για να χαρακτηρίσεις ένα προφιτερόλ "ελεύθερο" είναι το πασχίζεις να μιλήσεις ελληνικά ώντας αγγλόφωνος, για παράδειγμα, και να μπερδεύεις το "ελεύθερο" με το "δωρεάν". Φαντάζομαι ότι αυτή είναι και μια ωραία ιδέα για τους απανταχού τρομολάγνους και συνομοσιολόγους που ερωτοτροπούν με γλωσσικά θέματα και με τρόπους χειραγώγησης των μαζών μέσω της γλώσσας, αλλά θα σας απογοητεύσω από τώρα. Δεν θα υπάρξει στο μέλλον κοινωνία όπου η έννοια "ελεύθερο" συγχέεται με την έννοια "δωρεάν" μόνο και μόνο επειδή οι δύο έννοιες εκφράζονται με την ίδια λέξη. Η γλώσσα δεν λειτουργεί έτσι. Άλλωστε, για να κάνω την ανατροπή μου, η συγκεκριμένη κοινωνία υπάρχει ήδη. Είναι η δυτική κοινωνία και έχει διαμορφωθεί ως τέτοια για άλλους λόγους, όχι επειδή κάποιος (ο διάβολος?) μας χειραγωγεί χρησιμοποιώντας τη γλώσσα. Ξεφύγαμε όμως. Ας γυρίσουμε στην "ελευθερία επιλογής" και στον δεύτερο λόγο που ο χαρακτηρισμός αυτός μου φαίνεται ηλίθιος. Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει όταν λέγοντας κάποιος "ελευθερία επιλογής" έχει στο μυαλό την επιλογή ως διαδικασία -να πάρω το προφιτερόλ, ή το παγωτό?- και όχι ως παράγοντα σε μια εξίσωση...

Αν αναλογιστούμε το, σχεδόν ατέρμονο προς το παρελθόν, πλέγμα που αντικατοπτρίζει τον εαυτό σου, το πλέγμα των εμπειριών σου, για να γίνω πιο σαφής, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί κάποιος αρκετά ικανός να εξηγήσει την κάθε σου κίνηση. Θα επιλέξεις το παγωτό γιατί υπάρχει κάτι που σε ώθησε να το κάνεις. Μπορεί να είναι καλοκαίρι και να ήθελες κάτι δροσερό, μπορεί να μην είχες αρκετά dineros και το παγωτό να είναι πιο φτηνό, μπορεί να χέζεις θάνατο κάθε φορά που βάζεις σουδάκια στο στόμα σου, ή μπορεί η μητέρα σου να σε είχε κατσαδιάσει όταν ήσουν μικρός και έφαγες ΌΛΟ το προφιτερόλ που είχε στο ψυγείο και να σου έμεινε παιδικό τραύμα. Μπορεί να είναι κάτι πολύ βαθύ ή κάτι εντελώς αδιόρατο, όμως κάτι θα σε σπρώξει να Ε-ΠΙ-ΛΕ-ΞΕΙΣ, αλλιώς δεν θα το λέγαμε και Ε-ΠΙ-ΛΟ-ΓΗ. Η διαδικασία της επιλογής πάει κάπως έτσι: Έχεις μπροστά σου ένα σύνολο πραγμάτων από τα οποία καλείσαι να επιλέξεις μερικά. Το μυαλό σου μπαίνει σε λειτουργία και αναλύει τα δεδομένα του συνόλου με βάση την συνολική πληροφορία που έχει συσσωρεύσει από όλην την μέχρι τότε ζωή σου ως εκείνη τη στιγμή. Μετά από μια ελαφρά πτώση στα επίπεδα γλυκόζης του εγκεφάλου σου και τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεσαι για να σχηματιστούν καινούργιοι νευρώνες, κρατάς στο χέρι σου ένα δροσερότατο και απολαυστικότατο παγωτό και όχι ένα λαχταριστό μπολ προφιτερόλ. Μπορεί ο χρόνος που πέρασε να ήταν αισθητός, μπορεί επίσης να μην κατάλαβες για πότε πλήρωνες τον παγωτατζή. Δεν έχει σημασία! Σημασία έχει ότι ξοδεύτηκε λίγη γλυκόζη και έγιναν κάποιοι υπολογισμοί μέσα στο κεφάλι σου, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Αυτή η διαδικασία δεν εμπεριέχει πουθενά την "ελευθερία" ως δεδομένο, λαμβάνοντας βέβαια υπ' όψιν ότι με τη λέξη ελευθερία δεν εννοούμε ΜΟΝΟ την αντίθετη κατάσταση από το να σου έχει βάλει κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό...

Αν λοιπόν υπάρχει ένας αρκετά δυνατός υπολογιστής έτσι ώστε να μπορέσει να "διαβάσει" όλο το πλέγμα των εμπειριών σου, και κατ' επέκταση τα συμπεριφορικά σου μοτίβα, θα μπορεί να αιτιολογήσει απόλυτα το γιατί έκανες τι και γιατί δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτε άλλο από αυτό που έκανες τελικά... Ντετερμινισμός? Καθόλου! Γιατί η οπτική που περιγράφω είναι αυστηρά αναδρομική και μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει. Δεν προβλέπει μελλοντικές επιλογές -ως καταστάσεις.

