The final experience

Death is and will always be utterly incomprehensible...
Unless you are the one to experience it.
For it's the ultimate experience.
The last one for anybody.
It's the moment in time when all that ever mattered seems indifferently diminutive and yet sublimely extravagant.
The moment in time when the chaotic turbulances of the spiral of emotions reach their maximum velocity, only to transcend to a state of unreal clarity for a moment short enough to be deemed immesurable.
It's that moment which man has called afterlife.
And it's defined by the emotion which will prevail after all.
And even if this supreme paradox is being described in words, none will ever have enough clarity or information to even come close to understand or perceive the most minuscule speck of it before their time has come.
For death is not just an acquired taste...
Although everyone will eventually take a bite, either they are ready to or not.
And having swallowed a fair chunk they will fade out, reaching an equilibrium with their environment unreachable by the mere living...
And since it's the mere living who tell the tales...
Death is and will always be utterly incomprehensible...

Διάλλειμα...

Τι νέα;

Βρέχει...

Θα βρέχει

Απόψε θα βρέχει...

Είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...

Οι μετεορολόγοι είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...

Είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...

Απόψε θα βρέχει...

Θα βρέχει...

Βρέχει...

Τι νέα;

Βρέχει...


Καρκινική συζήτηση σε αδιάκοπη λούπα...



Κανείς τους δεν έχει νέα...

Όλες τους οι συζητήσεις είναι καρκινικές...

Όλες τους οι σκέψεις έχουν υποχωρήσει

μπρος στον καλπάζοντα καρκίνο της βαρεμάρας...



Η λιγοστή φρεσκάδα που έχει απομείνει

αδυνατεί ν' αντιπαλέψει την αποσύνθεση.

Κι η νοσταλγία από τον απόηχο της παλιάς δόξας

έχει μεταμορφωθεί στην βαθύτερη θλίψη...

Κι όμως η έμνευση υπάρχει ακόμη.

Βρίσκεται στο κείμενο ενός φίλου,

στην οθόνη ενός υπολογιστη,

στο πιο πολυακουσμένο τραγούδι...



Η έμπνευση πεθαίνει μετά κι από την ελπίδα τελικά.

Γιατί βρίσκει τροφή στον θάνατο

κι εκφέρεται μέσα από την ξαφνική αλλαγή...

Κι είναι καιρός που φέρνει αλλαγή ο βροχερός καιρός...

Κι είναι επιτέλους καιρός να έρθει η αλλαγή,

ακόμη κι αν αυτή καταστρέψει τους απεγνωσμένους

κι εκμηδενίσει τα πάντα εκτός από το καρκίνομα...



Ας βρέξει λοιπόν!

Κι ας βρέξει δυνατά, έντονα, μανιοδώς!

Κι ας παρασύρει η βροχή όλες τις άλλες τους σκέψεις!

Ας αφήσει μόνο το καρκίνομα...



Πάντα μου άρεσε η βροχή...