tag:blogger.com,1999:blog-41251483771874345802024-03-05T18:34:34.682-08:00Merk SkaukSkauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.comBlogger25125truetag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-38035267652286704352017-05-15T17:17:00.001-07:002023-07-12T14:05:05.605-07:00Gif or gif?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
In other words, [gɪf] or [d͡ʒif]? It may seem trivial, but this dilemma too can work as a bearer of deep philosophical arguments. The question we really ought to ask is Substance or Form? Is "true self without form"? Can either of the two occur independently? Do they reside in their own plane of existence, like the forms and ideas of Plato? Is the human condition responsible for combining two separate entities to provide us with a unified and inseparable body of information we can experience? Or is our view so hindered by our dualistic perception, thus coercing us into approaching the principles of reality only from certain angles?
<br><br/>
Well, enough crazy-talk... It's obviously a matter of english phonotactics. You know, traditionally /g/ comes in two flavours, hard and soft, or rather it bears both front and back allophones realized according to the phoneme’s environment... But, come to think of it, the more one explores the situation the more it should seem that [gɪf] is quite - if not totally - unnatural, as it's not a fully fledged word yet...
<br><br/>
Indeed, [gɪf] is a neologism, borne of an acronym which itself isn't spelled [gɪ.aɪ.ɛf] but rather [d͡ʒi.aɪ.ɛf], as supposed by the rules of spelling, regardless of the allophone of /g/ realized in the original first word of the acronym. And yet, should the word be pronounced in a way that must concur with that realization, even if the spelling of the acronym itself doesn't? Why? Just to forcibly - and with total lack of elegance and respect for english phonology - elucidate us on a purely etymological matter? Shouldn't a word be one of its own right, yet belonging to the rest of the english corpus? And when it comes to our primal urge of asking “why”, shouldn’t we let etymology play its role, after all? Substance versus Form! Not to mention, Deviation versus Conformity!
<br><br/>
In any case, when it comes to a purely linguistic argument, I subscribe to the idea that [d͡ʒif] is even more valid than [gɪf], if anything, since it’s the final outcome of the transcendence of an acronym to the realm of actual words - yet not necessarily of platonic forms - and not some fuzzy step somewhere in the middle of the road... There is of course a limited set of words of germanic origin where /g/ is realized as [g] even when preceding front vowels, like /i/, or /e/, as in [gɪv] or [get], but I’m not sure if the specific process that made people retain consonantal backness immidiately before vocalic frontness is still ongoing. In fact, I suspect it isn’t, or at least it’s recessive, lest we would have many more such examples.
<br><br/>
So, after all, why assigning a neologism to a set of words that have seemingly become an exception to the rule - perhaps, in part even due to their great old age? Mixing a fledgling with fossils and calling it a day? Sloppy botchers! To me, [d͡ʒif] is more of a word than [gɪf] could ever be! And of course, I pronounce it like so! Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-33614863855383525782016-05-07T09:19:00.000-07:002016-05-07T11:18:57.442-07:00 Κοινωνικά μαθηματικά, κοινωνική φυσική και κοινωνική βιολογία Ή η κοινωνία και το άτομο για θετικάριους, μηχανές και εξωγήινους <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Κεφάλαιο |Α> : Σχέση κοινωνίας - ατόμου<br /><br />
Αξίωμα: Τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας, ως οντότητας που λειτουργεί στο συλλογικό επίπεδο, εντοπίζονται και πηγάζουν κυρίως από την αλληλεπίδραση των επιμέρους συνόλων και κατ' επέκταση μεταξύ των ατόμων. Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι κάποια από τα στοιχεία που ορίζουν την κοινωνία πηγάζουν από τα άτομα τα ίδια, επειδή αναφερόμαστε σε ένα υπερβατικό για το άτομο επίπεδο κανένα από τα χαρακτηριστικά του ατόμου δεν περνά αυτούσιο στο επίπεδο της κοινωνίας, αλλά όσα όντως μεταβαίνουν μετουσιώνονται. <br /><br />
Η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ακόμη πολυδιάστατο διανυσματικό χώρο. Κάθε άτομο μέσα σε αυτήν μπορεί να περιγραφεί ως διάνυσμα, ειδικά δε όταν αναφερόμαστε στην διαχρονική του κίνηση -ή στη συγχρονική του τάση, ανάλογα με τις διαστάσεις του χώρου- εντός του πλαισίου της κοινωνίας. Μέσω της σύνθεσης όλων των επιμέρους διανυσμάτων εντός ορισμένου υποσυνόλου προκύπτει η διαχρονική κίνηση ή συγχρονική τάση ενός πληθυσμού. Είτε κατακερματίσουμε τον διανυσματικό χώρο "πανανθρώπινη κοινωνία" σε επιμέρους χώρους-σύνολα με βάση συγκεκριμένα στοιχεία όπως κουλτούρα, ιδεολογία, γεωγραφική εγγύτητα, νοοτροπία κτλ, είτε θέσουμε κάθε τέτοιο στοιχείο ως μία διαφορετική διάσταση του χώρου "πανανθρώπινη κοινωνία" το τελικό αποτέλεσμα από τη σύνθεση όλων των διανυσμάτων και των διανυσματικών χώρων -εάν ορίζεται κάτι τέτοιο στα μαθηματικά, εάν όχι συγχωρέστε την αδόκιμη γλώσσα μου- είναι το ίδιο. Ένα και μοναδικό διάνυσμα με συγκεκριμμένη κίνηση, τάση και πολλή, μα πάρα πολλή αδράνεια. Συμπερασματικά προκύπτει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εντός κοινωνικού πλαισιού. Εξαιρούνται μόνον οι ερημίτες με πλήρη απουσία επαφής με την κοινωνία, ενώ σε τομή με το σύνολο της κοινωνίας -και κατ' επέκταση στα όριά της- βρίσκονται άνθρωποι ή/και κοινότητες που λειτουργούν κυριολεκτικά άλλοτε εντός και άλλοτε εκτός κοινωνικού πλαισίου -π.χ. μοναχοί. Ως εκ τούτου, κανείς δεν βρίσκει την κοινωνία απέναντί του, ως εχθρό. Αυτό δεν αναιρεί φυσικά την τάση περιθοριοποίησης επιμέρους κοινωνικών ομάδων, ασύμβατων με την “καθεστηκυία τάξη”, δεν συνεπάγεται όμως και την αντίθεση των ομάδων αυτών στην κοινωνία. Περισσότερο αποδίδεται σε διασπαστικές ή/και συντηρητικές τάσεις προϋπαρχοντων ρευμάτων -“διαίρει και βασίλευε”- όπως και στην αυθόρμητη παλινδρόμηση ενός συστήματος που δεν έχει καταλήξει ακόμη σε ενεργειακή ισορροπία. Μπορεί επίσης να περιγραφεί και με βιολογικούς όρους, ως μέρος της διαδικασίας ανάπτυξης και διαμόρφωσης “Εξελικτικά Σταθερών Στρατηγικών”. <br /><br />
Πόρισμα πρώτο: Κατά το αξίωμα, αλλά και εξ' ορισμού ούσα ένα σύνολο συνειδήσεων, η κοινωνία δεν έχει συνείδηση του εαυτού της -εδώ βρίσκουμε και το σφάλμα του όρου "συλλογική συνείδηση", ούτε και ενστικτώδεις πράξεις. Κατ' επέκταση δεν έχει έλεγχο επί των πράξεών της, άρα δεν έχει και ευθύνη, όπως θα είχε ένα άτομο. <br /><br />
Πόρισμα δεύτερο: Για να υπερκερασθεί η αδράνεια ενός (υπο)συνόλου, η οποία πολλαπλασιάζεται με κάθε νέο άτομο-διάνυσμα που εντάσσεται στο σύνολο αυτό, χρειάζεται και πολλή “ορμή” και όσο το δυνατό μεγαλύτερη απόκλιση από την κατεύθυνση της πλειοψηφίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε έντονη αντίδραση, ακόμη και εάν αυτή εκδηλώνεται ως ατομική συμπεριφορά και δεν είναι μέρος μιας συλλογικής κίνησης, είτε συσσώρευση πολλών διανυσμάτων -η ισχύς εν τη ενώση- είτε και τα δύο ταυτόχρονα. Στην περίπτωση φυσικά που ακραίες εκδηλώσεις είναι μέρος της καθημερινής συμπεριφοράς κάποιου, είναι επόμενο να δυσλειτουργεί τελικά στην προσωπική του ζωή, αλλά αυτό αγγίζει και θέματα του ατομικού επιπέδου -συμπληρωματικά αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχει το ενδεχόμενο ασυμβατότητας του εν λόγω ατόμου με το υποσύνολο στο οποίο βρίσκεται. <br /><br />
Συμπληρωματικό σχόλιο: Η μηχανική των ρευστών έχει πολλά να διδάξει για τις λειτουργίες και την κίνηση της κοινωνίας, αλλά μα τον Τουτάτη, είναι τόσο δύσκολο κεφάλαιο...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-11864398633207131032016-05-06T05:37:00.001-07:002016-05-06T05:41:15.516-07:00 Κοινωνικά μαθηματικά, κοινωνική φυσική και κοινωνική βιολογία Ή η κοινωνία και το άτομο για θετικάριους, μηχανές και εξωγήινους <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Κεφάλαιο x: Όρια του ατόμου <br />
<br />
-Οι περιορισμοί που τίθενται από το περιβάλλον και καταλήγουν εν μέρει να αντιμετωπίζονται από το άτομο ως αυτοπεριορισμοί, εξ' αιτίας ανικανότητας ή αδυναμίας του ατόμου να αντιδράσει ικανοποιητικά και να διεκδικήσει τον "ζωτικό" του χώρο, ερμηνεύονται και περιγράφονται ως το όριο του ατόμου με το άτομο να τείνει στο μείον άπειρο. <br />
-Δεδομένης της αναγκαίας για τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις εξισορρόπησης δυνάμεων και της τάσης του ατόμου να αντιδράσει, έστω μη ικανοποιητικά, η αντίδραση του ατόμου στους προαναφερθέντες περιορισμούς και αυτοπεριορισμούς ερμηνεύεται και περιγράφεται ως το όριο του ατόμου με το άτομο να τείνει στο συν άπειρο. <br />
<br />
Ως εκ τούτου προκύπτει ότι το άτομο είτε θα εκφραστεί με έντονο και αρνητικό συναίσθημα και κατά πάσα πιθανότητα με λογική απολυτότητα ή ασυνέπεια, είτε θα εκτονωθεί σε ασφαλές περιβάλλον, ενδεχομένως απόντων άλλων ατόμων... <br />
<br />
Πόρισμα πρώτο: Είναι αναγκαίο το άτομο να αντιδρά νωρίτερα, και κατ' επέκταση πιο ἠπια και με περισσότερη λογική συνέπεια, στους περιορισμούς που τίθενται από το περιβάλλον έτσι ώστε να μην καταλήγει σε επισφαλείς αντιδράσεις, δεδομένης πάντα της τάσης του για αντίδραση. <br />
Πόρισμα δεύτερο: Είναι ευθύνη του ατόμου να ξεπεράσει τους φόβους ή όποια άλλα αίτια το καθιστούν αδύναμο ή ανίκανο να αντιδράσει νωρίτερα, δεδομένης της γνώσης περί των εν λόγω αιτιών.
</div>
Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-86014846495437657632014-06-21T00:12:00.000-07:002014-06-21T03:31:48.337-07:00The reaver of my fate is me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Bittersweet sound emerged from plucked strings, music that expanded in the room around me and soon filled my whole world. Music that carried me away from the here and the now and provided me once again with the means to travel to places far far away, to the there and the then. Music that was instantly transformed to melancholy.
<br><br>
Pictures and smells and sounds of my forever past future overwhelmed me. My senses were being betrayed by my own mind. I was suffering fusillades of memories I could never have, being the memories of events that never happened. Memories of events that could never happen. And yet, I'd longed for those events so eagerly and for so many years, I'd conserved and refined every minute detail of my phantasies, I'd explored and indeed created every impossible manner by which those events would take place that I had, eventually, transmuted them into memories. And it was those paradoxical memories that dragged me forever downward, into a bottomless pit of nostalgia and despair. And as I was plunging, the blessed and cursed melodies - still escaping from the unseen stringed instrument with the violent joy of a maniac escaping from his prison cell - resonated through me a sense of profound loss. And it was then I realized that I was on collision course with my fate. I was on collision course with the one that reft me a bright and noble present. I was on collision course with myself.