Και μόνο την αρχή της απροσδιοριστίας αν λάβουμε ώς δεδομένο, είναι αρκετό για να καταστρέψει ολοκληρωτικά κάθε προσπάθεια προς μια ντετερμινιστική οπτική, πρωτού καν αυτή αρχίσει. Το σύνολο των επιλογών που θα έχει κάποιος στο μέλλον είναι κατά κανόνα αδύνατο να προλεχθεί. Οι αποφάσεις όμως που θα κληθεί να πάρει και εν τέλει ΘΑ πάρει κάποιος ορίζονται από όλο του το είναι. Άρα οι ίδιες δεν είναι ποτέ ελεύθερες, είναι μονάχα άγνωστες επειδή άγνωστες παραμένουν και οι μελλοντικές επιλογές.

Θέλατε ελευθερία επιλογής μανάρια μου; Συγγνώμη δεν είμαι τόσο γενναιώδορος... Απεχθάνεστε τον ντετερμινισμό και την μοιρολατρία; Κοιμηθήτε άφοβα, σας προστατεύει η κβαντική μηχανική... Αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Ξυπνήστε και αρχίστε να σκέφτεστε, δεν θα σας μασήσω και τις μπουκιές, αρκεί που τις σχημάτισα... Πολλοί θα συνεχίσουν να δυσανασχετούν με την ιδέα αυτή.

Μου φέρνουν ως παραδείγματα «ελεύθερης βούλησης» την αυτοκτονία ή την αυτοθυσία... Η αυτοκτονία...

Πόσοι αυτοκτονούν, ώντας νοητικά υγιείς, ή έστω ζώντες μια χαρούμενη ζωή? Η απάντηση?

Κανένας!

Κανείς δεν αυτοκτονεί ώντας νοητικά υγιής...

Κανείς δεν αυτοκτονεί όταν χαίρεται που ζει...

Ακόμη και σε αυτήν την αδιανόητη περίπτωση, όπου κάποιος κατά τ’ άλλα νοητικά υγιής και ταυτόχρονα χαρούμενος με τη ζωή του αυτοκτονήσει, μένουν να εξεταστούν και τα θέματα του συμφεροντολογισμού ή και της αυταπάτης ακόμη περί διαφόρων ερωτημάτων που δημιουργούν ανασφάλειες, όπως η ζωή, ο θάνατος και τι υπάρχει «μετά»...

Βέβαια, θα με ρωτήσετε για ποιον συμφεροντολογισμό μιλάω...

Πού ακριβώς είναι το συμφέρον στο να αφήσεις αυτή τη ζωή, έστω και για να πας σε μια άλλη, υποθετικά τουλάχιστον;

Εγω το δήλωσα εξ’ αρχής: «Κανείς δεν αυτοκτονεί ώντας νοητικά υγιής...»

Παρεπιπτώντως, μετά το θάνατο δεν υπάρχει «μετά»...

Το μόνο που υπάρχει μετά το θάνατο είναι η αποσύνθεση...

Καλά θα κάνουν να το δεχτούνε αυτό μερικοί και να πάψουν να το φοβούνται γιατί θέλουν δε θέλουν θα περάσουν και σε αυτό το στάδιο κάποια στιγμή...

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας, αναλύσαμε πιστεύω αρκετά το ζήτημα της αυτοκτονίας.

Κι η αυτοθυσία;

Αλήθεια σε ποιές περιπτώσεις υπάρχει αυτοθυσία;

Ας αρχίσω με μια φαινομενικά άσχετη ερώτηση...

Πόσοι από εσάς γνωρίζουν για το «εγωπαθές γονίδιο»;

Όχι, δεν πρόκειται για το γονίδιο που ορίζει την εγωπάθεια...

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καν κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι τόσο χοντροκομμένο.

Πρόκειται για την εγωπάθεια του γονιδίου.

Εντάξει, ας εξηγηθώ...

Ξεκινώντας πάλι με ερώτηση!

Σε τι πράγμα βασίζεται η έμβια ύπαρξη σε αυτόν τον πλανήτη;

Σε αλυσίδες πληροφορίας, φτιαγμένες από άνθρακα, φώσφορο και άζωτο.

Και ποιο είναι το μικρότερο, ανεξάρτητο τμήμα πληροφορίας μιας τέτοιας αλυσίδας;

Το γονίδιο.

Προσοχή!

Δεν μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο!

Μιλάω για τα γονίδια γενικά.

Η φράση «εγωπαθές γονίδιο» αναφέρεται απλά στην έλλειψη αλτρουϊστικού χαρακτήρα στους τρόπους λειτουργίας των γονιδίων.

Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι απλά...

Παραμυθάκι...



ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ή ΠΏΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ



Το γονίδιο δεν έχει σκοπό. Από τη στιγμή άλλωστε που τίποτε δεν έχει σκοπό, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει σκοπό ο δομικός λίθος της ζωής; Το μόνο που κάνει είναι να επιβιώνει σε βάθος χρόνου.

