En andra gamla sagan

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ραφιναρισμένο. Γράφω όπως ακριβώς μου έρχονται οι σκέψεις στο μυαλό... Εντάξει, ένα πρώτο φιλτράρισμα στις σκέψεις πάντοτε γίνεται. Αν δεν με είχαν κατακλύσει σκέψεις δεν θα είχα καν την αφορμή να κάτσω να γράψω οτιδήποτε... Από τον καταιγισμό όμως στην αφορμή για έκφραση και τελικά στην έκφραση διακρίνονται ήδη τρία βήματα. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος και ούτως ή άλλως λίγη σημασία έχει... Τη σημασία βέβαια την δίνουμε εμείς στα πράγματα, κάτι το οποίο επίσης δεν είναι του παρόντος αλλά το θεωρώ απόλυτα σημαντικό... Ναι, ναι... Το ξέρω... Πέφτω σε λούπα... Ωστόσο κατανοώ την ανάγκη για μια πιο συνεκτική δόμηση των σκεψεών μου, εάν επιθυμώ να τις εκφράσω στον κόσμο, έτσι ώστε να του μεταδώσω εν τέλει μια πληροφορία και όχι να του σπάσω απλώς τα νεύρα... Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... Πληροφορία... Ας γυρίσουμε στην αρχή και θα προσπαθήσω αυτή τη φορά να είμαι πιο επιεικής και πιο "συμμαζεμένος" επίσης...

Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από μια παρέα τριών ανθρώπων... Εντάξει ίσως εδώ αρχίσω να θέτω κάποιες συνθήκες οι οποίες θα μας απομακρύνουν από την αρχική δήλωση, αλλά για "εμάς τους τρεις" οι συνθήκες αυτές είναι μέρος της καθημερινότητας, νόρμα, απλά προφανή δεδομένα... Η πραγματική, μοναδική συνθήκη είναι να βρεθούνε αυτά τα προφανή δεδομένα μαγειρεμένα με φρέσκια ή "φρεσκίζουσα" πληροφορία μέσα σε μια συζήτηση... Εδώ επιθυμώ να δηλώσω ότι όσοι φιλόλογοι και γλωσσολάγνοι δεν εγκρίνουν τους νεολογισμούς μου και την ακατανίκητη τάση μου προς την λεξιπλασία, μπορούν να είναι σίγουροι ότι τους έχω απολύτως χεσμένους και θα κοιμηθώ πολύ ήσυχος. Αλλά ας κλείσουμε την παρένθεση την οποία ποτέ δεν ανοίξαμε εμφανώς και ας συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε... Ας συνεχίσουμε από τη στιγμή που έχει αρχίσει η συζήτηση...

Από τη στιγμή που μια συζήτηση αρχίζει μέσα σε αυτή την παρέα καμμένων, δεν αργεί να εξελιχθεί σε ομαδική γκρίνια... Βασικά το να αρχίσουμε μια συζήτηση είναι από μόνο του αφορμή για να γκρινιάξουμε ή για να γελάσουμε... Δεν γίνεται τόσο συνειδητά όσο το παρουσιάζω, αλλά σίγουρα έχουμε συνείδηση του γιατί αρχίζουμε να συζητάμε... Αφού το χιούμορ το έχω μόνο σε πολύ αυθόρμητες στιγμές το μόνο που μπορώ να σας μεταφέρω, μέσω του πληκτρολογίου μου, είναι η γκρίνια... Ας γκρινιάξουμε λοιπόν...