<br><br>
But the truth was that my fate had already overtaken me, ages ago. And it was a horrible torture because I could never absolve or redeem myself. I could never fight my phantasy even within my phantasy. Because I never liked what lay ahead of me. Because all I ever liked was what I was forced to leave behind...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-15999207907534401292013-06-29T23:21:00.001-07:002013-07-04T02:51:57.395-07:0027-12-1991 Φαντάζομαι πως δεν είναι τυπικό για όσους κρατούν ημερολόγιο να καταγράφουν αναδρομικά στις πρώτες σελίδες ολόκληρη την πορεία της μέχρι τότε ζωής τους, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία για εμένα να εξασκήσω τα ελληνικά μου.</br></br>
Γεννήθηκα πριν από 46 χρόνια στο Μάρκασι, ένα μικρό χωριό στην ορεινή Κορινθία, σε μία οικογένεια η οποία έφερε ήδη το βάρος -ή την χαρά, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός- τεσσάρων παιδιών. Στο χωριό έζησα μόνο για όσον καιρό τα νύχια μου ήταν ακόμα μαλακά. Θυμάμαι λίγα πράγματα κι όσα υπόλοιπα γνωρίζω μου τα έχουν διηγηθεί συγγενείς.</br></br>
Ο πατέρας μου, Ανδρέας τω όνομα, ήταν γεωργός. Γεννήθηκε στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του εικοστού αιώνα, στο Μάρκασι. Φαινομενικά σκληροτράχηλος άνθρωπος, όπως είθισται να είναι κάθε βουνίσιος, είχε παλάμες μονίμως ροζιασμένες από την εργασία. Όσο σκληρό ήταν το δέρμα του όμως, τόσο μαλακή ήταν η καρδιά του. Ήταν πάντα πρόμυθος και εργατικός, στοιχεία που τον έκαναν πολύ αγαπητό στο χωριό του και πολύ επιρρεπή στην εκμετάλλευση από τρίτους, πράγμα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στην μετέπειτα ζωή του στην Αθήνα - όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία, θα έλεγα. Η ασυμβατότητα της νοοτροπίας του χωριάτη, ο οποίος είναι εξαρτημένος από τους υπόλοιπους όσο και οι υπόλοιποι είναι εξαρτημένοι από εκείνον, με τις φιλοδοξίες που γεννά ο αστικός, εντονότερα ατομιστικός τρόπος ζωής τού έκλεψε τη γαλήνη και του προσέφερε λίγα σε αντάλλαγμα. Δεν ήταν ποτέ κορόιδο, αντιθέτως καταλάβαινε πάντα πολύ καλά ποιοι ψάχνουν για κορόιδα. Από τη στιγμή όμως που πάτησε το πόδι του σ' αυτήν την καταραμένη πόλη, απώλεσε σταδιακά κάθε χαρακτηριστικό αυτοελέγχου. Τελικά η καρδιά του, η οποία παρέμεινε μαλακή μέχρι το τέλος, τον πρόδωσε στα 72 του, δύο χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του αδελφού μου Δημήτρη. Μόνο ο Ηλίας, ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ήταν μαζί μου στις τελευταίες του στιγμές. </br></br>
Η μητέρα μου ήταν πάντα η προσωποποίηση της οργάνωσης και του αυτοελέγχου, ό,τι ακριβώς έλλειπε από τον πατέρα μου. Το όνομα της Αθανασία και η ηλικία της εφτά χρόνια μικρότερη από αυτήν του συζύγου της. Από τη στιγμή που απέκτησα συνήδειση περί του θανάτου, το μυαλό μου τριβέλιζε πάντα μία συγκεκριμένη σκέψη, μεταξύ άλλων... Πόσο είρωνας χρειάζεται να είναι κάποιος για να δώσει στο παιδί του ένα τέτοιο όνομα; Και ποιον ακριβώς ειρωνεύεται εν τέλει; Το παιδί του, ή τον ίδιο τον θάνατο; Σε κάθε περίπτωση ο είρωνας είναι καταδικασμένος, είναι όμως χειρότερο να είναι κάποιος είρωνας και ταυτόχρονα αγνόμων, γιατί αυτό τον κάνει αλαζόνα. Τελοσπάντων, πιστεύω ότι το πάθος της μητέρας μου για την τάξη ρίζωσε μέσα της από τότε που κατοικούσε στο Μάρκασι. Αν μία μάνα με πέντε παιδιά και ελάχιστη έως καμία βοήθεια από άλλους ανθρώπους -μη εξαιρουμένου και του πατέρα μου δυστυχώς, ο οποίος την λάτρευε μεν, αλλά για να υποστηρίξει το ρόλο του ως σύζυγος και πατέρας έπρεπε να είναι πρώτ' απ' όλα αγρότης- δεν είχε πρακτικό μυαλό και συγκροτημένο πνεύμα, δεν θα επιβίωνε ούτε αυτή ούτε τα παιδιά της. Από τότε που εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα βέβαια, αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα της πήρε άλλες διαστάσεις. Φαντάζομαι ότι αυτό οφειλόταν στο ότι δεν είχε πια πέντε κουτσούβελα να κυνηγάει, αλλά έναν πρώην αγρότη, πλέον πλασιέ, ο οποίος σταδιακά απέκτησε τις φιλοδοξίες αριστοκράτη... Θεωρώ πως είναι ασφαλές να υποθέσω ότι σε διαφορετική εποχή, αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν θα συνέχιζαν τις ζωές τους σαν ζευγάρι, αλλά στα νεόκοπα προάστια της Αθήνας του '50 και του '60, ο χωρισμός δεν ήταν ιδιαίτερα σύνηθες φαινόμενο. </br></br>
Για τ' αδέρφια μου δεν έχω να γράψω πολλά. Με τον μεγαλύτερο αδελφό μου, Ηλίας κι αυτός, και την αδελφή μου, Ανθή κατ' όνομα, ήμασταν πάντα δεμένοι. Ήμασταν τα καμάρια των γονιών μας. Όχι ότι δεν αγαπούσαν και τ' άλλα δύο τους παιδιά, αλλά εμείς οι τρεις ήμασταν πάντα "οι προκομένοι", ενώ ο Πέτρος κι ο Δημήτρης έμπλεκαν πάντα σε μπελάδες. Φυσικά, είναι γνωστό ότι αυτό το μοτίβο είναι ένας αυτοσυντηρούμενος, φαύλος κύκλος. Από τη στιγμή που ο χαρακτηρισμός έχει αποδοθεί -ειδικότερα, αν τον αποδίδει κάποιο άτομο με έντονη επιρροή- ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Το ρυάκι της ζωής θα γίνει χείμαρρος. Ο χείμαρρος θα φέρει πλημμύρα. Κι η πλημμύρα θα φέρει ευφορία, μα θα φέρει και καταστροφή ενίοτε. Γιατί ο χείμαρρος δεν εκτρέπεται εύκολα, όπως το ρυάκι. Έτσι έγινε με τον Πέτρο και τον Δημήτρη. Ο χείμαρρος της ζωής τούς έφερε περισσότερες λύπες παρά χαρές. Τους παρέσυρε σαν έρμαια, καθιστώντας τους ανίκανους να επιτύχουν κάτι ουσιαστικό. Ο Δημήτρης είχε τη χειρότερη μοίρα. Πολλές δουλειές του ποδαριού, γυναίκα και παιδί -που αδυνατούσε να υποστιρίξει- διάφορες ερωμένες μετέπειτα, δανεικά, τοκογλύφοι, τρεχάλα στα δικαστήρια, αθώωση, ξανά δάνεια, κλοπή, καταδίκη, φυλάκιση... Τελικά η απόγνωση τον κατέλαβε. Έδωσε τέλος στη ζωή του στα 42 του, έναν χρόνο μετά την αποφυλάκισή του... Ο Πέτρος, διζυγωτικός δίδυμος του Ηλία, δεν ακολούθησε τόσο αυτοκαταστροφική πορεία. Βρήκε μια συμβιβαστική λύση μεταξύ προόδου και καταστροφής παραμένοντας ωστόσο στάσιμος. Η δουλειά του, στις οικοδομές κατά την ακμή των δεκαετιών του '70 και -κυρίως- του '80 κι έπειτα σ' ενα περίπτερο στη γειτονιά μας, διέλυσε την υγεία του και τον έκανε κοντόφθαλμο. Οι ανασφάλειές του και η χαμηλή του αυτοεκτίμηση τον έκαναν αμετροεπή -και γενικότερα άνθρωπο με έλλειψη μέτρου σε όλους σχεδόν τους τομείς. </br></br>
Η Ανθούλα ήταν -και είναι- μακράν η πιο συγκροτημένη απ' όλους μας. Πήρε από τη μητέρα μας. Ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε οικονομικά με τις σπουδές μου στο εξωτερικό, πράγμα για το οποίο της είμαι βαθύτατα ευγνώμων. Η ίδια, μαζί με τον Ηλία, είχαν βρεθεί στην Αθήνα νωρίτερα από εμάς τους υπόλοιπους, για σπουδες. Πήγε πολύ καλά και ενάντια σ' όλες τις δυσκολίες, σε μια Αθήνα που δεν είχε ξεπεράσει ακόμη το σοκ του εμφυλίου, κατάφερε με τη βοήθεια των γονιών μας να τελειώσει την Νομική με καλό βαθμό και να πιάσει δουλειά σε δικηγορικό γραφείο. Ούτε αυτή βέβαια δεν κατάφερε να ξεμπλέξει τον Δημήτρη τη δεύτερη φορά. Ήταν σχετικά μεγάλη, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας, όταν παντρεύτηκε έναν συνταξιούχο ναυτικό -"καπετάνιος εν αποστρατεία", όπως τον αποκαλούσαμε χαριτολογώντας. Δεν την ένοιαζε ποτέ όμως το τι θα πει ο κόσμος. Ούσα ελεύθερο, ανεξάρτητο πνεύμα και μην θέλοντας να αποχωρήσει πρόωρα από μια ομολογουμένως λαμπρή νομική καριέρα, έκανε την ζωή της μέχρι που ο -τότε μέλλοντας ακόμη- σύζυγός της βγήκε στην σύνταξη. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν οικονομικό πρόβλημα, ίσα ίσα ήταν πάντα αρκετά εύποροι. Επίσης, δεν απέκτησαν ποτέ παιδιά, όχι πως προσπάθησαν και ποτέ ιδιαίτερα. </br></br>
Ο Ηλίας, ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ήταν πάντα η κολώνα της οικογενείας, ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα μας. Είχε πάρει αυτόν τον ρόλο εξ' αρχής, ώντας, μαζί με τον Πέτρο, το μεγαλύτερο αγόρι. Πολύ προκομένος άνθρωπος αδιαμφισβήτητα. Με στήριξε περισσότερο από κάθε άλλον συγγενή μου, αφ' ενός επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι, αφ' ετέρου επειδή είχε το πιο ευρύ πνεύμα και τις περισσότερες γνώσεις απ' όλους μας. Τοπογράφος στο επάγγελμα, μέτρησε με τη μεζούρα του τις πιο απομονωμένες γωνιές τις Ελλάδας. Πήρε μέρος στον σχεδιασμό έργων υποδομής και βοήθησε στην ανάπτυξη της επαρχίας. Ήξερε να κρατάει τον εαυτό του σε ισορροπία. Δεν άφησε ποτέ τις προσωπικές του φιλοδοξίες να του επιβληθούν, ωστόσο τις ακολούθησε όταν μπόρεσε να το κάνει. Σε μεγαλύτερη ηλικία αφιέρωσε τον εαυτό του στην έρευνα, έχοντας εξασφαλίσει ένα διδακτορικό στην Χωρική Ανάλυση, με θέμα την εξάπλωση της λεϊσμανίασης και την σχέση της με την μετακίνηση των πληθυσμών των φλεβοτόμων. Η ακαδημαϊκή του καριέρα ανανεώθηκε και του προσέφερε τη χαρά να επισκεφθεί διάφορες χώρες του κόσμου για να παρακολουθήσει συνέδρια, από τη Φινλανδία και την Ολλανδία στον παγωμένο βορρά της Ευρώπης, μέχρι την πάντα ηλιόλουστη Γρενάδα, στην Καραϊβική.</br></br>