Λέτε ο σκοπός του να είναι η επιβίωση; Αυτό δεν το ξέρω. Αμφιβάλλω άλλωστε αν το ξέρει κανείς...

Χεχ... Χιουμοράκι...

Χιουμοράκι κύριοι, επειδή το γονίδιο δεν έχει σκοπό...

Το γονίδιο λοιπόν επιβιώνει. Επιβιώνει εκμεταλλευόμενο άλλα γονίδια, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του άμεσου περιβάλλοντός του.

Και τα άλλα γονίδια εκμεταλλεύονται το ένα το άλλο. Ίσως όχι όλα, αλλά γενικότερα, υπάρχει μια σχέση αλληλοεκμετάλλευσης. Να η εγωπάθεια του γονιδίου, η έλλειψη αλτρουϊσμού, στην οποία αναφερόμουν. Και δεν είναι ο μοναδικός τομέας της ζωής που συμβαίνει αυτό...

Όταν αναφαίρονται σε άλλα πράγματα, μερικοί το ονομάζουν και αλληλοβοήθεια καμιά φορα...

Όμως αυτό δεν είναι του παρόντος...

Το θέμα είναι ότι η αλληλοεκμετάλευση και το περιβάλλον κρατούν το γονίδιο στη ζωή για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Όσο κι αν εσύ θέλεις να επιβιώσεις και να ζήσεις αιώνια, κάποια στιγμή θα ξαπλάρεις για τα καλά, κύριος! Τα σώματα που μεταφέρουν όλα αυτά τα γονίδια είναι φθαρτά. Τα σώματα αυτά βέβαια δεν είναι απλοί φορείς γονιδίων, δεν είναι απλά δοχεία.

Γιατί πιστεύετε ότι μοιάζετε στους γονείς σας;

Έχετε κληρονομήσει την πληροφορία που μετέφερε το δικό τους σώμα και καθένα από τα χαρακτηριστικά σας είναι μια έκφραση των γονιδίων που κουβαλάτε.

Είναι πλέον προφανές ότι η καλύτερη προσωρινή λύση προς την επίτευξη της πλήρους αφθαρσίας είναι η αναπαραγωγή. Είναι αυτή η διαδικασία που μαζί με την αυτοσυντήρηση βοηθά πραγματικά στην επιβίωση του γονιδίου στο χρόνο. Ουσιαστικά, αν το δούμε λίγο χοντρικά το ζήτημα, κι αυτή είναι άλλη μια διαδικασία αυτοσυντήρησης, του γονιδίου όμως, όχι του σώματος.

Και το γονίδιο περνώντας κάθε τόσο κι από κάποιες μεταλλάξεις, συνεχίζει το ταξίδι του στο χωροχρόνο. Το χωνευτήρι της φύσης συνεχίζει κι αυτό τις διεργασίες του ψάχνοντας κάτι που κανείς ποτέ δεν θα μάθει –το τέλειο σώμα για το γονίδιο ενδεχομένως– και ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ποτέ δεν θα ζούμε καλά...

Το συμπέρασμα;

Και η αναπαραγωγή και η αυτοσυντήρηση, τα δύο βασικά ένστικτα του ανθρώπου και κάθε άλλου ζώου πάνω στον πλανήτη, είναι οι προσωπικοί σωματοφύλακες του γονιδίου... Τα γονίδιά σου, όχι μόνο σε συνθέτουν σαν βιολογική οντότητα αλλά και σε παροτρήρουν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές με την πληροφορία που εκφράζουν. Ή μάλλον στο να συντηρείς κι εσύ με τη σειρά σου το κατεστημένο που θεωρείς ότι σε οφελεί περισσότερο. Κυριολεκτικά και με οποιοδήποτε κόστος.

Όλα για το γονίδιο εν τέλει.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι από αυτά τα δύο βασικά ένστικτα εκκινούν και όλα τα υπόλοιπα ένστικτα. Και όχι μόνο...

Πίσω στο θέμα της αυτοθυσίας τώρα...

Ποιος θυσιάζεται για ποιον;

Ο γονιός για το παιδί;

Το παιδί για τον γονιό;

Ο άντρας για την γυναίκα;

Η γυναίκα για τον άντρα;

Ο αρχηγός για την αγέλη;

Η αγέλη για τον αρχηγό;

Ένας για όλους;

Όλοι για έναν;

Ε λοιπόν, ξέρετε ποιος θυσιάζεται τελικά για ποιον;

Το πλεόνασμα...

Το πλεόνασμα θυσιάζεται για να εξασφαλίσσει σε ό,τι απομένει από το σύνολο ένα και μόνο πράγμα...

Ε – ΠΙ – ΒΙ – Ω – ΣΗ!

Αν και ο όρος πλεόνασμα στα αυτιά ενός βιολόγου μπορεί να ακούγεται πολύ χοντροκομμένος και ενδεχομένως λάθος, εγώ τον χρησιμοποιώ περισσότερο με σατυρική διάθεση...

Και όσοι από εσάς είστε έτοιμοι να μου φέρεται εκ νέου στη συζήτηση το θέμα του συναισθήματος, παρ’ όλο που μόλις αναφερθήκαμε σε αυτό, ως προφανές μέρος του ζητήματος της αυτοθυσίας, λάβετε υπ’ όψιν σας μονάχα τούτο...