Μου τη σπάει που υπάρχουν κολλημένοι, κλειστόμυαλοι, ακόμη και συντηρητικοί άνθρωποι... Με ερεθίζει ο άσκοπος χαρακτηρισμός και η επικράτηση της αρνητικής χροιάς μιας λέξης έναντι της πραγματικής της σημασίας. Με νευριάζουν τα στεγανά στην αντίληψη... Με ενοχλεί ο ανθρωποκεντρισμός. Με ταράζει ο αλαζονικός εγωκεντρισμός αν και όχι απαραίτητα ο απλός, καθαρός, συνειδητός εγωισμός. Ο εγωισμός έρχεται παράλληλα με κάτι που σκέφτομαι εδώ και μια πενταετία, κάτι που έχω αναλύσει πολύ εκτενέστερα στο παρελθόν και ειληκρινά έχω ψιλοβαρεθεί να αναλύω... Λέγεται ένστικτο... Και βέβαια ο άνθρωπος, ως μέγιστος αλλαζόνας, έχει μπει μέσα βαθιά στην ίδια του την πλάνη περί επικράτησης επί των ενστίκτων του... Den sama gamla sagan...

Μου τη σπάει που ο εγωκεντρισμός και ο ανθρωποκεντρισμός έχει φέρει τον καθένα στη θέση να θέλει να επιβάλει την αποψή του στους υπόλοιπους... Και εδώ μπαίνουν τα ζητήματα της πληροφορίας και της σκέψης με τα οποία άρχισα το παραλήρημα... Γιατί το να πιστεύεις ότι έχεις δίκιο είναι γενικά η νόρμα... Το να θες να δασκαλέψεις όμως τον διπλανό σου επειδή μόνο εσύ έχεις δίκιο, εξ' ορισμού δεν σταματάει σε εσένα. Συνεχίζει και εξαπλώνεται γύρω σου σαν καρκίνος. Και εκτός από χωρικά εξαπλώνεται και χρονικά. Στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και όλες τις γενιές που θα είναι σάπιες όπως εσύ... Θα είναι; Ίσως ταίριαζε καλύτερα το ρήμα "καταλήγω"... Γιατί ένα παιδί είναι το μόνο παράδειγμα ενός πραγματικά ανοιχτόμυαλου ανθρώπου. Ένα παιδί δεν έχει στεγανά. Αν τα στεγανά τα δημιουργήσει το ίδιο στον εαυτό του, έχει εκείνο την ευθύνη... Αν του τα δημιουργήσεις εσύ, τότε έχεις εσύ την ευθύνη. Και ναι, εδώ χρησιμοποιώ την λέξη ευθύνη με την αρνητική της χροιά... Κατηγορείσαι...! Κατηγορείσαι ότι αντί να ανοίξεις περαιτέρω τους ορίζοντες ενός άδολου ανθρωπου, του βάζεις μέσα στο κεφάλι του την έννοια του δόλου. Βασικά, δεν την βάζεις απλώς... Όχι...! Δεν αρκείσαι σ' αυτο! Την διδάσκεις κυριολεκτικά, εξυψώνοντας σε ήρωες και φορείς πολιτισμού τους μακελάρηδες προγόνους σου και παρουσιάζοντας ως βάρβαρους δολοφόνους τους προγόνους των κοντινών ή μακρινών γειτόνων σου... Ανιδιοτέλεια, υψηλό αίσθημα ευθύνης, φιλοξενία, ήθος και ιδανικά, ε; Κουράδες! Αλλά ας δούμε για τι άλλο κατηγορείσαι... Κατηγορείσαι για το ότι παρουσιάζεις ανύπαρκτες ανισότητες μεταξύ των "δικών σου" και των "άλλων", κάτι που όχι μόνο μετατρέπει έναν αγνό άνθρωπο σε υπερόπτη, αλλά εν τέλει συντηρεί και την τωρινή απαίσια κατάσταση... Ίσως αυτή η κατηγορία ειναι εξ' αρχής λίγο πλεοναστική, αφού το να πιστεύεις ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο είναι σαν να χωρίζεις ούτως ή άλλως τον κόσμο μεταξύ εσού και των άλλων. Αλλά αν δεν έχεις εσύ ευθύνη για τις ανόητες πράξεις σου, ποιος έχει; Δεν προσφέρεις καν στείρα γνώση πλέον, πόσο μάλλον παιδεία... Προσφέρεις προπαγάνδα και μόνο προπαγάνδα... Είτε εθνική προπαγάνδα, είτε προπαγάνδα υπέρ της υιοθέτησης κάποιων συγκεκριμένων μοτίβων συμπεριφοράς και της απόρριψης κάποιων άλλων. Προπαγάνδα υπέρ των μοτίβων σου, υπέρ του συντηρητισμού σου και γενικότερα υπέρ "σου"... Χμμμ... Εγωιστικό; Όχι απαραίτητα... Εγωκεντρικό; Οπωσδήποτε!