Ο Ηλίας ήταν και η έμπνευσή μου σε ό,τι αφορά την δική μου ακαδημαϊκή πορεία. Σπούδασα φιλολογία στο ΕΚΠΑ και μετέπειτα έκανα στροφή προς τη γλωσσολογία. Το μεταπτυχιακό μου και το πρώτο μου διδακτορικό στην γλωσσολογία, με θέμα την φωνηεντική μετατόπιση στις γερμανικές γλώσσες και τις ανάλογες μορφοφωνητικές διαδικασίες των αρχαίων ελληνικών, το απέκτησα στα εικοσιπέντε μου από το τμήμα Γερμανικής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η παραμονή μου στην Αγγλία ήταν σχετικά σύντομη. Διήρκησε όσο το πρόγραμμα σπουδών συν τον απαραίτητο, για εμένα, χρόνο προσαρμογής. Όταν λέω παραμονή το εννοώ κυριολεκτικά. Μπορεί να εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αγγλία, ποτέ όμως δεν βρισκόμουν στο σπίτι μου για περισσότερο από έναν χρόνο. Μου είναι δύσκολο γενικά να βγαίνω από τη ρουτίνα μου και να προσαρμόζομαι απότομα σε καινούρια δεδομένα. Ίσως γι' αυτό δεν επέστρεψα ποτέ στην Ελλάδα κι αντ' αυτού συνέχισα από τότε να ταξιδεύω από χώρα σε χώρα, είτε κάνοντας έρευνα πεδίου, είτε για τη συνέχιση των σπουδών μου. Έπειτα από το πρώτο μου διδακτορικό ανέλαβα μία θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, η οποία μου εξασφάλιζε ένα σταθερό -αν και όχι ιδιαίτερα μεγάλο- εισόδημα, αφήνοντάς μου παράλληλα μια σχετική άνεση χρόνου, απαραίτητη λόγω της στροφής μου προς την έρευνα και τις υπόλοιπες ασχολίες μου. </br></br>
Πήρα μέρος σε διάφορες αποστολές στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, αν και τα περισσότερα ταξίδια μου αφορούσαν αρχικά την κεντρική και βόρεια Ευρώπη και μετέπειτα την Νότια Αμερική και την Ωκεανία. Περιοχές του κόσμου που αποτελούν κέντρο έντονου ενδιαφέροντος για τους μυημένους στον κλάδο της ιστορικοσυγκριτικής γλωσσολογίας. Οι ζούγκλες στα ανατολικά των Άνδεων και τα υψίπεδα της Νέας Γουϊνέας διεύρυναν τους ορίζοντές μου και αποδέσμευσαν πλήρως την φαντασία μου. Κατέγραψα κομμάτια από τις γλώσσες των ιθαγενών του δυτικού Αμαζονίου και της βόρειας Αργεντινής, συνομίλησα με τους Κοροβάι της δυτικής Νέας Γουϊνέας και παρακολούθησα ασύγχρονα την πορεία στον χρόνο των απογόνων των διαλέκτων της Παλαιάς Γερμανικής, αυτόνομες γλώσσες πλέον που μιλιούνται από τις Άλπεις ως τη Σκανδιναβία, εάν δεν λάβουμε υπ' όψιν μας την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αφρική και πολλές ακόμη χώρες, διάσπαρτες στον παγκόσμιο χάρτη. Όλ' αυτά, τα θαυμάσια βεβαίως, ήρθαν με ένα τίμημα. Δεν ένιωσα ποτέ ασφαλής στην αγκαλιά μιας γυναίκας, παρά μόνο συγκυριακά χάδια τα οποία δεν θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα τέτοιο κενό. </br></br>
Η πιο μακροχρόνια σχέση μου κράτησε 6 χρόνια. Το όνομά της ήταν Ingrid. Ingrid Persdottir. Ήταν μια θαυμάσια κοπέλα. Σπουδάζαμε μαζί στην Οξφόρδη, αλλά πέρα από την περιστασιακή βόλτα στην παμπ με τους υπόλοιπους συμφοιτητές, δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη επαφή. Έπειτα, βρεθήκαμε μαζί στις πρώτες αποστολές στις Άλπεις. Ήταν τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής μου. Νωρίς το πρωί βγαίναμε για περιπάτους στις χιονισμένες βουνοπλαγιές και τους λόφους. Έπειτα, μέχρι το απόγευμα, καταγράφαμε και αναλύαμε τον λόγο, γραπτό και προφορικό, σύγχρονο και ιστορικό, των κατοίκων της περιοχής. Και μετά μας περίμενε ένα ζεστό γεύμα σε κάποιο γραφικό εστιατόριο ή στο σπίτι κάποιου Hans ή κάποιας Anna. Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας κάναμε σκι ή κουρνιάζαμε στο σαλόνι κάποιου ξενώνα, απολαμβάνοντας ζεστά ροφήματα με μόνη συντροφιά το τρίξιμο του ξύλου που σιγόκαιγε στο τζάκι. Στην Αυστρία και στην Ελβετία γνώρισα το πώς είναι να σε αγαπά κάποιος. Στο μέλλον θα ευχόμουν να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό. </br></br>
Το πρόγραμμα στην κεντρική Ευρώπη διήρκησε 4 χρόνια. Η προσκόλληση μου στη ρουτίνα της ζωής μου με έκανε να αναζητήσω το επόμενο ερευνητικό πρόγραμμα. Σύντομα ανακάλυψα ότι υπήρχαν ευκαιρίες στην Νέα Γουϊνέα. Η Ingrid είχε άλλες ανάγκες. Σταθερότητα, ηρεμία, μητρότητα... Τίποτε από τα οποία δεν θα μπορούσα να προσφέρω σύντομα, τουλάχιστον όχι όσο θα βρισκόμουν στα υψίπεδα και στις ζούγκλες της Ωκεανίας. Προσπαθήσαμε να συμβιβάσουμε τα πράγματα. Στο τέλος καταλάβαμε ότι είχαμε απλά αρχίσει να πιέζουμε ο ένας να ακολουθήσει τον άλλον, σε μια ζωή που, εάν δεν είχαμε γνωριστεί, κανείς από τους δύο μας δεν θα επέλεγε. Το ευτύχημα είναι ότι κανείς δεν κεράτωσε κανέναν, τουλάχιστον δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Όχι ότι είχα ποτέ το κουράγιο ή τη θέληση να το ερευνήσω ιδιαίτερα. Ίσως τελικά με βόλεψε, με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, η τροπή που πήραν τα πράγματα. Γυρνώντας από το τρίτο ταξίδι μου, βρήκα το σπίτι που νοικιάζαμε μισοάδειο και ένα μακροσκελές σημείωμα να με περιμένει. Η όλη τριβή με είχε ήδη κάνει ράκος κι έτσι η κατάληξη ήταν τελικά λυτρωτική. Αλλά η συνειδητοποίηση ότι ακόμη κι ένας άνθρωπος που τρέφει βαθιά αγάπη για εμένα και κατανοεί τις ανάγκες και τις φιλοδοξίες μου δεν θα με ακολουθούσε μέχρι το τέλος, μου κόστισε πολύ. Αποστασιοποιήθηκα σταδιακά από την ανάγκη μου για γυναικεία συντροφιά. Οι επόμενες σχέσεις μου ήταν πάντα βραχυπρόθεσμες και περιστασιακές. </br></br>
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι αφοσιώθηκα πλέον πλήρως στις έρευνές μου. Όχι ότι είχα και κάτι καλύτερο να κάνω άλλωστε... Τα επόμενα χρόνια άρχισα να κινούμαι δυναμικότερα και στον χώρο των επιστημονικών δημοσιεύσεων. Το πρώτο μου διδακτορικό και τα αποτελέσματα της έρευνας της ομάδας μου στις Άλπεις δεν ήταν αρκετά προφανώς... Ώρες ώρες σιχαίνομαι την επιστημονική κοινότητα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αντί να είναι ο χώρος ανταλλαγής απόψεων και διαμόρφωσης συνειδήσεων, συχνά γίνεται ένα κλαμπ από κακομαθημένα κομπλεξικά που τις βγάζουν έξω να τις μετρήσουν... Τις γνώσεις τους... Απεχθάνομαι την αλαζονεία όσο λίγα πράγματα! Και μπορώ να συγχωρήσω την αλαζονεία σε έναν αγνώμονα άνθρωπο. Όχι όμως και σε κάποιον που υποτίθεται ότι προάγει την γνώση και την απαλλαγμένη από ταμπού πληροφόρηση. Αν κάποιος είναι αλαζόνας, έχοντας ωστόσο συσσωρεύσει γνώση, είναι βαθύτατα ανασφαλής, ενίοτε κομπλεξικός, και σίγουρα πολύ επικίνδυνος. Σε κάθε περίπτωση τα ταξίδια μου στην Νέα Γουϊνέα με μεταμόρφωσαν. Βρήκα εσωτερική γαλήνη σε καθημερινές συνήθειες των ιθαγενών, όπως κυνήγι και ψάρεμα στη ζούγκλα, παραγωγή άλευρου από κορμούς δέντρων, μετακίνηση σε περισσότερο βιώσιμες περιοχές. Έγινα αναπόφευκτα και λίγο λαογράφος. Κι έμεινα εμβρόντητος μπροστά στον θαυμαστό γλωσσικό πλούτο του γιγάντιου αυτού νησιού. Είναι διαφορετικό να έχεις διαβάσει για τις 500 και πλέον γλώσσες που μιλιούνται εκεί και διαφορετικό να τις ακούς και να προσπαθείς να τις μιλήσεις. Χωριά με απόσταση μερικών μόνο χιλιομέτρων μεταξύ τους, μιλάνε γλώσσες που προέρχονται από διαφορετικές γλωσσικές οικογένειες.</br></br>
Όταν το πρόγραμμα στη Νέα Γουϊνέα έλαβε τέλος έψαξα αμέσως την επόμενη περιπέτεια. Δεν είχα ακόμη κουραστεί αρκετά ώστε να επιθυμώ μια ήρεμη ζωή κι ούτε κατά διάνοια είχα καταφέρει να ξεφύγω από τους δαίμονες μου. Οι εμπειρίες μου στο δεύτερο μεγαλύτερο νησί του κόσμου, αλλά και η υποσυνείδητη τάση μου να συνεχίσω να αποφεύγω τον δυτικό πολιτισμό, για προφανείς λόγους, με ωθούσαν στην αναζήτηση ανεξερεύνητων περιοχών, λαών, φυλών και γλωσσών. Η Καθολική Γραμματική των Chomsky, Montague και λοιπών είχε ήδη εγκαθιδρυθεί ως η κυρίαρχη γλωσσολογική προσέγγιση του προβλήματος της γέννησης των γραμματικών δομών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά η έρευνα σε αυτόν τον τομέα γνώριζε ακόμη μεγάλη άνθιση. Έχρηζε δε διεπιστημονικής αντιμετώπισης. Έχοντας συγκεντρώσει ένα χρηματικό ποσό που μου επέτρεπε την άνεση να το μοιράζω κατά βούληση, χρηματοδότησα εν μέρει και με προσωπική πρωτοβουλία μια σειρά ταξιδιών στη Νότια Αμερική. Σε αυτά τα χρόνια γνώρισα μία ακόμη ενδιαφέρουσα γυναίκα, την Gunhild Olafssen. Ναι, το παραδέχομαι... Είμαι καταραμμένος! Το ανεξάρτητο πνεύμα και τα χυμώδη κάλλη των γυναικών της Σκανδιναβίας μ' έχουν πλανέψει για τα καλά. Το, φυσικά αναπόφευκτο, μεταξύ μας ειδύλλιο μού προσέφερε μια φρέσκια ματιά στο πώς να αντιμετωπίζω τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Είχαμε μια πολύ τρυφερή σχέση, απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλον σε διάφορα επίπεδα, χωρίς ωστόσο να ζητάμε ανταλλάγματα. Δεν μοιραζόμασταν τα ίδια πάθη, κάτι που μας έκανε ενίοτε απόμακρους, αλλά ήταν πάντα μια σχέση βασισμένη στην αλληλοκατανόηση.</br></br>