Τόσο το συναίσθημα όσο και η λογική είναι βιολογικές λειτουργίες. Εκκρίσεις χημικών ουσιών και συνάψεις νευρώνων, μέρος του βιολογικού μας «σχεδιασμού».

Κι αν έρθουμε στο θέμα της σεξουαλικής πράξης, την οποία τελούν συνειδητά οι άνθρωποι από ευχαρίστηση και όχι από απόλυτη ανάγκη αναπαραγωγής, τότε μπορούμε να εξετάσουμαι τα θετικά και τα αρνητικά της -από "γονιδιοκεντρική" σκοπιά φυσικά...



Θετικά...

Αύξηση της αυτοπεποίθησης και καλυτέρευση της γενικότερης ψυχολογίας. Άρα και καλυτέρευση των συνθηκών ζωής. Το να έχεις συνείδηση εμπεριέχει τον κίνδυνο του να μην έχεις καλή ψυχολογία. Το να κάνεις σεξ, αν μη τι άλλο σου ανεβάζει την ψυχολογία... Το γονίδιο επιβιώνει για άλλη μια φορά, ακόμη και από τους κινδύνους της κακής ψυχολογίας!

Τεκνοποίηση... Δεν θα μπω καν στον κόπο να αναλύσω γιατί κρίνεται ως "θετικό" αυτό. Θυμηθείτε μόνο ότι δεν εξετάζουμε τα πράγματα από ανθρωποκεντρική σκοπιά.

Σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Ναι, ρε! Τι κοιτάτε σαν χάνοι; Είναι "θετικό". Γιατί διατηρεί τους ανθρώπους σε μια κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης, τόσο στο επίπεδο της συνειδητής έρευνας όσο και στο επίπεδο της συνολικής εξελικτικής πορείας του είδους. Με λιγα λόγια, ανανεώνει -μακροπρόθεσμα- το gene pool...



Αρνητικά...

...

...

Χμμμ...

...

Μπα!



Ναι! Δεν υπάρχει τίποτε αρνητικό στη διαδικασία του να γαμιέσαι για ευχαρίστηση και μόνο... Κι όταν μια διαδικασία έχει θετικό αποτέλεσμα για την επιβίωση, τότε αυτή η διαδικασία, ή αν το προτιμάτε η "στρατηγική", τείνει να εξαπλωθεί στον πληθυσμό... Τα ανάλογα γονίδια που μέσω απερίγραπτα δαιδαλοδών διασυνδέσεων και αλληλεπιδράσεων ελέγχουν αυτήν την διαδικασία, όχι μόνο θα επιβιώσουν μαζί με το σώμα το οποίο επιβιώνει εξ' αιτίας της, αλλά μέσω της αναπαραγωγικής διαδικασίας θα επιβιώσουν σε χρόνο περισσότερο από το χρόνο ζωής ενός τέτοιου σώματος και θα εξαπλωθούν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού του εν λόγω είδους, αν όχι σε ολόκληρο το είδος...

Ωστόσο, ψάξτε κι άλλο. Ο άνθρωπος δεν είναι το μόνο ζώο που κάνει σεξ από ευχαρίστηση.



Αν δεν αυξανόταν η εντροπία στο σύμπαν, τότε ίσως και να παραδεχόμουν ότι υπάρχει Θεός...

... alles in Ruhe beobachten

Entering the murky room of enlightenment,
greetings, from green, faint flares,
crawl through my spine.
Being settled into clear shapes,
once they reach my mind,
they reveal the true meaning
of my journey.

Sickening images
of deformed bodies,
all bathed in the same green light.
Hydrocephalus fetuses,
being deprived of paternal love.
Sheep bearing no wool,
walking in herds
the path of a black dove.

But this is not why I am here!
I will not save them.
They cannot be saved.
They cannot see me.
I am nothing but a green, faint flare to them.
There is no way for my shape
to be clarified.

For they are not on the journey!
They only walk the path
of the black doves in front.
Purposelessly…

A vane stroll to end in death.
Seeking nothing.
Reaching nothing.
Nothing except their very demise…
And everything beyond?
If only they knew...
If only they could stop
paying attention to whether or not
there is anything beyond.

I am here to wander...
And wonder!
But not whether or not
there is anything beyond...
I am here to explore this world
I am here to observe everything
in peace...
I am not here to chase after death...
Nor am I here to question it...
I am here to gain life.
And excel in something not by need…
For that is the true meaning
of the journey!

Den sista friheten...

Κάθε σημείο του κύκλου, που είχε μόλις ζωγραφίσει με λευκή κιμωλία στο ξύλινο, σκονισμένο δάπεδο της σοφίτας του, βρισκόταν τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά του. Έστεκε ολόγυμνος στο κέντρο. Οι φτέρνες του ήταν ερεθισμένες από τις σκλήθρες του παλιού πατώματος. Ο Δαίμονας βρισκόταν μπροστά στο παράθυρο. Εκείνος όμως μπορούσε να νιώσει την παρουσία του και μέσα στον προσωπικό του χώρο. Η ύπαρξη που είχε ο ίδιος καλέσει, σεβόταν απόλυτα τον προσωπικό χώρο του καθενός. Ωστόσο, καμιά ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, καμιά ψυχολογία δεν θα μπορούσε να είναι προετοιμασμένη για μια τέτοια συνάντηση. Η ενέργεια που εξέπεμπε, η δύναμη της παρουσίας του, η ίδια η ύπαρξη που ονομάζεται Δαίμων είναι μια αέναη έκρηξη! Απεριόριστης έκτασης, ατελείωτης διάρκειας και αμέτρητης έντασης.