Α, επί τη ευκαιρία, το ακόλουθο link οδηγεί σε ένα πολύ ωραίο, κατα τη γνώμη μου, 3D animation video που έχει να κάνει με την στείρα εκπαίδευση στην εποχή μας... Τελικά δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα πρόβλημα με το εκπαιδευτικό...

http://vimeo.com/5197063

Gladiators...

Ave, Caesar, morituri te salutant!

Gladiators!

There's no freedom for you!
Only fame, fortune, and glory!

Fight for us!

For we are the many!
And you are the few!

Fight for us!

Your death is our life,
You have but one choice...
Offer us your bloody spectacle
So that we quench our lust

Gladiators of the past...

Fight for us!

Gladiators!

There is no freedom for us!
Only slavery, sorrow, and misery!

Fight for them...

We are the many...
And they are the few!

Fight for them...?

Our death is their life!
We have but one choice...
Give them our precious time...
So that they feed their greed!

Gladiators of the present...

Will even one of us ever regain his freedom…?

... alles in Ruhe beobachten

Entering the murky room of enlightenment,
greetings, from green, faint flares,
crawl through my spine.
Being settled into clear shapes,
once they reach my mind,
they reveal the true meaning
of my journey.

Sickening images
of deformed bodies,
all bathed in the same green light.
Hydrocephalus fetuses,
being deprived of paternal love.
Sheep bearing no wool,
walking in herds
the path of a black dove.

But this is not why I am here!
I will not save them.
They cannot be saved.
They cannot see me.
I am nothing but a green, faint flare to them.
There is no way for my shape
to be clarified.

For they are not on the journey!
They only walk the path
of the black doves in front.
Purposelessly...

A vane stroll to end in death.
Seeking nothing.
Reaching nothing.
Nothing except their very demise...
And everything beyond?
If only they knew...
If only they could stop
paying attention to whether or not
there is anything beyond.

I am here to wander...
And wonder!
But not whether or not
there is anything beyond...
I am here to explore this world
I am here to observe everything
in peace...
I am not here to chase after death...
Nor am I here to question it...
I am here to gain life.
And excel in something not by need...
For that is the true meaning
of the journey!

Den sista friheten...

Η λευκή κιμωλία έκανε έντονη αντίθεση με το ξύλινο δάπεδο της σοφίτας. Κάθε σημείο του κύκλου που είχε μόλις διαγράψει βρισκόταν τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά του. Έστεκε ολόγυμνος στο κέντρο. Ο Δαίμων βρισκόταν μπροστά στο παράθυρο. Εκείνος όμως ένιωθε την παρουσία του ασφυκτική μέσα στον προσωπικό του χώρο. Καμιά ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, καμιά νοοτροπία δεν θα μπορούσε να τον προετοιμάσει για μια τέτοια συνάντηση. Η ενέργεια που εξέπεμπε, η δύναμη της οντότητας, η ίδια η ύπαρξη που ονομάζεται Δαίμων... Αέναη έκρηξη! Απεριόριστης έκτασης, ατελείωτης διάρκειας, αμέτρητης έντασης!