Χωρίς να το ξέρω, η αποστολή μου ήταν σχεδόν σύγχρονη με τα ταξίδια του Daniel Everett και τις πρώτες, εν αγνοία, σπορές ανέμων στην πολυτάραχη ιστορία της Καθολικής γραμματικής. Τότε βέβαια η διεπιστημονικότητα και γενικότερα το αλισβερίσι πληροφοριών ήταν πράγματα πολύ περιορισμένα, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Έτσι λοιπόν μου έμελλε να επιλέξω να μελετήσω φυλές που δεν είχαν εν τέλει το ενδιαφέρον που αποδόθηκε σε άλλες. Ωστόσο, τα ταξίδια μου ανατολικά των Άνδεων διεύρυναν ακόμη περισσότερο τους ορίζοντές μου, με εφοδίασαν με μια πιο κριτική ματιά πάνω στις επιλογές μου και τελικά ολοκλήρωσαν το έργο μου πάνω στην έρευνα των μελλοθάνατων γλωσσών του κόσμου. Επίσης, η γνωριμία μου με την Gunhild μού απάλυνε τον πόνο του χωρισμού μου με την Ingrid, αναπτερώνοντας το ηθικό μου και αφήνοντάς μου μια γενικότερα αισιόδοξη στάση προς τη ζωή. Πέρα από αυτό όμως, μου προσέφερε και κάτι καινούριο˙ νέα ερεθίσματα, νέους γλωσσικούς, ανεξερεύνητους ορίζοντες!</br></br>
Μετά από το πηγαινέλα στην Αργεντινή έμεινα για λίγο καιρό σταθερά στην Οξφόρδη. Δεν κυνήγησα ποτέ κάποια θέση ανώτερη του λέκτορα στο Πανεπιστήμιο. Αναδρομικά, αυτό που καταλαβαίνω για τον εαυτό μου είναι ότι δεν ήθελα για κανένα λόγο να δεσμευτώ σε ένα μέρος. Παρ' όλ' αυτά, η πόλη των ονειρικών πυργίσκων, όπως την περιγράφει ο Matthew Arnold, με την αρχιτεκτονική να αντικατοπτρίζει κάθε πτυχή της ιστορίας της Αγγλίας από την έλευση των Σαξόνων στην νήσο, και τον μουντό, νωχελικό καιρό της, επέδρασε καταλυτικά στην ψυχολογία μου. Μετά την μπόρα του χωρισμού μου με την Ingrid και την εργασιομανία που με κατέλαβε, η οποία λειτούργησε ως διέξοδος από τα προσωπικά μου προβλήματα, έφτασε επιτέλους η στιγμή να καθαρίσει ο ουρανός... Και μπορεί να φαίνεται οξύμωρο, ίσως και ειρωνικό, το ότι αυτό έγινε στην Οξφόρδη, σε μια πόλη που από τις 365 μέρες του χρόνου οι 364 είναι βροχερές... Όμως δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Καταπιάστηκα για κάποιο χρονικό διάστημα με την Αγγλική λογοτεχνία, από την ρομαντική της εποχή μέχρι τα αγγλοσαξονικά έπη, όπως το Beowulf. Αυτό ενέτεινε το ενδιαφέρον μου για τη Γερμανική και Σκανδιναβική γραμματεία. Θυμήθηκα τα χρόνια των σπουδών μου. Έγραψα κι ένα μικρό, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, ανάλαφρο και αισιόδοξο. Κι έχοντας ως εφόδιο μονάχα την ειλικρίνειά μου και ένα αδρό ταλέντο στη συγγραφή, το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτα αφελές, αν και είμαι σίγουρος ότι όσο κι αν καλλιεργήσει ένας λογοτέχνης το ύφος του, ό,τι μπορούσε να γραφτεί μέχρι τώρα -μιλώντας πάντα για το περιεχόμενο μιας ιστορίας- έχει ήδη γραφτεί, κι όχι λίγες φορές. Γιατί είναι η πληροφορία που συσσωρεύεται μέσω της παρατήρησης και της μελέτης που γεννά στους ανθρώπους ερωτήματα. Κι είναι αυτά τα ερωτήματα με τα οποία προβληματίζονται, μεταξύ άλλων, οι λογοτέχνες. Μόνο στο μέλλον μπορεί να ελπίζει κανείς τελικά. Το παρελθόν μας κρατά απλώς συντροφιά, ή κυνηγά ανελέητα όσους από εμάς είναι φύσει αυτοκαταστροφικοί. </br></br>
Έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στην Οξφόρδη ένιωθα πως είχα χαλαρώσει πολύ. Τόσο ώστε αν αφηνόμουν στη ρουτίνα της πόλης αυτής θα άρχιζα να μοιάζω σαν όλους αυτούς τους βαριεστημένους παππούδες που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να πίνουν τσάι και να λαρυγγίζουν διάφορες εκφορές που θύμιζαν Παλαιά Αγγλικά. Την βαρεμάρα μου ήρθαν να ταράξουν τα δυσάρεστα νέα για την αυτοκτονία του αδελφού μου, Δημήτρη. Έσπευσα στην Αθήνα για την κηδεία. Ήμουν αποσβολωμένος. Δεν ήταν ότι η κατάληξη της ζωής του θα μου προκαλούσε έκπληξη, αλλά μην έχοντας βιώσει ξανά την τελεσίδικη απώλεια του θανάτου, δεν κατάφερα να προσαρμοστώ άμεσα στα νέα δεδομένα. Μετά από μερικές μέρες άβολης συνειδητοποίησης επέστρεψα στην Οξφόρδη, χωρίς τα πλάνα μου να περιλαμβάνουν την περαιτέρω παραμονή μου εκεί. Έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχαστώ! Το ανανεωμένο μου ενδιαφέρον στη γλωσσολογία με ώθησε να κάνω μια καινούρια αρχή.
Έχοντας κρατήσει ακόμη επαφή με την Gunhild, επέλεξα να μετακομίσω στη Δανία. Παρακολούθησα σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, με ποικίλη θεματολογία. Έχοντας πλέον παθιαστεί με τις Σκανδιναβικές γλώσσες και την ιστορία τους, αποφάσισα να εγκατασταθώ στην Κοπεγχάγη. Τελικά απέκτησα το 1987 άλλο ένα διδακτορικό, αυτή τη φορά με θέμα τον ρόλο των κοινωνικών τάσεων στην διαμόρφωση του γλωσσικού υποβάθρου ενός δεδομένου πληθυσμού και την επιρροή του πολιτικού σκηνικού σε αυτήν, με μοντέλο την κατάσταση των Σκανδιναβικών χωρών. </br></br>
Το ίδιο έτος, άφησα για λίγο τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις, αναγκασμένος να γυρίσω ξανά στην Ελλάδα. Η υγεία του πατέρα μου είχε επιδεινωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Έπρεπε να βρεθώ οπωσδήποτε δίπλα του. Έμεινα για λίγο καιρό στην Αθήνα. Του διάβασα την αυτοβιογραφία μου. Μου εξέφρασε την συγκίνησή του για τα κατορθώματα μου, ακόμη κι αν δεν καταλάβαινε την πλήρη βαρύτητά τους. Μου είπε ότι τον λύτρωσα από το γεγονός του θανάτου του αδελφού μου. “Κάθε χαμένη ψυχή αντιστοιχεί σε μία άλλη, αποθεωμένη”, μου είπε. Άρχισε να συνειδητοποιεί πολύ αργά στη ζωή του την αξία της ισορροπίας. Θα αρκούσε να μπορεί να μου αποδείξει κάποιος ότι αυτό το γεγονός τον ηρέμησε, αν και αμφιβάλλω. Βίωσα τον θάνατό του ως κάτι που θα άλλαζε την πορεία της ζωής μου αμετάκλητα. </br></br>
Εργάστηκα για δύο χρόνια στο Πανεπιστημίο της Κοπεγχάγης, έχοντας ξανά θέση λέκτορα. Η πόλη ήταν σαφώς πιο ζωντανή από την Οξφόρδη, γεμάτη με νέο κόσμο και πολλούς καλλιτέχνες. Ούτε αυτό όμως στάθηκε δυνατό να με κρατήσει σε ένα μέρος για πολύ. Η παλιά μου δίψα για περιπέτεια επανήλθε. Έμαθα ότι υπήρχε μια θέση σε ένα διετές ερευνητικό πρόγραμμα για την εξέλιξη των γλωσσών της Γροιλανδίας μετά από την αποίκησή της από Σκανδιναβούς θαλασσοπόρους του 10ου αιώνα. Η εισαγωγή μου στην ομάδα ήρθε εύκολα. </br></br>
Η Γροιλανδία δεν μου επιφύλασσε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Η έρευνα μας πάνω στον λόγο των Ινουίτ έφερε αναμενόμενα αποτελέσματα. Οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι και συμπαθείς. Έκαναν ότι μπορούσαν για να μας εξυπηρετήσουν, σε μια περιοχή στην οποία αδυνατώ μέχρι και σήμερα να καταλάβω το τι ακριβώς τους ώθησε να εγκατασταθούν. Είναι διαφορετικό να βρίσκεται κάποιος εκεί περιστασιακά και να απολαμβάνει την εξωτική -σχεδόν εξώκοσμη- ομορφιά, γνωρίζοντας ωστόσο ότι είναι πολύ μακριά από την ασφάλεια των πόλεων, κι άλλο πράγμα να ζει εκεί, μονίμως εκτεθιμένος σε κακουχίες και κινδύνους που λίγα μέρη του κόσμου επιφυλάσσουν. Όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα, αυτά τα μέρη, τα επικίνδυνα, δεν είναι για 'μας, τους “αστύθρεφτους”.</br></br>
Στα 46 μου χρόνια, έχοντας πατήσει το πόδι μου στις ζούγκλες και στα οροπέδια των πιο απομακρυσμένων από τον “πολιτισμό” περιοχών του κόσμου, έχοντας ταξιδέψει μέχρι και στην παγωμένη γη του βορείου πόλου, δεν είχα γνωρίσει ποτέ ουσιαστικό κίνδυνο. Δεν είχα φοβηθεί ποτέ για τη ζωή μου. Εν τέλει συνειδητοποίησα ότι είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Η πτήση με την οποία θα επιστρέφαμε στη Δανία δεν έμελλε να φτάσει ποτέ στον προορισμό της. Λόγω μηχανικής βλάβης, ο πιλότος έχασε τον προσανατολισμό του και μας οδήγησε στα ανοιχτά του βόρειου παγωμένου ωκεανού. Όταν το σύστημα επανήλθε και το πλήρωμα κατάλαβε πού βρισκόμαστε, δεν υπήρχε πλέον άλλη επιλογή από τον να κάνουμε αναγκαστική προσγείωση στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ της Νορβηγίας. Είχα απογοητευτεί. Δεν ήθελα να περάσω τα Χριστούγεννα σ' ένα ξεχασμένο από τον Θεό μέρος. Και με τις καταιγίδες να μαίνονται αυτήν την εποχή του χρόνου, δεν νομίζω ότι θα παίρναμε άδεια να επιστρέψουμε άμεσα. </br></br>
Κατά την παραμονή μου στο Λονγκίερμπιαν, την πρωτεύουσα του Σβάλμπαρντ, η απογοήτευσή μου με έκανε να χάσω την ψυχραιμία μου και την υπομονή μου, γεγονός που με οδήγησε σε ακόμη σκοτεινότερα μονοπάτια. Θέλοντας να βρω λίγη γαλήνη, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα. Μόνος μου. Η χειρότερη ιδέα που είχα ποτέ. Ο καιρός δεν μου φαινόταν απαγορευτικός, αλλά έχοντας μηδενική ικανότητα στην, έστω εμπειρική, πρόγνωση των καιρικών συνθηκών, με πρόλαβε χιονοθύελλα προτού καταφέρω να επιστρέψω στον ξενώνα. Έχασα πλήρως τον προσανατολισμό μου κι άρχισα να περιφέρομαι μάταια στο παγωμένο τοπίο. Η ομίχλη δεν μου επέτρεπε να δω σε περισσότερα από 5 μέτρα απόσταση. Θα μπορούσα κάλλιστα να βρίσκομαι στο όριο της πόλης και να μην το είχα καταλάβει. Μετά από μερικές ταραχώδεις ώρες, βρήκα μια κόγχη στους πρόποδες ενός λόφου. Το ένστικτό μου είχε επιβληθεί στην λογική μου κι έτσι αποφάσισα να περιμένω μέσα στην σπηλιά, μέχρι να κοπάσει η θύελλα. Η δεύτερη χειρότερη ιδέα που είχα ποτέ...
Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-58895439285098391112012-07-16T21:27:00.000-07:002012-07-16T21:27:28.693-07:00Αλλαγή κανείς...;27/6/2011<br />
<br />
Είχα πολύ καιρό να "μπλεχτώ" σε πολιτική συζήτηση. Όποτε μπλέκομαι σε πολιτικές συζητήσεις με ορισμένα άτομα, όσο κι αν τις απολαμβάνω, φτάνω πάντα στο σημείο να υπερασπιστώ μια συγκεκριμένη μου επιλογή. Το να μην ασκώ το "δικαίωμα" ψήφου. Αυτή τη φορά όμως συνειδητοποίησα το εξής απλό...<br />
<br />
Χρειάζεται άμεσα μια "αλλαγή παραδείγματος" στον χώρο της πολιτικής.<br />
<br />
Όχι ένας ανασχηματισμός (sic), όχι μια εξυγείανση του πολιτικού συστήματος, όχι μια επανάσταση... Αλλά μια ολοκληρωτική και αμετάκλητη αλλαγή παραδείγματος. Ας δούμε τι είναι μια αλλαγή παραδείγματος... <br />
<br />
Σύμφωνα με τον Τόμας Κουν, μια αλλαγή παραδείγματος είναι μια αλλαγή στις βασικές παραδοχές, ή παραδείγματα, στα πλαίσια της κυρίαρχης επιστημονικής θεωρίας. Επιστημονικές θεωρίες; Μα τι σχέση έχει η επιστήμη με την πολιτική; Άρρηκτη!<br />
<br />
Έχετε ακουστά τον όρο "πολιτικές επιστήμες"; Προφανώς τον έχετε... Κι όλοι λίγο ή πολύ ξέρουμε τι περιλλαμβάνουν οι πολιτικές επιστήμες, ή έστω μπορούμε να φανταστούμε. Πολιτικές θεωρίες, δημόσια διοίκηση, κοινωνική φιλοσοφία, δικονομικό δίκαιο, γεωπολιτική και τα λοιπά. Καθένας απ' όλους αυτούς τους ξεχωριστούς κλάδους των πολιτικών επιστημών έχει ένα απίστευτο εύρος πεδίου έρευνας. Οι ερευνητές-επιστήμονες που δρουν σε πολλούς απ' αυτούς τους κλάδους αναλύουν και ερμηνεύουν θεωρίες που ξεκίνησαν και διαμορφώθηκαν από προγενέστερους αυτών ανθρώπους. Κι εδώ είναι το παράδοξο. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα είναι οι μελλοντικοί Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες, Καρατζαφέρηδες και Τσίπρες. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα κλιθούν να μας διοικήσουν. ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς θα πάρουν ενεργά ρόλο σε ένα τσίρκο, στο οποίο θα μας ζητήσουν να τους εμπιστευτούμε...<br />
<br />
Να τους εμπιστευτούμε σε τι; Στο πόσο κάλα μπορούν να κυβερνήσουν; Το οποίο εμείς οι ΜΗ επιστήμονες, οι ΜΗ πολιτικοί, οι άνθρωποι που δυστυχώς στερούνται ΒΑΣΙΚΗΣ παιδείας και γνώσεων, με κάποιον γαμημένο μαγικό τρόπο θα πρέπει να το ψυχανεμισθούμε; Καλούμαστε να αποφασίσουμε για το ποιος είναι ικανότερος να μας κυβερνήσει, μην έχοντας ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ κριτήριο ως εφόδιο, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ γνώση του τι σημαίνει να κυβερνάς ένα κράτος. Και πώς κρίνουμε; Με βάση τα αισθητικά μας κριτίρια, ΠΡΟΦΑΝΩΣ. Θέλουμε στήθος, ή μπούτι; Γουσταρίζουμε περισσότερο τον χοντρό, έξω καρδιά Κωστάκη που παίζει μπάλα, ή τον σοβαροφανή, μονίμως κομψό Γιωργάκη; Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε πόσο παράλογο είναι όλο αυτό. Ακόμη και επιφανειακή γνώση εάν έχει κάποιος περί του τι είναι σοσιαλισμός, τι είναι κομμουνισμός, τι είναι δημοκρατία, τι είναι δεξιά και αριστερά και τι έχουν να προτείνουν αυτές οι μερίδες ανθρώπων στον λαό, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ώστε να του δίνεται το 'δικαίωμα" να επιλέξει τους μεν από τους δε. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ ΠΟ-FUCKNIG-ΤΕ! Είναι σαν να επιλέξω εγώ, με τις επιφανειακές, περιορισμένες και ελλειπείς μου γνώσεις πάνω στην κβαντική μηχανική, σε ποιο πείραμα θα δώσουν προτεραιότητα στο CERN... Ε, μάλλον θα τείνω να επιλέξω το πιο cool... Ή αυτό που υπόσχεται να μου αποφέρει περισσότερα φράγκα, μια αιώνια θέση στο δημόσιο και την αθανασία...<br />
<br />
Κι όποιος είναι της άποψης ότι με απλή, χομπίστικη ενασχόληση μπορεί να καταλάβει αρκετά πράγματα από ένα επιστημονικό πεδίο τόσο ευρύ, χαοτικό, με ασαφή όρια και σε πολλά σημεία στερούμενο πραγματιστικής προσέγγισης, ώστε να μπορεί να κρίνει όντως τι ψηφίζει και γιατί, μπορεί να φάει τα σκατά μου, ή να κάνει μια βόλτα από το Πάντειο και να δώσει για πτυχείο. Κι εδώ ακριβώς είναι που χρειάζεται η αλλαγή παραδείγματος. Η πολιτική, στην "δημοκρατική" Ελλάδα του 2011, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα επιστήμη και να αναφέρεται στην πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο, ενός αμόρφωτου και αγνώμονος λαού. Ή η πολιτική θα πάψει να είναι επιστήμη, ή ο λαός απαίδευτος, γιατί αν δεν γίνει τίποτε από τα δύο θα πάψει δυστυχώς το πολίτευμα να είναι δημοκρατικό, έστω και στα προσχήματα. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν μπορεί να γίνει με αγανάκτηση. Ούτε με μπάχαλα, ούτε με κοινωνικές επαναστάσεις, ούτε με ανασχηματισμούς...<br />
<br />
Θα γίνει όταν ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ, ο μέσος ''αγανακτισμένος" ή αγανακτισμένος Έλληνας θα κάνει την προσωπική του, ρεαλιστική και ειληκρινή επανάσταση, θα βάλει στη μπάντα τις ανασφάλειες που τον πνίγουν εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, θα αποδεχτεί με ψυχραιμία ότι το κράτος του δεν θα έχει ποτέ τη σιγουριά και τη σταθερότητα της Νορβηγίας και θα επιλέξει να σταματήσει να είναι ένα αμόρφωτο γουρούνι που υποκινείται από την απληστία του και λειτουργεί με βάση τις φοβίες του. Ή αλλιώς, ξέρετε... Γιωργάκης, ΔΝΤ, Μεσοπρόθεσμο, Νέα Μέτρα, κοροϊδία στα μούτρα και αγανάκτηση του κώλου...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-58412627215451886762012-05-22T08:14:00.002-07:002012-05-22T08:14:56.368-07:0025/04/2012You talk big<br />
and you stare bold,<br />
while your mind's sick...<br />
Your ideas are old...<br />
<br />
And despite your need<br />
that the world should betray you,<br />
for the bitter truth<br />
is too heavy a burden,<br />
deep inside it's obvious...<br />
<br />
You can always see it<br />
clear as the clearest day<br />
and forever since know<br />
it's yourself whom you betray.<br />
And you fear to ask<br />
"must this go any further?"<br />
<br />
I won't give you conclusion...<br />
You may keep talking big...<br />
The more you seek absolution<br />
the more your mind will be sick...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-54826552320474510172011-12-16T06:51:00.000-08:002013-06-26T22:28:15.913-07:00Chant of the Lightbearer...Let now be light!<br />
Let the chaos rise!<br />
For I am part of everything!<br />
Source of a darkness divine!<br />
<br />
Existence would be unreal. <br />
Without me, a word beyond all meaning!<br />
A lone sound! No ears to listen to it!<br />
Hope without feeling...<br />
<br />
Listen to me! <br />
Feel my voice!<br />
Listen to the echoes of creation!<br />
And never forget!<br />
<br />
I am part of everything!<br />
Matrix for every living thing!<br />
Co-creating the whole cosmos!<br />
I am part of everything!<br />
<br /><br />
And nothing but mere memories, all is!<br />
Projected images of past sins!<br />
<br />
Yet, from the very beginning...<br />
I've been the light to be cast upon all!<br />
Let now be light!<br />
Let the bearer fall!<br />
<br />
I am part of everything!<br />
Matrix for every living thing!<br />
Co-creating the whole cosmos!<br />
I am part of everything!<br />
<br />
And I am the warmth to touch the hearts <br />
and bring new life to the world!<br />
And I am the blaze of utter rage<br />
to scorch the soul of every man! <br />
And I am the shadow to be sustained <br />
by the sins that light casts<br />
<br />
For I am part of everything!<br />
I am part of everything!<br />
Matrix for every living thing!<br />
Co-creating the whole cosmos!<br />
I am part of everything!<br />
<br />Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-2179186652425284362011-12-16T03:08:00.004-08:002023-07-12T14:55:02.831-07:00Beer rulesTo be honest, I'm not sure why I have ever started this sentence... To be honest, I don't know why I'm even writing in english! Some things just seem right. Sometimes people need only a loose hook just to start... But I still don't know where to start, even though I have actually started! Let's see...<br />
<br />
Getting to know people one has actually acquainted some time ago is fascinating. At least sometimes... And nothing fits better in a good chit-chat than a keg of chill, refreshing weissbier! Even though sometimes it might be better to talk about beer than actually drink! Don't get me wrong. I love beer! Yet talking about it has also a quality of its own. You get to understand what people mean when they say "bitter". And then you are the lucky guy to bring your favorite taste to mind and somehow actually taste it. Heh... Now that's a word I'm using a lot lately. "Actually"... <br />
<br />
It's time that people came to realize that whatever is actual for someone might not be or most certainly IS not actual for anybody else in this world. Bitterness differs from bitterness and this kind of rule applies to every possible context or concept.<br />
<br />
Talking about rules... People LOVE rules. And rulers... Rammstein have sung about it: "[...] Und halten uns an Regeln / wenn man uns Regel lässt [...]". Rules -and rulers- tend to fulfill man's need for order, to put it mildly. Or man's illusion of order, ACTUALLY. <br />
<br />
What's even more irritating, especially when one has had one or two more litres than his usual amount of beer, is the misunderstanding this love of rules has caused, at least here in Greece. Any anglo-saxon has a small list of nouns in his everyday vocabulary, refering to "rule" or similar concepts with meaning assigned to each one accordingly, from which he may choose at any given situation. Here in Greece we have... TWO! "Νόμος" meaning "rule", "regulation" or "law" and "κανόνας" meaning "rule", "regulation", "norm", "canon" and "ruler", the instrument. To be fair we colloquially use the word "νόρμα" too, meaning "norm", yet not quite enough and not with the same connotation as the other two. And there lies a potential misunderstanding. <br />
<br />
Using the word "κανόνας" both for "rule" and for "norm", people tend to mix up the two meanings somehow, taking for granted that a "κανόνας" is more often than not something imposed, like a rule, instead of something spontaneous, which is followed by the biggest portion of a population only because it is spontaneous, like a norm. <br />
<br />
Well, it seems I'm getting carried away again... Might that mean that I love rules too? Or do I love to hate them? I'll say that's enough for now. Let's get back to beer.<br />
<br />
Beer has a unique, almost infinite flexibility. In the most general sense possible, whatever is brewed via imposed fermentation of sugars, derived mostly from cereal grains, is a beer. Even sake, the japanese beverage, also refered to as "rice wine", is in fact more of a beer than a wine. And while people would think blonde, red, or ebony, pale or stark, full or clear when they hear the word "beer", not sake or, say, vinegar -and yes, there is beer vinegar- this is kind of foolish, because they'd miss a lot of flavour out there. Kind of my field of expertise, actually... Missing flavours... That's because of my sense of smell. Or rather my lack of it... <br />
<br />
And that's what I believe has happened to people too... They lost their ability to smell. To smell every subtly different attribute in other people, every little daydream, every chance for change. That, I think, occured somewhere along the road of overpopulation. We've become so inconceivably populous that our accumulated reek and stink of loath and delusion has overwhelmed our fragile beauty. Not that there isn't any beauty anymore. There's just no way to see it, covered in fear and chagrin. So, people can now only sense the pungent and violent aromas. Not that they aren't beautiful in their own right, but people tend to mistake intensity for beauty all the more because of that situation...<br />
<br />
Anyway, it's been a while and I have yet to find a solid subject to debate on. Maybe I'm forcing it too much. And that's really another thing that matters... Take it as a rule of thumb: norms work better than rules. Forcing something will get you nowhere eight times out of ten. Spontaneity rules! Of course some people thrive under pressure and there are also a lot of people who need rules in their lives, lest they fall apart. But then again they are the ones who have the innate need for rules. They are not forcing anything, even though they want to be forced.<br />
<br />
I always liked a nice play on words. But this time I really think I'm getting nowhere with this. So I might as well just stop right now... Well, untill next time we'll contemplate on rules and impulses, beauty and the beast... Drink responsively...<br />
<br />
Edit: 13/7/2023, 12:35. Yes, I've been revisiting my old texts every now and then. Those that I find irredeemable I just let be. But some, like this one, still look like is on the right path, even though a bit pretentious. The thing is I disagree with younger Elias on a couple of things. I'll mention two, the most glaring ones in my current opinion. With hindsight and a literal decade of accumulated knowledge, I can now safely say that norms too can very well be imposed, it's just a different mechanism. I was mostly talking about trends and tendencies, not norms. Of course, I wrote that text after having more than my usual amount of beer, so a bit of confusion was in order. Funny how I was confused on the terms and the matter I was accusing others of being confused -not that what I was thinking about how the word κανόνας is used wasn't true, it's just that I too was a bit fuzzy on some details. Number two is a bit more naïve -and, I'd argue, a lot more dangerous- and that's my reference to "overpopulation". Oh, that old bastard Malthus, how influential was he through the ages to younger me, even without having heard his name at that point. Again, what I was saying about people having lost the ability to smell is true, just not for the reasons I was supposing then. On the contrary, it is true precisely because of the imposed norms of selfishness, profit, misanthropy, and general cruelty, vulgarity and cynicism. Bear in mind, future me, that my current references to "selfishness" and "vulgarity" aren't based on any equally naïve and dangerous moralisms, they are but mere representations of the decadence capitalism has imposed on society. Now, as a final note, I will say that perhaps I found this little piece of writing salvageable because I recognised that what I couldn't see clearly then I can see clearly now by connecting the dots the right way and without invoking any imaginary causes this time. Funny thing is that at first it was just a hunch and only as I was closing this errata section did it dawn on me... Let's see what I'll find out in ten years, if anything...
Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-86269233541159717542011-03-03T15:12:00.019-08:002013-06-12T20:56:11.890-07:00ΓκρήκλιςΔεν έχω σκοπό να σας δώσω έναν λόγο για να χρησιμοποιεί κανείς γκρήκλις. Δεν είμαι ούτε υποστηρικτής τους, ούτε πολέμιός τους. Θα σας πω όμως γιατί δεν τα βρίσκω επικίνδυνα, όπως τα παρουσιάζετε. <br />
<br />
Φοβάστε ότι τα greeklish εκφυλίζουν τα ελληνικά... Αυτό στ' αυτιά μου ακούγεται λίγο παραμυθάκι. Είναι ακριβώς το ίδιο παραμυθάκι που χρησιμοποιούσαν οι κάποτε ανασφαλείς για τον εκφυλισμό των ελληνικών λόγω της ολοκληρωτικής στροφής από την καθαρεύουσα στη δημοτική και από το πολυτονικό στο μονοτονικό... Για να τα δούμε λίγο, μπας και μπορέσω να εξηγήσω τι σχέση έχουν με τα γκρήκλις. <br />
<br />
Ξεκινώντας από το πολυτονικό, βλέπουμε ότι πρόκειται για ένα σύστημα που αποτελεί μια σχετικά φίνα περιγραφή των μορφοφωνητικών κανόνων των αρχαίων ελληνικών, η οποία όμως ήταν εντελώς μη πρακτική για το ευρύ κοινό και άχρηστη στην καθημερινότητα, μιας και τα σύμβολα του πολυτονικού δεν είχαν κάποιο εμφανές αντίκρισμα. Αφού οι προαναφερθέντες μορφοφωνητικοί κανόνες πάνε πακέτο με τα ελληνικά της εποχής του Περικλή και όχι με τα σημερινά, η χρήση του πολυτονικού -της περιγραφής δηλαδή της επίμαχης φωνολογίας- είναι είτε πλεονασμός είτε καθαρή βλακεία. Ένας γλωσσολόγος ξέρει πού χρησιμεύει η περισπωμένη, ως μέρος μιας περιγραφικής τυπολογίας, όπως ξέρει επίσης ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τη χρησιμοποιεί κάποιος στον καθημερινό γραπτό λόγο, ούτε καν ένας φιλόλογος. Είναι ένα κατασκεύασμα, κυρίως -αν όχι μόνο- για την ευκολία των ερευνητών και την καύλα των ποιητών.<br />
<br />
Πίσω στα γκρήκλις όμως... Μιλάτε για αποσύνδεση της γλώσσας από την προέλευσή της και κουτσούρεμα της ετυμολογίας της, λόγω εισβολής στην ορθογραφία. Και με κάποιον μαγικό τρόπο θέλετε να με πείσετε ότι το ελληνικό αλφάβητο που χρησιμοποιούμε εγώ κι εσείς είναι το μόνο απολύτως κατάλληλο για να τα εκφράσει όλα αυτά... Ή ότι έχει έστω κάποια σχέση απαραίτητα με όλα αυτά... Αρχικά ας πιάσουμε την ετυμολογία. <br />
<br />
Η μόνη σχέση αλφάβητου και ετυμολογίας είναι ότι το πρώτο διευκολύνει την αποτύπωση της τελευταίας στο γραπτό λόγο και την κάνει να φαίνεται ως κάτι πιο απτό. Εν τέλει, η ετυμολογία διαμορφώνει την ορθογραφία, τον τυποποιημένο δηλαδή τρόπο γραπτής αποτύπωσης των μορφοφωνητικών κανόνων μιας γλώσσας. Έχει δε να κάνει με την παραγωγική μορφολογία -εδώ να σημειώσω ότι η ορολογία που χρησιμοποιώ μπορεί να μην είναι δόκιμη, αλλά με έχουν πλανέψει αυτοί οι βρωμιάρηδες Αγγλοσάξονες... Γι' αυτόν τον σκοπό το ελληνικό αλφάβητο είναι βεβαίως ικανοποιητικά επαρκές. Όσο ακριβώς όμως μπορεί να είναι και το λατινικό, ή οποιοδήποτε αλφάβητο εν πάση περιπτώση, αν υπάρχει αποτελεσματική αντιστοίχηση των γραφημάτων με τα φωνήματα. <br />
<br />
Να σας πω ποιος εισβάλει στην ορθογραφία; Το υπουργείο παιδείας και οι τσαπατσούλικες και στείρες μέθοδοί του. Βάζετε τα παιδιά του δημοτικού να μάθουν ορθογραφία μέσω επανάληψης, λες και βρισκόμαστε στο '20 -το 1920- και μετά γκρινιάζετε για τα γκρήκλις. Ηλίθιοι, κόπανοι! Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, θα πρέπει το παιδί να έχει οπωσδήποτε άσχημη εμπειρία από τη γνωριμία με την ίδια του τη γλώσσα. Μαλάκες... Και σ' όσα βλαμμένα υποστηρίζουν ότι τα γκρήκλις καταστρέφουν την ορθογραφία για να δικαιολογήσουν την ανικανότητα τους, ένα έχω να πω. Να σκίσεις τον κώλο σου να μάθεις ορθογραφία, μούλικο, που σου φταίνε τα γκρήκλις. Αν άκουγες τη δασκάλα σου ή το δάσκαλό σου στην τάξη, αντί για το τελευταίο χιτάκι του παπάρα του Νί-βου ή της Αννούλας, μπορεί και να ήξερες ορθογραφία τώρα, μαλακισμένο. Δεν αναφέρομαι προφανώς σε άτομα με δυσλεξία -μάλλον, να διορθώσω, σε άτομα που ΌΝΤΩΣ έχουν δυσλεξία, γιατί κι αυτή η ατάκα παράγινε καραμέλα τα τελευταία χρόνια- και αναγνωρίζω ότι η συνήθεια μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα μακροπρόθεσμα, αλλά όποιος γράφει ορθογραφημένα ελληνικά, ακολουθεί συνήθως και μια αυθαίρετη μεν, λειτουργική δε, προσωπική μέθοδο που προσεγγίζει ή θυμίζει την αντίστοιχη ελληνική. Κοινώς γράφει "ορθογραφημένα" γκρήκλις, κάτι παράδοξο μιας και τα γκρήκλις δεν έχουν τυποποιημένη ορθογραφία.<br />
<br />
Μιλώντας όμως για τυποποίηση, λέω να σας παραθέσω ένα πρόβλημα... Αναρωτηθήκατε ποτε τι θα κάνει οποιοσδήποτε πατρινός με τα "λι" και τα "νι" του, που ακόμη κι εγώ χρειάζεται να τα βάλω σε εισαγωγικά για να καταλάβετε τι εννοώ; Κάποτε υπήρχαν προσφύματα, και μέσα σ' αυτά το j -γιοτ... Γιατί λοιπόν ο πατρινός να μη γράφει το "λι" ως "lj" ή έστω ως "λj" και το "νι" ως "nj" ή "νj"; Η φωνολογία της πατρινής διαλέκτου δεν έχει δικαίωμα να συνεχιστεί; Ρώτησατε τον κρητικό αν τον βολεύει το "σ" που χρησιμοποιούν όλοι οι έλληνες και εκείνος το προφέρει ως "sh"; <br />
<br />
Προφανώς δεν υποστηρίζω την χρήση των γκρήκλις ως λύση, κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι το εν λόγω "πρόβλημα" ΔΕΝ είναι όντως πρόβλημα στην πραγματικότητα. Στο σύνολο της ελληνικής γλώσσας το παχύ "σ" με το δικό μας "σ" είναι αλλόφωνα. Είναι δηλαδή εκφορές του ίδιου συμφώνου που διαμορφώθηκαν αλλιώς από περιοχή σε περιοχή λόγω της διαφορετικής πορείας που πήρε κάθε διάλεκτος για τον οποιονδήποτε λόγο. Στην σημειολογία και την ετυμολογία όμως δεν έχουν καμία διαφορά... Ένα "σήμερα" με παχύ "σ" σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με ένα "σήμερα" με το "σ" που εκφέρω εγώ. Άρα δεν υπήρχε ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό σύμβολο για το παχύ "σ". Απεναντίας αν γινόταν κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε ενδεχομένως την επικοινωνία, γιατί θα δημιουργούσε περιττή κατηγοριοποίηση στην συνολική πληροφορία. Ό,τι ακριβώς συνέβη δηλαδή με το πολυτονικό. Από τη στιγμή που στα νέα ελληνικά το "ά" δεν έχει καμία διαφορά από το "ᾶ", η ταυτόχρονη χρήση των δύο τύπων δημιουργεί περισσότερη σύγχυση παρά καλή κατανόηση. Στο κάτω κάτω αν ο ομιλητής δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την ίδια του τη γλώσσα, δεν θα μπορέσει να επικοινωνήσει και με τους συνομιλητές του. Για να γυρίσουμε όμως στο παράδειγμα με τα παχιά και μη παχιά σίγμα, μια πρακτική εμφανούς διαχωρισμού σε επίπεδο γραφημάτων θα δυσχέραινε εξίσου και την ετυμολογική προσέγγιση ενός λήμματος. Τελικά, μια τέτοια αντιμετώπιση εφαρμοσμένη σε γενικά πλαίσια θα δημιουργούσε ένα σωρό προβλήματα και θα διαιρούσε περισσότερο τους πληθυσμούς από το να τους ενώνει -κρατήστε αυτό το σημείο, μιας και παρακάτω θα αναφερθώ στην αυθόρμητη κανονικοποίηση των greeklish. <br />
<br />
Όμως μισό λεπτό... Οι πατρινοί μιλάνε τη διαλεκτό τους. Οι κρητικοί επίσης, όπως βέβαια συμβαίνει και με ένα σωρό άλλους Έλληνες... Μιλάμε δηλαδή για ζωντανά γλωσσικά ιδιώματα που εξελίσσονται δυναμικά, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ μια πορεία αιώνων, αφού κατά πάσα πιθανότητα δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά τον περασμένο μήνα. ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ λοιπόν με ένα, ως κάποιο σημείο καταγεγραμμένο, συγκεκριμένο παρελθόν, ακόμη κι αν κατά τα φαινόμενα δεν είχαν το απολύτως κατάλληλο και ταιριαστό εργαλείο-αλφάβητο για να εκφραστούν γραπτά... Τι δεν έπαθαν αυτές οι διάλεκτοι; ΔΕΝ εκφυλίστηκαν... Αξίζει επίσης να αναφέρω ότι τα σύνορα διαλέκτου και γλώσσας είναι πολύ ασαφή. Στην πραγματικότητα οι διάλεκτοι μπορούν να θεωρηθούν γλώσσες από μόνες τους. Στις σύγχρονες όμως κοινωνίες των εθνικών κρατών, κρίθηκαν αναγκαία τα κατασκευάσματα που ονομάζονται "επίσημες γλώσσες του κράτους" στην προσπάθεια ενίσχυσης του αισθήματος κοινής ταυτότητας των πολιτών. Εν τέλει, "γλώσσα είναι μια διάλεκτος με δικό της στρατό, ναυτικό και αεροπορία"...<br />
<br />