Η ατμόσφαιρα δεν είχε καμία σχέση με την ζεστή, καλοκαιρινή και ευχάριστη της εποχής. Ήταν ψυχρή και ξηρή λες και το καλοκαίρι ζάρωσε στη γωνιά του και πέθανε, μόνο και μόνο για να μη συναντηθεί ποτέ με τον Δαίμονα. Τα φώτα της πόλης είχαν όλα γίνει στρεβλά. Οι ίδιες οι μορφές είχαν γίνει στρεβλές. Το γεμάτο, σχεδόν παραμυθένιο φεγγάρι του αυγουστιάτικου ουρανού είχε μεταμορφωθεί σε ένα ανατριχιαστικό, απορουστικό, υπερβολικά ελλειψοειδές αντικείμενο. Το φώς του ήταν μια πολύ πλατιά, θαμπή δέσμη που ακολουθούσε την ελλειπτική αυτή μορφή. Δεν υπήρχε πια το υπέροχο φωτεινό στεφάνι που κύκλωνε τα εξωτερικά στρώματα της επιφάνειας του φυσικού αυτού δορυφόρου. Δεν υπήρχε το παιχνίδισμα του φωτός του με τις σταγόνες της υγρής γήινης ατμόσφαιρας. Δεν υπήρχαν οι χαρακτηριστικές κυανές ανταύγες. Δεν υπήρχε τίποτε, από αυτά που κάνει το φως του φεγγαριού ξεχωριστό. Ήταν κενό. Ήταν νεκρό!

Όπως και το φως από όλα τα ουράνια σώματα. Όλα τα αστέρια, από κουκίδες είχαν μεταλλαχθεί σε μικρές, πάλλεπτες γραμμούλες. Όλες οι πηγές φωτός είχαν στρεβλώσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να τον κάνουν να πιστεύει ότι το φως κατευθύνεται προς τον Δαίμονα. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, βλέποντας κάτι τέτοιο, δεν θα είχε καμιά αμφιβολία ότι η κάθε μικρή ικμάδα φωτός προσπαθεί να διώξει τον Δαίμονα κι έτσι οι μορφές βάλλουν εναντίον του. Όμως όχι! Εκείνος ήξερε. Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει το φως προς το μέρος του! Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει τις μορφές προς το μέρος του! Γι’ αυτό και όλα είναι στρεβλά.

–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.

Η σιωπή που επικρατούσε δεν έσπασε, ούτε για μία ελάχιστη στιγμή. Ο Δαίμονας, όπως κι εκείνος, λατρεύουν τη σιωπή. Κι ήταν η πρώτη φορά που επικράτούσε τέτοια σιωπή πάνω στη Γη. Σιωπή αφύσικη, βαθύτατα τρομακτική. Η σιωπή της ακινησίας. Το γλυκό αεράκι του καλοκαιριού είχε πάψει να ακούγεται. Η γεμάτη έκσταση και πάθος ευωδία των νυχτολούλουδων, δεν μπορούσε πλέον να ζωγραφίσει την εικόνα της ηδονής στο μυαλό των ανθρώπων. Τα νυχτοπούλια δεν κελαηδούσαν. Τα τριζώνια δεν συνέβαλαν στην καλοκαιρινή χορωδία της νύχτας. Η Γη δεν κινούταν. Το φως δεν κινούταν! Είχε παγώσει στη θέση του. Τίποτε δεν κινούταν. Όλα ήταν ακίνητα και σιωπηλά. Ήταν η σιωπή της ακινησίας. Της ακινησίας των μορίων της ύλης. Της παύσης της αέναης ταλάντωσης. Της ακινησίας ολόκληρου του κόσμου. Ολόκληρου του σύμπαντος. Η πλάση όλη, ήταν ακίνητη. Γιατί η πλάση όλη, ήταν νεκρή! Η σιωπή του θανάτου… Η απόλυτη σίγαση των πάντων. Ήταν η πρώτη φορά που εκείνος ένιωθε κάτι τέτοιο, και –μα την αλήθεια– δεν θα το χαράμιζε για τίποτε άλλο στον κόσμο! Δεν θα χάλαγε αυτήν την εξωτική σιωπή. Δεν θα άρθρωνε ούτε μία λέξη. Ο διαλόγος θα έπαιρνε μέρος στο μυαλό τους.

–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.

Η κατάμαυρη λάμψη που εξέπεμπε ο Δαίμονας είχε κατακλήσει τον γύρω χώρο και τον είχε φέρει σε μια υπέρπυκνη κατάσταση. Εκείνος τον ένιωθε να τον πιέζει, να του σφίγγει τον θώρακα και να μην τον αφήνει να αναπνεύσει.