Η ατμόσφαιρα δεν είχε καμία σχέση με την συνηθισμένη ζεστή και ευχάριστη της εποχής. Ήταν ψυχρή και ξηρή λες και το καλοκαίρι ζάρωσε στη γωνιά του και πέθανε, μόνο και μόνο για να μη συναντηθεί ποτέ με τον Δαίμονα. Τα φώτα της πόλης είχαν όλα στρεβλώσει. Οι ίδιες οι μορφές είχαν στρεβλώσει. Το ολόγιομο, παραμυθένιο φεγγάρι του αυγουστιάτικου ουρανού είχε μεταμορφωθεί σε ένα απορουστικό, αποτρόπαιο, ανατριχιαστικό ελλειψοειδές είδωλο. Το φώς του είχε μετατραπεί σε μια πλατιά, θαμπή δέσμη που ακολουθούσε την ελλειπτική μορφή του. Το υπέροχο φωτεινό στεφάνι του είχε χαθεί. Το παιχνίδισμα του φωτός του με τις σταγόνες της υγρής γήινης ατμόσφαιρας είχε σιγάσει. Οι χαρακτηριστικές κυανές ανταύγιες είχαν γίνει κάτωχρες, αρρωστιάρικες. Δεν υπήρχε τίποτε, από αυτά που κάνει το φως του φεγγαριού ξεχωριστό. Ήταν κενό. Ήταν νεκρό!

Το ίδιο και το φως από όλα τα αστέρια. Από κουκίδες είχαν μεταλλαχθεί σε ισχνές γραμμές. Όλες οι πηγές φωτός είχαν στρεβλώσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να τον κάνουν να πιστεύει ότι το φως κατευθύνεται προς τον Δαίμονα. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, βλέποντας κάτι τέτοιο, δεν θα είχε καμιά αμφιβολία ότι η κάθε παραμικρή ικμάδα φωτός προσπαθεί να διώξει τον Δαίμονα κι έτσι οι μορφές βάλλουν εναντίον του. Όμως όχι! Εκείνος ήξερε. Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει το φως προς το μέρος του! Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει τις μορφές προς το μέρος του!

–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.

Η σιωπή που επικρατούσε δεν έσπασε ούτε για μία ελάχιστη στιγμή. Ο Δαίμων, όπως κι εκείνος, λατρεύουν τη σιωπή. Κι ήταν η πρώτη φορά που επικράτούσε τέτοια σιωπή πάνω στη Γη. Σιωπή αφύσικη, αλλόκοτη. Το αεράκι δεν έσερνε πια το χωρό ανάμεσα στα φύλλα. Η γεμάτη έκσταση και πάθος ευωδία των νυχτολούλουδων δεν μπορούσε πλέον να ζωγραφίσει την εικόνα της ηδονής στο μυαλό των ανθρώπων. Τα νυχτοπούλια έχασκαν σιωπηλά. Η νυχτερινή χορωδία των γκιώνηδων, των γρύλων και των τριζωνιών είχε σιωπήσει απολύτως. Η Γη δεν κινούταν. Το φως δεν κινούταν! Είχε παγώσει στη θέση του. Τίποτε δεν κινούταν. Όλα ήταν ακίνητα και σιωπηλά. Ήταν η σιωπή της ακινησίας. Της ακινησίας των μορίων της ύλης. Της παύσης της αέναης ταλάντωσης. Της ακινησίας ολόκληρου του κόσμου. Ολόκληρου του σύμπαντος. Η πλάση όλη ήταν ακίνητη, γιατί η πλάση όλη ήταν νεκρή! Η σιωπή του θανάτου... Η απόλυτη σίγαση των πάντων. Ήταν η πρώτη φορά που εκείνος ένιωθε κάτι τέτοιο, και –μα την αλήθεια– δεν θα το χαράμιζε για τίποτε άλλο στον κόσμο! Δεν θα χάλαγε αυτήν την εξωτική σιωπή. Δεν θα υποβίβαζε την σκέψη του. Θα την κρατούσε ατόφια και γι' αυτό δεν θα άρθρωνε ούτε λέξη. Άλλωστε ο Δαίμων δεν το χρειαζόταν.

–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.