Ας συνεχίσουμε όμως με τις διαλέκτους, τις γλώσσες και την διαιώνισή τους κι ας πιάσουμε κάτι που αναφέρθηκε στην αρχή και δεν αναλύθηκε ακόμη. Τι μπορεί λοιπόν να πει κάποιος για την καθαρεύουσα; Το μόνο που θα πω εγώ είναι ότι λάθη γίνονται και στις καλύτερες οικογένειες. Στη χειρότερη περίπτωση επρόκειτο απλώς για μια χονδροειδή πατάτα, στην καλύτερη αποτέλεσε μια προσπάθεια να εμπνευστεί ο κόσμος από το ένδοξο παρελθόν. Όμως σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να προσποιείται κάποιος, ή και να πιστεύει ακόμη, ότι μιλάει σωστά ελληνικά επειδή χρησιμοποιεί ανακατασκευασμένους τύπους που θυμίζουν αμυδρά κάποια μορφή αρχαίων ελληνικών, η οποία υπήρχε μόνο στη νοσηρή φαντασία των κατασκευαστών των εν λόγω τύπων... Δεν νομίζω ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση η πλύση εγκεφάλου υπέρ της "ορθής χρήσης" της γλώσσας. Κάτι τέτοιο συνέβη σε παραπάνω από μία χρονικές περιόδους, για να μην το πάω τόσο μακριά ώστε να πω ότι συμβαίνει και σήμερα ακόμη, έστω και σ' ένα μικρό βαθμό, ή σε μικρούς πυρήνες μέσα στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Αξίζει όμως εδώ να σημειωθεί ότι σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις άνθρωποι πασχίζουν να χρησιμοποιήσουν αρχαΐζοντες, εσφαλμένα κατασκευασμένους τύπους -όπως για παράδειγμα "αναπτύχθει" έναντι των ορθότερων "ανΕπτύχθει" και "αναπτύχθηκε"- χωρίς καν να είναι σε θέση να διαχωρίσουν τα γένη σε μια αντωνυμία. Κι όλο αυτό μόνο και μόνο επειδή ένας αρχαΐζων τύπος είναι φαινομενικά πιο "όμορφος", κάτι που για κάποιον λόγο τον κάνει αυτόματα και σωστό... Θεωρητικά λοιπόν θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η καθαρεύουσα λειτούργησε ως τροχοπέδη στην γλωσσική ανάπτυξη του ελληνικού λαού. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει εν τέλει, κυρίως επειδή η γλώσσα δεν λειτουργεί βάση των επιφανειακών σταθερών που συνηθίζουμε να αναγνωρίζουμε. Το αντίθετο συνέβη κατά βάση. Η πραγματική, φυσική γλώσσα λειτούργησε ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη της καθαρεύουσας και τελικά της επιβλήθηκε. Το κάνει γενικά αυτό η γλώσσα. ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΤΑΙ... ΔΕΝ ΕΚΦΥΛΙΖΕΤΑΙ... Δεν φοβάται ούτε τα κατασκευάσματα, ούτε τις τακτικές απόκρυψης είτε αυτές είναι ασυνείδητες, είτε εσκεμμένες. Τι είναι οι τακτικές απόκρυψης; Για να δούμε παρακάτω...<br />
<br />
Στην Καρδίτσα δεν κάνει ζέστη... Κάνει ζέστΑ... Η τυπολογία της νέας ελληνικής χρησιμοποιεί το γράμμα ήτα για να δηλώσει την κατάληξη ουσιαστικών θηλυκού γένους, ενικού αριθμού -και όχι μόνο. Η χρήση της κατάληξης -α σε αυτήν την περίπτωση δεν προβλέπεται πουθενά από την γραμματική που διδάχθηκε κάθε ελληνόπουλο που έβγαλε δημοτικό, ισχύει όμως στην εν λόγω διάλεκτο. Γι' αυτό, το -η και το -α σε αυτήν την περίπτωση θεωρούνται αλλόμορφα. Χρησιμοποιούνται για τον ίδιο λόγο και το γεγονός ότι είναι διαφορετικά φωνήματα και εκφράζονται γραπτώς με διαφορετικά γραφήματα δεν αλλάζει το νόημα του μορφήματος. Αν ένας καρδιτσιώτης γράψει "ζέστα", οι υπόλοιποι καρδιτσιώτες θα καταλάβουν ότι εννοεί αυτό που εγώ αποκαλώ "ζέστη". Ακόμη κι εγώ λοιπόν μια χαρά θα καταλάβω τι λέει, όπως συμβαίνει και με άλλες περιπτώσεις, τουλάχιστον όταν δεν είναι κάτι διαλεκτικά εντονότερο. Ένας καρδιτσιώτης λοιπόν ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΙ τη διαλεκτό του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το τι γράφει και με ποιο αλφάβητο. Τι δεν έπαθε η καρδιτσιώτικη διάλεκτος; ΔΕΝ εκφυλίστηκε...<br />
<br />
Σε τελική ανάλυση, κανείς καρδιτσιώτης δεν διδάχτηκε ποτέ ότι το -α στο ζέστα είναι κατάληξη ουσιαστικών γένους θηλυκού, αριθμού ενικού. Τουναντίων, όλοι διδάσκονται ότι η "σωστή" κατάληξη είναι το -η. Κι όμως στην Καρδίτσα λένε ζέστΑ εδώ και πολλές γενιές με απόλυτη συνέπεια, μιας και είναι μορφοφωνητικός ΚΑΝΟΝΑΣ της εν λόγω διαλέκτου. Κανείς πατρινός δεν εφοδιάστηκε με προσφύματα, ή οποιοδήποτε άλλο σύμβολο για να γράφει τα "λι" και τα "νι" του. Κι όμως τόσες και τόσες γενιές πατρινών επιμένουν να μιλάνε λες και δεν μπορούν να ελέγξουν τους μύες της γλώσσας τους. Ποτέ κανείς Κύπριος δεν εφοδιάστηκε με σημεία που να υποδηλώνουν τη μουσικότητα του ιδιώματός του. Κι όμως οι Κύπριοι μιλάνε ακόμη όπως σχεδόν τραγουδάνε. Η γενιά των γονιών μου διδασκόταν ακόμη την καθαρεύουσα. Όπως και η γενιά των δικών τους γονιών. Ακούτε κανέναν να μιλάει καθαρεύουσα, πέρα από κάτι γελοίους ή γραφικούς τύπους; Άλλαξε η καθαρεύουσα την αυθόρμητη πορεία των ελληνικών; Ναι, σαφώς, όμως μόνο το κομμάτι που ήταν εξ αρχής μέρος αυτής της πορείας. Κι η στροφή από πολυτονικό σε μονοτονικό; Χάλασε το σύμπαν, ε;<br />
<br />
Τόσο λοιπόν ένα αλφάβητο όσο και η ορθογραφία μιας γλώσσας δεν εξυπηρετούν μόνο έναν σκοπό, αλλά μια πλειάδα σκοπών. Το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί το αλφάβητο που ως τώρα έχει καταγεγραμμένα μια καλή ισορροπία μεταξύ της ετυμολογικής του δυνατότητας, της δυνατότητας καταγραφής του φωνολογικού υποβάθρου της γλώσσας, της ευχρηστίας του, της σύνδεσής του με το παρελθόν και πολλών άλλων παραγόντων... Αυτό δεν σημαίνει ότι ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ αλφάβητο δεν μας κάνει γι' αυτή τη δουλειά. Ή για οποιαδήποτε άλλη δουλειά όπως ας πούμε η αυτοπροβολή, η δήλωση διαφορετικότητας ή η χρήση μιας κοινωνιολέκτου... Ένα οποιοδήποτε δεκαπεντάχρονο με τα μυαλά στα κάγκελα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τα θετικά στοιχεία ούτε για το μέλλον του ελληνικού αλφαβήτου και καλά κάνει, από τη στιγμή που μπορεί να έχει μια εξίσου ικανοποιητική γραπτή επικοινωνία η οποία θα είναι και πιο c00l!!! Και πιο κουλ είναι αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, είτε θετική είτε αρνητική... Πολεμώντας τα γκρήκλις, ενδυναμώνετε στην πραγματικότητα τη χρήση τους. Κι εδώ έρχεται να συμπληρωθεί το σημείο του παζλ με την κανονικοποίηση των γκρήκλις. Τα γκρηκλις ΈΧΟΥΝ κανόνες. Πρώτα απ' όλα βέβαια, είναι καλό να υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι είναι ένας κανόνας. <br />
<br />
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους ότι κανόνες είναι ένα σύνολο από πρακτικές που πρέπει να ακολουθούνται επειδή είναι γραμμένες σε κάποιο εγχειρίδιο. Οι πραγματικοί κανόνες είναι αυτοί που ορίζονται από τις τάσεις που καταλήγουν να γίνονται νόρμες. Οι πραγματικοί κανόνες είναι αυτοί που ακολουθούνται αυθόρμητα από το σύνολο ή ένα μεγάλο μέρος του συνόλου ενός πληθυσμού. Στην πραγματικότητα ακόμη και οι καταγεγραμμένες πρακτικές έχουν καταγραφεί ως τέτοιες επειδή έχει παρατηρηθεί κάποια στιγμή στο παρελθόν ότι ισχύουν και ακολουθούνται αυθόρμητα. Η γραμματική λοιπόν και οι "κανόνες" της υπόκεινται στις τάσεις, τις πιέσεις και το αποτέλεσμα της διαμόρφωσης της γλώσσας, δεν υπόκειται η γλώσσα στους γραμματικούς κανόνες. Οι γραμματικοί κανόνες δεν είναι κάτι ιερό, είναι απλά μια περιγραφή της κατάστασης μιας γλώσσας την εκάστοτε στιγμή. Οποιοδήποτε εργαλείο χρησιμοποιείται για την τέλεση ενός συγκεκριμένου σκοπού λοιπόν υπόκειται στις τάσεις και τις πιέσεις που δέχονται οι χρήστες του. Έτσι και τα γκρήκλις. Τα γκρήκλις δεν είναι ένα αλφάβητο, είναι στην πραγματικότητα μια πλειάδα αλφαβήτων. Διαφορετικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν διαφορετικά σύμβολα για διαφορετικούς λόγους. Οι και-καλά-ζόρικοι-μα-συνάμα-ευαίσθητοι έφηβοι -σε αυτήν την περίπτωση γνωστοί και ως κάγκουρες- χρησιμοποιούν το γράμμα "c" στη θέση της συλλαβής "σε", το "n" στη θέση της λέξης "να" και το "s" στη θέση της λέξης "σου", διαμορφώνοντας έτσι ένα καινοτόμο -η πολύ οπισθοδρομικό, ανάλογα τη σκοπιά από την οποία εξετάζεται το ζήτημα- μεικτό σύστημα γραφής το οποίο προέρχεται από το λατινικό αλφάβητο. Μόνο και μόνο για να αυτοπροσδιοριστούν ως υποσύνολο μέσα σε μια μεγαλύτερη μάζα, δημιουργούν ένα σύστημα γραφής που περιέχει ταυτοχρόνως γράμματα, ιδεογράμματα και συλλαβογράμματα. Όχι ότι κάτι τέτοιο διαφέρει πολύ από τον τρόπο που λειτουργεί σχεδόν κάθε αλφάβητο, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού. Απλά γίνεται πολύ εμφανέστερο. Προσέξτε, μπορεί να μην υπάρχει πλήρης και απόλυτη τυποποίηση, εμείς όμως μιλάμε για κανονικοποίηση. Αυθόρμητη χρήση ενός εκτεταμένου συνόλου υποδείξεων η οποία συμβαδίζει ενίοτε ακόμη και με την υιοθέτηση μιας ολόκληρης υποκουλτούρας. Το ίδιο συνέβη και με τους 13375P34K3R5, που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως γράμματα τα γραφήματα που χρησιμοποιούν "όλοι οι υπόλοιποι" ως αριθμούς. Εγώ προσωπικά, όντας ψυχαναγκαστικός, προτιμώ να χρησιμοποιώ γραφήματα που θυμίζουν τα αντίστοιχα ελληνικά όταν γράφω γκρήκλις, dhladh grafw kapws etsi... Άλλοι γράφουν πολύ απλοποιημένα, diladi malon kapos etsi. Κανείς όμως δεν γράφει την μία με έναν τρόπο και την άλλη με διαφορετικό. Και εάν αυτό συμβαίνει, τότε υιοθετείται κάθε φορά διαφορετικός χαρακτήρας. Μπαίνει άλλο προσωπείο. <br />
<br />