–Κούφιες υποσχέσεις μιας ανάμνησης… Τι ξέρεις εσύ από ανάγκες? Πώς μπορείς να γνωρίζεις την έννοια του ποθητού? Πώς είναι δυνατόν να κατανοείς την ομορφιά;

–Δεν γνωρίζω τίποτε για τις ανάγκες του ή τις ανάγκες της. Δεν καταλαβαίνω την έννοια του ποθητού κι ούτε η ομορφιά σημαίνει κάτι για εμένα. Εγώ είμαι μια ανάμνηση. Εσύ το είπες, άλλωστε… Ανάμνηση. Συνεπαγωγή της εμπειρίας.

–Μα η εμπειρία είναι η τροφή της απληστίας! Κι η απληστία γεννά τις ανάγκες, ψάχνει για νέα ποθητά και περισσότερη ομορφιά. Πώς μπορείς να είσαι μέρος ενός συνόλου πραγμάτων άγνωστων σε εσένα?

–Το σύνολο έχει τόση αξία όση έχει και το κάθε άτομο ξεχωριστά... Και το άτομο μπορεί παραδόξως να κατανοήσει μονάχα τα σύνολα στα οποία, έστω και φαινομενικά, δεν ανοίκει... Κι εσύ είσαι στην ίδια μοίρα με εμένα! Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είναι το σύνολο που εκπροσωπείς.

Ο Δαίμονας, με αυτήν του τη σκέψη, του έδωσε μια ελάχιστη δόση από την κατεκτημένη γνώση. Ο άνθρωπος από την απαρχή του πορεύεται με ένα θετικό και ένα αρνητικό. Υπερμεγέθη εγκέφαλο αναλογικά με το σώμα του, υπερμεγέθεις εγκφαλικούς χάρτες ελέγχου των ακροδακτύλων, περιοχές ελέγχου της επικοινωνίας και της γλώσσας, αντιτακτό αντίχειρα και συνείδηση της υπαρξής του. Με δυο λέξεις, «βιολογικό σχεδιασμό». Το θετικό. Και το αρνητικό ταυτόχρονα… Αφού αυτός ο –εκμεταλλεύσιμος στο έπακρο– σχεδιασμός με την ανεπτυγμένη και περαιτέρω αναπτύξιμη αντίληψη, κρύβει μια πολύ τρομακτική παγίδα. Αυτήν της αλαζονείας. Εφόσων δεν πρόκειται για κάποια φήμη, ανάμεσα στις τόσες και τόσες φήμες που εκείνος έχει ακούσει, η ίδια η λέξη «άνθρωπος» αποδεικνύει αυτή την αλαζονεία. «Ανθρωπος», αυτός που «άνω θρώσκει».

Αυτός που κοιτάει ψηλά. Ο ψηλομύτης. Ο υπερόπτης. Ο ονειροπόλος που πιστεύει ότι, ως άλλος Δαίδαλος, έχει κατακτήσει τους αιθέρες. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι η αφέλεια και η άγνοιά του τον έχει φέρει στην δυσάρεστη θέση του Ικάρου. Όμως η συνείδηση τον σώζει, ο σχεδιασμός του δεν τον αφήνει να τσακιστεί στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και ο άνθρωπος συνεχίζει. Συνεχίζει την πτώση του προς τα πάνω. Συνεχίζει να είναι άνθρωπος. Ήδη τυφλωμένος από την πρώτη του ματιά, συνεχίζει να κοιτάζει τον ήλιο, μέχρι οι αμφιβληστροειδείς του να καψαλιστούν εντελώς από την ραδιενέργεια. Γιατί μπορεί, χωρίς να το έχει καν καταλάβει, να στρέφει το βλέμμα του σε έναν από τους εκατοντάδες ήλιους που ο ίδιος δημιούργησε. Συνεχίζει να πολεμά τον εαυτό του, για δυό παραπάνω εκτάρια γης, ή λίγη παραπάνω ποσότητα φυσικών πόρων, ή λίγη παραπάνω εξουσία. Ή για οποιαδήποτε άλλη σάπια εκ της δημιουργίας της και παρηκμασμένη αξία των αποσυντιθέμενων κοινωνιών του. Παρηκμασμένες αξίες… Δημιουργήματα που θα μπορουσαν να δρουν ως απλές αφορμες αφού οι άνθρωποι θέλουν καλά και ντε να ψάχνουν για αφορμές. Δημιουργοί που είναι τόσο αφελείς και ηλίθιοι, που καταλήγουν να πιστεύουν τελικά στα ίδια τα δημιουργήματά τους. Άνθρωποι, «ώντα κοινωνικά» των οποίων οι πράξεις βασίζονται στη θεώρηση ότι είναι ικανοί να δουν μια καθολική πραγματικότητα, αναιρώντας τις ίδιες τις ερευνές τους περί υποκειμενισμού της αντίληψης. Άτομα ανόμοια που θέλουν να δρουν ως σύνολο ομοιογενές. Να λοιπόν δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Δέκα χιλιάδες χρόνια υπεροψίας, απληστίας, αφέλειας και αυταπάτης. Και ο άνθρωπος συνεχίζει να τεντώνεται προς τον ουρανο, ξεχνώντας ότι τα πόδια θα παραμένουν πάντα κολλημένα στο έδαφος, μέχρι που ο πεπερασμένων δυνατοτήτων σχεδιασμός του να μην μπορεί να τον σώσει άλλο. Εκείνος ήταν ήδη αηδιασμένος από όλα αυτά. Κρίμα. Ήταν και αυτός άλλος ένας άνθρωπος.

