Αλλαγή κανείς...;

27/6/2011

Είχα πολύ καιρό να "μπλεχτώ" σε πολιτική συζήτηση. Όποτε μπλέκομαι σε πολιτικές συζητήσεις με ορισμένα άτομα, όσο κι αν τις απολαμβάνω, φτάνω πάντα στο σημείο να υπερασπιστώ μια συγκεκριμένη μου επιλογή. Το να μην ασκώ το "δικαίωμα" ψήφου. Αυτή τη φορά όμως συνειδητοποίησα το εξής απλό...

Χρειάζεται άμεσα μια "αλλαγή παραδείγματος" στον χώρο της πολιτικής.

Όχι ένας ανασχηματισμός (sic), όχι μια εξυγείανση του πολιτικού συστήματος, όχι μια επανάσταση... Αλλά μια ολοκληρωτική και αμετάκλητη αλλαγή παραδείγματος. Ας δούμε τι είναι μια αλλαγή παραδείγματος...

Σύμφωνα με τον Τόμας Κουν, μια αλλαγή παραδείγματος είναι μια αλλαγή στις βασικές παραδοχές, ή παραδείγματα, στα πλαίσια της κυρίαρχης επιστημονικής θεωρίας. Επιστημονικές θεωρίες; Μα τι σχέση έχει η επιστήμη με την πολιτική; Άρρηκτη!

Έχετε ακουστά τον όρο "πολιτικές επιστήμες"; Προφανώς τον έχετε... Κι όλοι λίγο ή πολύ ξέρουμε τι περιλλαμβάνουν οι πολιτικές επιστήμες, ή έστω μπορούμε να φανταστούμε. Πολιτικές θεωρίες, δημόσια διοίκηση, κοινωνική φιλοσοφία, δικονομικό δίκαιο, γεωπολιτική και τα λοιπά. Καθένας απ' όλους αυτούς τους ξεχωριστούς κλάδους των πολιτικών επιστημών έχει ένα απίστευτο εύρος πεδίου έρευνας. Οι ερευνητές-επιστήμονες που δρουν σε πολλούς απ' αυτούς τους κλάδους αναλύουν και ερμηνεύουν θεωρίες που ξεκίνησαν και διαμορφώθηκαν από προγενέστερους αυτών ανθρώπους. Κι εδώ είναι το παράδοξο. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα είναι οι μελλοντικοί Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες, Καρατζαφέρηδες και Τσίπρες. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα κλιθούν να μας διοικήσουν. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα πάρουν ενεργά ρόλο σε ένα τσίρκο, στο οποίο θα μας ζητήσουν να τους εμπιστευτούμε...

Να τους εμπιστευτούμε σε τι; Στο πόσο κάλα μπορούν να κυβερνήσουν; Το οποίο εμείς οι ΜΗ επιστήμονες, οι ΜΗ πολιτικοί, οι άνθρωποι που δυστυχώς στερούνται ΒΑΣΙΚΗΣ παιδείας και γνώσεων, με κάποιον γαμημένο μαγικό τρόπο θα πρέπει να το ψυχανεμισθούμε; Καλούμαστε να αποφασίσουμε για το ποιος είναι ικανότερος να μας κυβερνήσει, μην έχοντας ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ κριτήριο ως εφόδιο, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ γνώση του τι σημαίνει να κυβερνάς ένα κράτος. Και πώς κρίνουμε; Με βάση τα αισθητικά μας κριτίρια, ΠΡΟΦΑΝΩΣ. Θέλουμε στήθος, ή μπούτι; Γουσταρίζουμε περισσότερο τον χοντρό, έξω καρδιά Κωστάκη που παίζει μπάλα, ή τον σοβαροφανή, μονίμως κομψό Γιωργάκη; Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε πόσο παράλογο είναι όλο αυτό. Ακόμη και επιφανειακή γνώση εάν έχει κάποιος περί του τι είναι σοσιαλισμός, τι είναι κομμουνισμός, τι είναι δημοκρατία, τι είναι δεξιά και αριστερά και τι έχουν να προτείνουν αυτές οι μερίδες ανθρώπων στον λαό, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ώστε να του δίνεται το 'δικαίωμα" να επιλέξει τους μεν από τους δε. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ ΠΟ-FUCKNIG-ΤΕ! Είναι σαν να επιλέξω εγώ, με τις επιφανειακές, περιορισμένες και ελλειπείς μου γνώσεις πάνω στην κβαντική μηχανική, σε ποιο πείραμα θα δώσουν προτεραιότητα στο CERN... Ε, μάλλον θα τείνω να επιλέξω το πιο cool... Ή αυτό που υπόσχεται να μου αποφέρει περισσότερα φράγκα, μια αιώνια θέση στο δημόσιο και την αθανασία...

Κι όποιος είναι της άποψης ότι με απλή, χομπίστικη ενασχόληση μπορεί να καταλάβει αρκετά πράγματα από ένα επιστημονικό πεδίο τόσο ευρύ, χαοτικό, με ασαφή όρια και σε πολλά σημεία στερούμενο πραγματιστικής προσέγγισης, ώστε να μπορεί να κρίνει όντως τι ψηφίζει και γιατί, μπορεί να φάει τα σκατά μου, ή να κάνει μια βόλτα από το Πάντειο και να δώσει για πτυχείο. Κι εδώ ακριβώς είναι που χρειάζεται η αλλαγή παραδείγματος. Η πολιτική, στην "δημοκρατική" Ελλάδα του 2011, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα επιστήμη και να αναφέρεται στην πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο, ενός αμόρφωτου και αγνώμονος λαού. Ή η πολιτική θα πάψει να είναι επιστήμη, ή ο λαός απαίδευτος, γιατί αν δεν γίνει τίποτε από τα δύο θα πάψει δυστυχώς το πολίτευμα να είναι δημοκρατικό, έστω και στα προσχήματα. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν μπορεί να γίνει με αγανάκτηση. Ούτε με μπάχαλα, ούτε με κοινωνικές επαναστάσεις, ούτε με ανασχηματισμούς...

Θα γίνει όταν ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ, ο μέσος ''αγανακτισμένος" ή αγανακτισμένος Έλληνας θα κάνει την προσωπική του, ρεαλιστική και ειληκρινή επανάσταση, θα βάλει στη μπάντα τις ανασφάλειες που τον πνίγουν εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, θα αποδεχτεί με ψυχραιμία ότι το κράτος του δεν θα έχει ποτέ τη σιγουριά και τη σταθερότητα της Νορβηγίας και θα επιλέξει να σταματήσει να είναι ένα αμόρφωτο γουρούνι που υποκινείται από την απληστία του και λειτουργεί με βάση τις φοβίες του. Ή αλλιώς, ξέρετε... Γιωργάκης, ΔΝΤ, Μεσοπρόθεσμο, Νέα Μέτρα, κοροϊδία στα μούτρα και αγανάκτηση του κώλου...