Ritual

The omen has now been sung
in the dreams of the mute wren
And thus our body is torn,
hidden from fate's ken.

Our chalice of life
has become a fen of death.
The shroudclad bearer of destiny
forces his scythe between our breadth.

The warmth of blood
is filling my mouth.

It flowing around me
excites my skin.

I can touch her screams.
For their echoes are tunnels.
Her essence escapes through them.
I am alone and abandoned.

Angry yet stoic.

While a dry length
secures my eyes.

They shall remain
forever wide shut.
I am being forced
out.

My dead half
mirror image.
Floating in limbo.

Belonging to the past,
yet also carrying all
the wounds of the future.

The warmth is ceased.
The drought withers our skin.
Chocking... heaving... twitching...
I shall never breathe.

The cold drought
is hauled away.
Yet our eyes see
but an endless sea
of eternal blackness.

Our lips forever sealed
with the flaming wax
of a thousand throes.
Our tongues are frozen still
by the chilling touch
of the most profound woe.

Half of her is I.
Half of her is her.
Half of them are we.
Half of them are them.

And thus my bodies are torn open,
in the dreams of the mute wren
kept hidden from fate's ken.

For the omen has now been wishpered
In the very first tongue...

Infinitely suspended in oblivion.

Hung from open bowels.
The legs are the gallows.
The cord is my rope.
I’m a chosen stillborn...

In the realm of dreams

Lost in their raging gaze...
Longing for their screams...
Whispers! Voluptuous, continuous...
Echoing in my mind, whenever I enter the realm of dreams...

Forever after those for whom time has no meaning.
Forever after those on whom death has no effect.
The whispering screams I beg to join,
the screaming whispers to follow I plead!
The whispering screams I beg to join,
the screaming whispers...

Born to chase the ghost of a purpose met upon my birth.
It has always been the matrix, the mould and the cast of myself!

An ancient pact between the screams and the whispers...
An ancient pact between the whispers and the screams...
I am the one to result of it.
And I am the one to break it

Forever after those for whom time has no meaning.
forever after those on whom death has no effect.
The whispering screams I beg to join,
the screaming whispers to follow I plead!
The whispering screams I beg to join,
the screaming whispers...

As semal aale middr...

Το πλάσμα που μου γνώρισε ξανά τη γαλήνη...

Τη ματιά που άνοιξε ξανά τις πύλες της Αβύσσου...

Την αντἰληψη που προχωράει παράλληλα με τη δική μου...

Τον εξωδιαστατικό πυρήνα της ζωής...

Το φίδι με το πιο γλύκο δηλητήριο...

Al middr helyami

Asamaalu...

Just the usual rant by night…

Αργή εκδορά...
Της σάρκας αυτού του οποίου το μυαλό έχει ριζώσει στα κλαδιά των δέντρων....

Θρυψαλλιασμένα τα οστά αυτού ο οποίος θεωρεί οστά του τα ερείπια της φαντασίας του...

Και το επίπονο τρίξημο των θρυψάλλων ανατριχίλα στη ραχοκοκκαλιά του φιλόδοξου που περπατάει πάνω σε δυό δράμια ελευθερία...

Θρήνος...
Το κελάρισμα του αίματος αυτού του οποίου το αίμα πηγάζει από το δέλτα κάθε ποταμού...

Τέλμα...
Της ζώης αυτού που ξεκίνησε από το θάνατο μόνο για να κάνει κύκλο τελικά...

Γέννηση...
Όρος ανύπαρκτος... Ανυπόστατος... Στερούμενος νοήματος και κενός συναισθήματος...

Δημιουργία...
Νόημα σε ανυπόστατους όρους...

Αυτοσκοπός...
Αντίθετο της δημιουργίας...

Αντίθεση...
Έννοια παράδοξα συγγενική του παραδόξου...

Παράδοξο...
Ζωή... Της οποίας τα όνειρα χωρεύουν γύρω από τις φλόγες μιας αέναης μάχης...

Θάνατος...?

Grensen

«Να λοιπόν... Σκευτόμουν συνεχώς ότι δεν έχω φτάσει στα όριά μου κι ότι δεν θα καταλάβω τα όριά μου μέχρι να φτάσω όντως σε αυτά... Στην πραγματικότητα είναι πολύ τυχερός αυτός που καταφέρνει να συνειδητοποιήσει τα όριά του... Γιατί σπάνια τα βλέπει κάποιος πριν τα ξεπεράσει κι όποιος τα ξεπεράσει, σπάνια ανακάμπτει... Τα όρια του ανθρώπινου σώματος είναι αυτά μεταξύ ζωής και θανάτου. Υπάρχουν κι αλλού όρια όμως... Όρια μέσα στο φάσμα της ζωής. Προσωπικά αναρωτιέμαι πόσο κοντά βρίσκομαι στα όρια μεταξύ νοητικής υγείας και τρέλας. Δεν θα εναντιωθώ σε όσους ψάχνουν για διάθεση... Δεν θα εναντιωθώ καν σε όσους έχουν σταματήσει προ πολλού την έρευνα... Είμαι στα όρια μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου και αυτό πιστεύω ότι μπορώ να το γνωρίζω... Θα εναντιωθώ όμως σε όσους με εγκαταλείπουν... Με όση δύναμη μου έχει απομείνει! Και πραγματικά λίγο με ενδιαφέρει αν σε κάποιους οι λόγοι των πράξεων μου φαίνονται ικανοποιητικοί ή όχι... Ξέρω ότι είναι για εμένα...»

... είπε και ποτέ ως τώρα δεν κατάφερε να κάνει...