–Το σύνολο ολόκληρο έχει τόση αξία όση και το κάθε άτομο ξεχωριστά... Κι είναι η βούληση ο φορέας αυτής της αξίας. Η βούληση... Η επιθυμία. Πες μου τι θέλεις κι εγώ θα στο εκπληρώσω.

Είχε έρθει πλέον η ώρα να περάσει ο άνθρωπος, από την κατάσταση της άγνοιας και την αφέλειας, στην κατάσταση αυτού που τόσο πολύ αποζητούσε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Την ελευθερία που προσφέρει η γνώση. Η απόλυτη γνώση των πάντων. Αρκεί να διέθετε και την απαραίτητη ικανότητα…

–Ας είναι… Θα σου πω την επιθυμία μου. Θέλω να γίνω εγώ ο μοναδικός κύριος του εαυτού μου. Να είμαι απόλυτα ελεύθερος.

–Είμαι μια ανάμνηση, το ξέχασες κιόλας? Όλη η κατεκτημένη γνώση ανοίκει στο παρελθόν! Κι εγώ είμαι ο Δαίμων, αυτός που κατακτά τη γνώση. Είμαι κομμάτι του παρελθόντος. Μην μου μιλάς για το μέλλον…

–Ώστε αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που δεν μπορείς να κατανοήσεις την ανάγκη… Οι ανάγκες αναφέρονται στο παρόν ή στο μέλλον, όπως και οι επιθυμίες…

Είχε αρχίσει πλέον να καταλαβαίνει. Ήταν βέβαια άνθρωπος. Αλλά το να φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, σήμαινε σίγουρα ότι είχε εξερευνήσει το σχεδιασμό του όσο λίγοι, μα πάρα πολύ λίγοι όμοιοι του.

–Μίλα μου λοιπόν για μια ανάμνησή σου. Μίλα μου για αυτόν που είναι κύριος του εαυτού Του, πριν τη γέννησή του και τη γέννησή της.

–Θέλω να γίνω Θεός.

–Ξέρεις ότι θα χρειαστεί να κατανοήσεις την απόλυτη γνώση για να γίνεις Θεός?

–Τι θα σημαίνει αυτό για εμένα?

–Θα δεις τι υπάρχει εκτός του δικού σου υπαρκτού. Θα τάξιδέψεις ως τη στιγμή της δημιουργίας.

–Υπέροχα!

–Και θα νιώσεις την εκμηδένιση του τέλους του χρόνου.

–… Το τέλος του χρόνου λοιπόν… Ας είναι! Όλα έχουν ένα τέλος κι ένα τίμημα… Κάνε με Θεό. Κάνε με απόλυτο κυρίαρχο του εαυτού μου. Κάνε με ελεύθερο!

Η νυχτερινή σιωπή είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της. Ήταν μια σιωπή τόσο έντονη που καταντούσε εκκωφαντική. Κι έπειτα, αυτή η τόσο απόκοσμη σιγή διαταράσσεται. Κι εκείνος νιώθει τρόμο που όμοιο δεν είχε ποτέ του νιώσει.

Φόβο βαθύτερο από το φόβο του θανάτου, τρόμο βαθύτερο από αυτόν της μοίρας που πρόκειται να έχει η ύπαρξή του, ταραχή που αγγίζει τη ζωή μέσα του και την ρουφάει, αδειάζοντάς τον από συναίσθημα και πάθος. Φόβος που έχει χτυπήσει με τέτοια δύναμη τις χορδές του ενστίκτου του, διαταράσσοντας το ρυθμό του τόσο σφοδρά, ώστε η ψυχοσύνθεσή του να μην είναι ποτέ ξανά υγιής. Τρόμος που τον κάνει να νιώθει ότι η ίδια η οντότητά του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Τέλειωσε χωρίς ποτέ να αρχίσει. Πέθανε προτού καν γεννηθεί. Είναι ψυχικό άλγος τόσο απόλυτο που κάνει κάθε απότατη ματαιότητα να φαντάζει τόσο γλυκιά όσο η ίδια η τελευταία ελπίδα.

–Η γνώση του υπαρκτού θα σε οδηγήσει στην γνώση του προϋπαρκτού…

Η αέναη έκρηξη της ύπαρξης που ονομάζεται Δαίμων, έφτανε κάθε στιγμή σε νέα ζενίθ. Ο μικρός χώρος της σοφίτας γινόταν όλο και πιο πνιγηρός, όλο και μικρότερος, φτάνοντας κάθε στιγμή σε καινούρια ναδίρ. Η απειροελάχιστη ποσότητα φωτός που κατάφερνε να διέλθει στο δωμάτιο, δεν έφτανε ποτέ μέχρι το πάτωμα. Ό Δαίμονας το τραβούσε προς το μέρος του, όπως θα έκανε και μια μαύρη τρύπα σε κάποια μακρινή εσχατία του σύμπαντος. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να τυλίγει τα πάντα. Δεν υπήρχε αέρας μέσα σε αυτόν το χώρο πλέον. Όλες οι μορφές είχαν στρεβλώσει πέρα από κάθε όριο. Όλα είχαν ήδη συνθλιβεί και εκμηδενιστεί. Εκτός από εκείνον.