Η κατάμαυρη λάμψη που εξέπεμπε ο Δαίμων είχε κατακλύσει τον γύρω χώρο. Εκείνος τον ένιωθε να πυκνώνει, να τον πιέζει, να του σφίγγει τον θώρακα και να μην τον αφήνει να αναπνεύσει.

–Κούφιες υποσχέσεις μιας ανάμνησης... Τι ξέρεις εσύ από ανάγκες? Πώς μπορείς να γνωρίζεις την έννοια του ποθητού? Πώς είναι δυνατόν να κατανοείς την ομορφιά;

–Δεν γνωρίζω τίποτε για τις ανάγκες του ή τις ανάγκες της. Δεν καταλαβαίνω την έννοια του ποθητού κι ούτε η ομορφιά σημαίνει κάτι για εμένα. Εγώ είμαι μια ανάμνηση. Εσύ το είπες, άλλωστε... Ανάμνηση. Συνεπαγωγή της εμπειρίας.

–Μα η εμπειρία είναι η τροφή της απληστίας! Κι η απληστία γεννά τις ανάγκες, ψάχνει για νέα ποθητά και περισσότερη ομορφιά. Πώς μπορείς να είσαι μέρος ενός συνόλου πραγμάτων άγνωστων σε εσένα?

–Το σύνολο και το άτομο είναι οι δύο όψεις του νομίσματος της ύπαρξης. Τα δυο τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, απόλυτα συνυφασμένα, σύμφυτα. Και παρ' όλ' αυτά αμφότερα αγνοούν ή αδιαφορούν για το άλλο. Κι έτσι το άτομο μπορεί να αντιληφθεί μονάχα τα σύνολα στα οποία δεν ανήκει... Κι εσύ είσαι στην ίδια μοίρα με εμένα! Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είναι το σύνολο που εκπροσωπείς.

Ο Δαίμων τού παρέδωσε λίγη από την κατεκτημένη γνώση. Ο άνθρωπος από την απαρχή του πορεύεται με ένα θετικό και ένα αρνητικό. Συνείδηση της ύπαρξής του. Το θετικό. Και το αρνητικό ταυτόχρονα... Χωρίς αντίληψη του συνόλου στο οποίο ανήκει δεν έχει αντίληψη του εαυτού του κι έτσι πέφτει ξανά και ξανά στην πιο καταστροφική παγίδα. Αυτήν της αλαζονείας. Η παρετυμολόγηση της λέξη «άνθρωπος» είναι απόδειξη αυτής της αλαζονείας. «Ανθρωπος», αυτός που τον θέλουν να «θρώσκει άνω».