Εκείνος είχε χάσει προ πολλού, απ’ ότι φαίνεται, τις συμβατικές του αισθήσεις. Η όρασή του συνελάμβανε τις εικόνες που σχηματίζονταν σε ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Η ακοή του άκουγε ταυτόχρονα όλους τους υπόηχους και όλους τους υπέρηχους. Η αφή τού επέτρεπε πλέον να νιώθει τις μικρότερες κβαντικές διακυμάνσεις του χωροχρόνου. Η οσμή είχε συνενωθεί πλήρως με τη γεύση. Κάθε άρωμα και κάθε χημική ουσία ήταν γνωστά. Ένιωσε το σώμα του ελαφρύ. Ένιωσε το σώμα του παντελώς αβαρές. Δεν τον συγκρατούσε πια καμιά βαρύτητα και δεν διέθετε καθόλου αδράνεια. Η μάζα του είχε εκλείψει. Αιωρούταν! Είχε βγει από τη σοφίτα του. Είχε βγεί από την γήινη ατμόσφαιρα. Είχε βγεί από τη ζώνη των εσωτερικών πλανητών. Είχε βγει από το ηλιακό σύστημα. Είχε βγεί από τον Γαλαξία. Και ταξίδευε ακόμη. Ζαρωμένος από τον τρόμο και το δέος όσων ζούσε. Ταξίδευε ακόμη. Με ταχύτητα συνεχώς αυξανόμενη. Ήθελε να μπορούσε να ουρλιάξει. Αλλά δεν μπορούσε καν να θέλει…

-Το βίωμα της στιγμής της δημιουργίας θα σου χαρίσει την αθανασία…

Ταξίδευε… Προς τις ακραιότερες άκρες του συμπαντος. Και παρατηρούσε. Εικόνες που τον τρέλαιναν. Εικόνες που, με τον τρόπο που διαδέχονταν η μία την άλλη μαρτυρούσαν κραυγαλέα την ανυπαρξία ανώτερης Δύναμης. Όλοι οι υπερκαινοφανείς είχαν εκραγεί. Όλα τα αστέρια είχαν δημιουργηθεί. Όλοι οι γαλαξίες ήταν πλέον απόμακροι και μικροί. Ο χώρος γύρω του είχε αρχίσει να θερμαίνεται και για κάποιον αποτρόπαιο λόγο να μικραίνει. Κι εκείνος ένιωθε όλο και πιο εκστατικά πανικοβλημένος. Και ιδού το αίτιο και η δύναμη. Το ανοσιούργημα, το φόβο και πανικό ποιόν, αναβλύζει από την ενέργεια του κόσμου και ξεχύνεται με ορμή και απόλυτη ταχύτητα από όλα τα σημεία, προς όλα τα σημεία. Λάμψεις, πολύχρωμες φλόγες, ακατάληπτες εικόνες, με αποχρώσεις που ποτέ κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί και ήχοι και φωνές, γέλιο μαζί και κλάμα, λόγια ιερά μα και ανόσια ταυτόχρονια, λέξεις που εκείνος απλά νιώθει, χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει, χωρίς να μπορεί να τις κατανοήσει. Και ενώ όλος ο ουρανός έχει γίνει ένα κολοσιαίο χωνευτήρι άναρχου ήχου και χαοτικής εικόνας, η βαθύτατα τρομακτική αυτή πανδαισία χρωμάτων και μαγικής μουσικής φτάνει στην τελική κορύφωση, εκρήγνειται, καταστρέφει και δημιουργεί. Κι εκείνος βλέπει σε ολοκληρο τον κόσμο μια γιγάντιαία έκρηξη εξώκοσμης φωτιάς. Νιώθει ότι είναι το κέντρο αυτής της έκρηξης και βλέπει τη χαοτική εξέλιξή της εκ των έσω…

-Το τέλος του χώρου και του χρόνου θα σε εκμηδενίσει…

Σταμάτα όμως να αυταπατάσαι! Δεν υπάρχει καμιά έκρηξη, ειδικά στην δική σου περίπτωση. Βιώνεις την ίδια την κοσμική συμπίεση! Όλος ο χωροχρόνος γυρνά προς τα πίσω, καθώς εσύ άνθρωπε, θέλεις να ταξιδέψεις προς τα εμπρός. Και ώντας αναπόσπαστο κομμάτι, δημιούργημα του χωροχρόνου, θα εκμηδένισεις την ίδια την ύπαρξη σου, στην προσπάθειά σου να αποδράσεις από το αιώνιο κελί σου. Βέβαια, θα γίνεις εν τέλει αυτό που επιθυμείς...

Θεός...

Μια ανάμνηση...

Είσαι πλέον απόλυτα ελεύθερος!