Αυτός που τον θέλουν να κοιτάει ψηλά, ως κάποιο ανώτερο ιδανικό. Αγνοούν, βέβαια, ότι αυτός είναι ο ψηλομύτης. Ο υπερόπτης. Ο ονειροπόλος που, έχοντας συνείδηση του εαυτού του πιστεύει ως άλλος Δαίδαλος ότι έχει κατακτήσει τους αιθέρες. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι η αφέλεια και η άγνοιά του τον έχει φέρει στην δυσάρεστη θέση του Ικάρου. Όμως η συνείδηση δεν τον αφήνει να τσακιστεί στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και ο άνθρωπος συνεχίζει. Συνεχίζει την πτώση του προς τα πάνω. Ήδη τυφλωμένος από την πρώτη του ματιά, συνεχίζει να κοιτάζει τον ήλιο, μέχρις ότου οι αμφιβληστροειδείς του καψαλιστούν εντελώς από την ραδιενέργεια. Χωρίς να το έχει καν καταλάβει, έχει στρέψει το βλέμμα του σε έναν από τους εκατοντάδες ήλιους που ο ίδιος δημιούργησε. Ή τουλάχιστον με κάτι τέτοια παραμυθιάζει τον ίδιο του τον εαυτό, τον οποίον και πολεμά λυσσαλέα. Και συνεχίζει, ο ματαιόδοξος, να τον πολεμά για δυό παραπάνω πιθαμές γης, για λίγη παραπάνω δόξα, για λίγο παραπάνω πλούτο, για λίγη παραπάνω εξουσία. Ή για οποιαδήποτε άλλη παρηκμασμένη αξία των αποσυντιθέμενων κοινωνιών του. Παρηκμασμένες αξίες... Δημιουργήματα που θα μπορουσαν να δρουν ως απλές αφορμες αφού οι άνθρωποι θέλουν καλά και ντε να ψάχνουν για αφορμές. Δημιουργοί που είναι τόσο αφελείς και ηλίθιοι, που καταλήγουν να πιστεύουν τελικά στα ίδια τα δημιουργήματά τους. Άτομα ανόμοια που θέλουν να δρουν ως σύνολο ομοιογενές. Άτομα όμοια που κατασκευάζουν διακρίσεις για να έχουν απόθεμα αφορμών. Να λοιπόν δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Δέκα χιλιάδες χρόνια υπεροψίας, απληστίας, αφέλειας και αυταπάτης. Και ο άνθρωπος συνεχίζει να τεντώνεται προς τον ουρανο, ξεχνώντας ότι τα πόδια θα παραμένουν πάντα κολλημένα στο έδαφος, μέχρι που οι πεπερασμένες δυνατότητές του να μην μπορούν πια να τον σώσουν. Εκείνος ήταν ήδη αηδιασμένος από όλα αυτά. Κρίμα. Ήταν και αυτός άλλος ένας άνθρωπος.

–Το σύνολο ολόκληρο έχει τόση αξία όση και το κάθε άτομο ξεχωριστά... Κι είναι η βούληση ο φορέας αυτής της αξίας. Η βούληση... Η επιθυμία... Το ποθητό! Έννοιες ακατανόητες σε εσένα...

Είχε έρθει πλέον η ώρα να περάσει ο άνθρωπος, από την κατάσταση της άγνοιας και της αφέλειας, στην κατάσταση αυτού που τόσο πολύ αποζητούσε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Την ελευθερία που προσφέρει η γνώση. Η απόλυτη γνώση των πάντων.

>Θα σου πω, λοιπόν, την επιθυμία μου. Θέλω να γίνω εγώ ο μοναδικός κύριος του εαυτού μου. Να είμαι απόλυτα ελεύθερος.

–Είμαι μια ανάμνηση, το ξέχασες κιόλας; Από εδώ που στέκομαι, όλη η γνώση ανήκει στο παρελθόν! Κι αφού είμαι ο Δαίμων, είμαι κι εγώ κομμάτι του παρελθόντος. Μην μου μιλάς για ένα ανύπαρκτο μέλλον...

–Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείς να κατανοήσεις το ποθητό... Οι επιθυμίες αναφέρονται στο μέλλον... Και οι ανάγκες στο παρόν.

Είχε αρχίσει πλέον να καταλαβαίνει. Ήταν βέβαια ακόμα άνθρωπος. Αλλά το να φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, σήμαινε σίγουρα ότι είχε εξερευνήσει τη συνείδησή του σε βαθμό που και ως άνθρωπο τον είχε αλλάξει.

–Μίλα μου λοιπόν για μια ανάμνησή σου. Μίλα μου για αυτόν που είναι κύριος του εαυτού Του, πριν τη γέννησή του και τη γέννησή της.

–Ναι, θέλω να γίνω Θεός.

–Ξέρεις ότι θα χρειαστεί να κατανοήσεις την απόλυτη γνώση για να γίνεις Θεός;

–Τι θα σημαίνει αυτό για εμένα;

–Θα δεις τι υπάρχει εκτός του δικού σου υπαρκτού. Θα τάξιδέψεις δίχως επιστροφή ως τη στιγμή της δημιουργίας.

–Υπέροχα!

–Και θα νιώσεις την εκμηδένιση του τέλους του χρόνου.

–... Το τέλος του χρόνου, λοιπόν... Ας είναι! Όλα έχουν ένα τέλος κι ένα τίμημα... Ναι! Κάνε με απόλυτο κυρίαρχο του εαυτού μου! Κάνε με ελεύθερο! Κάνε με Θεό!

Η απερίγραπτη σιωπή αυτής της νύχτας είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της. Ήταν πια τόσο έντονη που καταντούσε εκκωφαντική. Κι ήταν τότε η πρώτη στιγμή που αυτή η τόσο απόκοσμη σιγή ξεκίνησε να διαταράσσεται από έναν βόμβο βαθύ και εξώκοσμο. Βόμβος που όσο εντεινόταν τόσο τον ένιωθε να του γραπώνει τα σωθικά και να τα γεμίζει με τρόμο που όμοιο δεν είχε ποτέ του νιώσει.

Φόβο βαθύτερο από το φόβο του θανάτου, τρόμο ισχυρότερο από αυτόν της ύπαρξης, ταραχή που αρπάζε τη ζωή μέσα του και την ρουφούσε, αδειάζοντάς τον από συναίσθημα και πάθος. Πανικό που χτυπούσε με τέτοια δύναμη τις χορδές του ενστίκτου του, διαταράσσοντας το ρυθμό του τόσο σφοδρά, ώστε ο θάνατος να μοιάζει με γλυκειά λύτρωση. Απόγνωση στη θύμιση ότι η ίδια η οντότητά του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Τέλειωσε χωρίς ποτέ να αρχίσει. Πέθανε προτού καν γεννηθεί. Ψυχικό άλγος τόσο απόλυτο που έκανε κάθε απότατη ματαιότητα να φαντάζει τόσο αναγκαία όσο η ίδια η τελευταία ελπίδα.

–Η γνώση του υπαρκτού θα σε οδηγήσει στην γνώση του προϋπαρκτού...

Η αέναη έκρηξη της ύπαρξης που ονομάζεται Δαίμων, έφτανε κάθε στιγμή σε νέα ζενίθ. Ο μικρός χώρος της σοφίτας γινόταν όλο και πιο πνιγηρός, όλο και πιο εγκλωβιστικός, όλο και πιο ασφυκτικός, φτάνοντας κάθε στιγμή σε καινούρια ναδίρ. Η μηδαμινή ποσότητα φωτός που κατάφερνε να διέλθει στο δωμάτιο, δεν έφτανε ποτέ μέχρι το πάτωμα. Ό Δαίμων το τραβούσε προς το μέρος του, όπως θα έκανε και μια μαύρη τρύπα σε κάποια μακρινή εσχατία του σύμπαντος. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να τυλίγει τα πάντα. Δεν υπήρχε αέρας μέσα σε αυτόν το χώρο πλέον. Όλες οι μορφές είχαν στρεβλώσει πέρα από κάθε όριο. Όλα είχαν ήδη συνθλιβεί και εκμηδενιστεί. Εκτός από εκείνον.

Εκείνος είχε χάσει προ πολλού τις συμβατικές του αισθήσεις. Η όρασή του συνελάμβανε τις εικόνες που σχηματίζονταν σε ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Η ακοή του άκουγε ταυτόχρονα όλους τους υπόηχους και όλους τους υπέρηχους. Η αφή τού επέτρεπε πλέον να νιώθει τις ίδιες τις κβαντικές διακυμάνσεις. Η οσμή είχε συνενωθεί πλήρως με τη γεύση. Κάθε άρωμα και κάθε χημική ουσία ήταν γνωστά. Ένιωθε το σώμα του ελαφρύ. Ένιωθε το σώμα του παντελώς αβαρές. Δεν τον συγκρατούσε πια καμιά βαρύτητα και δεν διέθετε καθόλου αδράνεια. Η μάζα του είχε εκλείψει. Αιωρούταν! Είχε βγει από τη σοφίτα του. Είχε βγεί από την γήινη ατμόσφαιρα. Είχε βγεί από τη ζώνη των εσωτερικών πλανητών. Είχε βγει από το ηλιακό σύστημα. Είχε βγεί από τον Γαλαξία. Και ταξίδευε ακόμη. Ζαρωμένος από το δέος όσων ζούσε. Ταξίδευε ακόμη. Με ταχύτητα συνεχώς αυξανόμενη. Ήθελε να μπορούσε να ουρλιάξει. Αλλά δεν μπορούσε καν να θέλει...

-Το βίωμα της στιγμής της δημιουργίας θα σου χαρίσει την αθανασία...

Ταξίδευε! Προς τις ακραιότερες άκρες, τις εσχατότερες εσχατίες του συμπαντος. Και παρατηρούσε. Εικόνες που τον τρέλαιναν. Εικόνες που, με τον τρόπο που διαδέχονταν η μία την άλλη μαρτυρούσαν κραυγαλέα την ανυπαρξία γεννεσιουργού αιτίας. Όλοι οι υπερκαινοφανείς είχαν εκραγεί. Όλα τα αστέρια είχαν δημιουργηθεί. Όλοι οι γαλαξίες ήταν πλέον απόμακροι, αχνοί, μικροί... Ο χώρος γύρω του είχε αρχίσει να θερμαίνεται και με κάποιον ακατανόητο τρόπο να μικραίνει. Κι εκείνος ένιωθε όλο και πιο εκστατικά πανικοβλημένος.

-Το τέλος του χώρου και του χρόνου θα σε εκμηδενίσει...

Και ιδού το αναίτιο αιτιατό και ιδού η αδύνατη δύναμη. Το ανοσιούργημα, το φόβο και πανικό ποιόν, αναβλύζει από την ενέργεια του κόσμου και ξεχύνεται με εκθετικά αυξανόμενη επιτάχυνση από όλα τα σημεία προς όλα τα σημεία. Λάμψεις, φλόγες πολύχρωμες, εικόνες ακατάληπτες με αποχρώσεις που ποτέ κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί και ήχοι και φωνές, γέλιο μαζί και κλάμα, λόγια ιερά μα και ανόσια ταυτόχρονια, λέξεις που εκείνος απλά νιώθει, χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει, χωρίς να μπορεί να τις κατανοήσει. Και καθώς όλος ο κόσμος έχει γίνει ένα κολοσιαίο χωνευτήρι χασμώδους ήχου και άναρχης εικόνας, η απερίγραπτη αυτή πανδαισία χρωμάτων άφατων και μαγικής μουσικής φτάνει στην τελική κορύφωση, εκρήγνυται, καταστρέφει και δημιουργεί. Κι ο άνθρωπος γίνεται μάρτυρας μιας καθολικής έκρηξης εξώκοσμου φωτός που λαμβάνει χώρα παντού ταυτόχρονα. Είναι το κέντρο αυτής της έκρηξης και παρακολουθεί τη χαοτική εξέλιξή της εκ των έσω...

-Σταμάτα να αυταπατάσαι, άνθρωπε! Δεν υπάρχει έκρηξη! Την κοσμική σύνθλιψη βιώνεις! Σύντομα το εφήμερο άπαν θα επιστρέψει στο αιώνιο τίποτα και τότε ούτε το τίποτα δεν θα έχει πλέον νόημα...

Ο χώρος και ο χρόνος άλλαξαν θέσεις κι όσο ο χώρος μίκραινε ο χρόνος γυρνούσε προς τα πίσω καθώς ο άνθρωπος ταξίδευε προς τα εμπρός. Και ώντας αναπόσπαστο κομμάτι, δημιούργημα του χωροχρόνου, ο άνθρωπος εκμηδένιζε την ίδια του την ύπαρξη στην προσπάθειά του να αποδράσει από το αιώνιο κελί του.

>Έγινες εν τέλει αυτό που επιθυμείς... Θεός... Μια ανάμνηση... Είσαι πλέον απόλυτα ελεύθερος!