Υπάρχει ένα αδιανόητα ευρύ φάσμα μεθόδων, αντιλήψεων και πρακτικών που ακολουθούνται από τους ανθρώπους και διαμορφώνουν το γλωσσικό τους υπόβαθρο. Έτσι, σε κάθε σημείο αυτού του φάσματος συναντούμε και διαφορετική διάλεκτο ή κοινωνιόλεκτο, η οποία χρησιμοποιείται για διαφορετικούς λόγους και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις ακόμη και με αστείες έως και περίεργες σκοπιμότητες. Στην πραγματικότητα και τα νέα ελληνικά είναι σε μεγάλο βαθμό μια τυποποιημένη εκδοχή κάποιων διαλέκτων που τύγχαναν ευρείας χρήσης στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας σε παλαιότερες εποχές. Όλοι οι Έλληνες διδάσκονται ΜΙΑ νέα ελληνική "γλώσσα" με ΕΝΑ αλφάβητο κυρίως για πρακτικούς λόγους... Μιλάνε όλοι οι Έλληνες με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας; Σίγουρα όχι, κάτι που όπως προανέφερα είναι από μόνο του απόδειξη ότι πολλές από τις διαλέκτους των ελληνικών έχουν διαιωνιστεί θαυμάσια. Έχουν αντιμετωπίσει τα ελληνικά πρόβλημα στο να διαιωνιστούν, κρατώντας ταυτόχρονα τους δεσμούς με το παρελθόν τους; Ακόμη κι αν έχουν περάσει ένα σωρό λαοί από τον ελλαδικό χώρο, με ένα σωρό διαφορετικά γλωσσικά υπόβαθρα... Απ' ό,τι φαίνεται, όχι... Αν χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις μας από την Ιστορία για να προσεγγίσουμε το ζήτημα, θα δούμε ότι οι Έλληνες, ανά περιοχές και περιόδους, πέρασαν από ρωμαιοκρατία, βενετοκρατία, φραγκοκρατία, αραβοκρατία, τουρκοκρατία και άλλες τόσες -κρατίες... Οι τοπικές διάλεκτοι δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στο επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα. Αντ' αυτού ο Καποδίστριας μάς έβαλε την λέξη "κράτος" στη θέση της λέξης "ντεβλέτι", γιατί το "ντεβλέτι" είναι εξελληνισμένος τύπος του αραβικού دولة (dawlat). Φαίνεται ότι χρειαζόταν λοιπόν μια σύνδεση με το παρελθόν μετά από την απελευθέρωση, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει απόλυτη εννοιολογική συνέπεια με το αρχικό νόημα της ελληνικής λέξης "κράτος". Εφευρέθηκαν λέξεις όπως το "ποδήλατο", που ετυμολογικά ισχύει μια χαρά, τραβάει ρίζες από αρχαία ελληνικά και είναι επίσης φυσικότατη ως ελληνική λέξη, αλλά δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ προ Καποδίστρια. Δεν άλλαξαν όμως ποτέ λέξεις όπως ζάχαρη, δάνειο από τα αραβικά ξανά... Γιατί χρειαζόταν μια συνεκτική ελληνική γλώσσα, σύγχρονη με την εποχή της, που ωστόσο να παραμένει πρακτική στη χρήση για τον πολύ κόσμο... Παρ' όλ' αυτά, διαλέκτους η ελληνική γλώσσα έχει ακόμη αμέτρητες. Και όπως έχει γίνει πλέον προφανές, οι διάλεκτοι αυτές συνδέονται άρρηκτα με το παρελθόν τους, και κατ' επέκταση το παρελθόν των ελληνικών συνολικά, πολύ αμεσότερα μάλιστα απ'όσο συνδέονται τα νέα ελληνικά, ως διάλεκτος, αντιστοίχως με τα αρχαία.<br />
<br />
Εκφύλισε τη γλώσσα η συνεχής μεταστροφή από μια κατάσταση σε μια άλλη, ή η επιβεβλημένη χρήση ενός γλωσσικού προτύπου; Το αντίθετο μάλλον. Την διάνθισε. Την εμπλούτισε. Την διαιώνισε...<br />
<br />
Υπάρχουν φυσικά και διάλεκτοι των ελληνικών που δεν μιλιούνται πια... Υπάρχουν γλώσσες, χιλιάδες γλώσσες που δεν μιλιούνται πια... Αυτό ναι, είναι πραγματικός εκφυλισμός. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα που ο εκφυλισμός επιβλήθηκε, έγινε είτε εν αγνοία, είτε εν γνώση τόσο αυτών που τον επέβαλαν όσο και αυτών στους οποίους επιβλήθηκε. Οι γλώσσες όμως υπακούν σε εξελικτικούς κανόνες παρόμοιους και ανάλογους, αν όχι ίδιους, με αυτούς στους οποίους υπακούει η έμβια ύλη. Κι αυτό γιατί η γλώσσα, όχι η ελληνική ή η κινέζικη αλλά η κατάσταση της ομιλίας, είναι κάτι οργανικό. Μάλιστα, ως δευτερεύον σχόλιο αξίζει να σημειωθεί ότι η γλώσσα είναι μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης. Εν πάση περιπτώση το συμπέρασμα είναι ένα. Εάν μια γλώσσα δεν είναι αρκετά ικανή να επιβιώσει, δεν θα επιβιώσει, είτε μιλάμε για διάλεκτο, είτε για την επίσημη γλώσσα του κράτους. Ο γλωσσικός πλούτος ενός λαού είναι μέρος της πολιτιστικής του κληρονομιάς αναμφισβήτητα και αν δεν διατηρείται ζωντανός, το λιγότερο που μπορεί να γίνει είναι να καταγράφεται προς διευκόλυνση των επόμενων γενεών. Το θέμα είναι όμως ότι οι διαδικασίες που θα οδηγήσουν είτε στον μαρασμό μιας γλώσσας, είτε στη διατήρησή της ως λειτουργικό εργαλείο επικοινωνίας είναι ως επί τω πλείστω ασυνείδητες και συλλογικές.<br />
<br />
Επειδή ξεφύγαμε όμως από τα γκρήκλις, που ΔΕΝ είναι γλώσσα αλλά μέθοδος γραφής, ας δούμε έναν παραλληλισμό...<br />
<br />
Τουρκικό αλφάβητο δεν υπάρχει -αν και αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές... Στην αρχαιότητα, πολύ πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, πρώτου καν υιοθετήσουν το αραβικό αλφάβητο, χρησιμοποιούσαν το αλφάβητο orkhon. Αυτό όμως δεν επέζησε... Επίσης η τουρκική γλώσσα έχει ένα σωρό δανεισμένες λέξεις από αραβικά, περσικά, ελληνικά και αγγλικά... Κάνουν όλ' αυτά την τουρκική γλώσσα κάτι άλλο εκτος από τουρκική; Την κάνουν έστω λιγότερο τουρκική; Όχι. Ήταν όλ' αυτά μια φυσιολογική εξέλιξη; Ναι.<br />
<br />
Ελληνικό αλφάβητο υπάρχει; Ναι, σαφώς και υπάρχει κι έχει αλλάξει ένα σωρό μορφές. Ίσως όχι πολύ ριζικά, ωστόσο έχει αλλάξει. Ανεξάρτητα από πού προήλθε -το οποίο είναι γνωστό τοις πάσι, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι- το ελληνικό αλφάβητο είναι αυτό που χρησιμοποιείται για να εκφραστεί γραπτώς η ελληνική γλώσσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο με αυτό το αλφάβητο μπορεί να εκφραστεί γραπτώς η ελληνική γλώσσα, ή ότι χρειάζεται απαραίτητα αλφάβητο. Θα μπορούσε να εκφραστεί και με συλλαβογράμματα. Για την ακρίβεια έχει ήδη εκφραστεί σε τουλάχιστον ένα χρονικό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία με συλλαβογράμματα. Οι Μυκηναίοι έγραφαν με τη γραμμική Β'. Οι Μυκηναίοι ήταν ελληνικό φύλο. Η γραμμική Β' ήταν συλλαβογραφικό σύστημα γραφής, με λειτουργία παρόμοια με αυτήν των γιαπωνέζικων kana, όπου κάθε γράφημα αντιστοιχεί κατά κανόνα σε ένα ζεύγος φωνημάτων και όχι σε ένα φώνημα. Σιγά σιγά οι Έλληνες υιοθέτησαν το αλφαβητικό σύστημα γραφής. Εκφυλίστηκαν τα ελληνικά από μια τόσο ΡΙΖΙΚΗ αλλαγή; Για να πάρετε μια γεύση του τι σημαίνει ριζική αλλαγή σκεφτήτε τους εαυτούς σας να γράφουν ΕΛΛΗΝΙΚΑ με ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ σε καμιά πενηνταριά χρόνια από τώρα... Ακόμη και σήμερα ωστόσο χρησιμοποιούμε κομμάτια από τη γλώσσα των Μυκηναίων. Κάθε γλώσσα υποστηρίζει βεβαίως καλύτερα κάποια συστήματα γραφής από κάποια άλλα. Αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για αλφάβητα, η ελληνική γλώσσα θα μπορούσε να γραφτεί ανετότατα με λατινικό αλφάβητο, μιας και εμπίπτουν όχι απλά στην ίδια κατηγορία συστημάτων γραφής, αλλά στην ίδια οικογένεια αλφαβήτων. Στο κάτω κάτω το λατινικό αλφάβητο είναι μια εξέλιξη του Ευβοϊκού αλφαβητου, ενός ελληνικού δηλαδή αλφαβήτου. <br />
<br />
Ναι, η Ευρώπη, το περισσότερο μέρος της Αμερικής, ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής και αρκετοί λαοί στην Ασία και την Ωκεανία γράφουν με λατινικό αλφάβητο... Γράφουν δηλαδή με την τροποποίηση ενός ελληνικού αλφαβήτου. Για να μην πιάσουμε και τα κυριλλικά αλφάβητα. Περίπου το σαράντα τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού χρησιμοποιεί ουσιαστικά μια μορφή, μια ανακατασκευασμένη εικόνα, του ελληνικού αλφαβήτου, πράγμα το οποίο εμείς οι Έλληνες, με την ανοησία που μας δέρνει, αντί να το εκμεταλλευτούμε ως γεγονός, σνομπάρουμε τη χρήση του γιατί είναι "λατινικό". Και έχουμε πιστέψει τόσο πολύ στη μαλακία μας που φοβόμαστε ότι θα εκφυλίσει και τη γλώσσα μας... Γιατί "καταστρέφει την ορθογραφία"... Συμπέρασμα; Όταν θες να παίξεις πολιτικά παιχνίδια, θα πρέπει να σκέφτεσαι πιο μπροστά απ' όλους τους άλλους και να επιβάλεις τη σκέψη σου αυτή με στυλ και ακράδαντα στοιχεία. Πραγματικά ακράδαντα, όχι σαν του Λιακόπουλου. Και το στυλ σου κομψό και με υποβόσκουσα ειρωνεία, όχι χυδαίο, γλοιώδες και πλευροειδές...<br />
<br />
Εν τέλει και τα ελληνικά, τα οποία παρεπιπτόντως έχουν και ένα σωρό δανεισμένες λέξεις από αραβικά, τουρκικά, ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά -μιλάμε κάθε μέρα για πόρτες, καφέδες, κεφτέδες, κέφια, ζάχαρες, καναπέδες, ασανσέρ, καλοριφέρ, σόου, τοστ, μπέικον, πίτσες, στυλό ή στυλούς -ΝΑΙ ΣΤΥΛΟYΣ αδαή φιλόλογε, ΣΤΥ-ΛΟYΣ- και ένα σωρό άλλα- μπορεί κάποια στιγμή να γράφονται με λατινικό αλφάβητο... Μπορεί κάποια στιγμή να γράφονται με κινέζικα ιδεογράμματα! θα είναι λιγότερο ελληνικά; Όχι! Μόνο αν η γλώσσα καταλήξει να μιλιέται από μια χούφτα ανθρώπους, θα μπορεί να χαρακτηριστεί εκφυλισμένη και η μοίρα της μη αναστρέψιμη. Προς το παρόν μιλιέται από 15 εκατομμύρια ανθρώπους περίπου. Και πραγματικά, μετά από 34 αιώνες καταγεγραμμένης ελληνικής γλωσσικής ιστορίας, μετά από τόσες και τόσες αλλαγές φοβάστε τα γκρήκλις; Καταλαβαίνετε γιατί μου ακούγεται αστείο;<br />
<br />
Η γλώσσα είναι κάτι "ζωντανό". Διαμορφώνεται ανάλογα με την εποχή, εξελίσσεται όσο περνάει ο καιρός και τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει αυτήν την διαδικασία. Κατά βάση, όταν σταματήσει αυτή η διαδικασία η γλώσσα εκφυλίζεται. Μια γλώσσα η οποία έχει πάψει να εξελίσσεται είναι μια εκφυλισμένη γλώσσα. Και σας παρακαλώ αποτινάξτε από πάνω σας οποιοδήποτε αίσθημα κούφιας προγονολαγνείας. Εδώ παραθέτουμε απλώς δεδομένα, δεν ψάχνουμε σαν κομπλεξικά δεκαπεντάχρονα να δούμε ποιος λαός την έχει μεγαλύτερη -την ιστορία του. Μην συγχέετε την έννοια της εξέλιξης με αυτήν της προόδου. Η εξέλιξη είναι κάτι που συμβαίνει, είναι πολλές φορές έξω από τα ανθρώπινα μέτρα και δεν έχει να κάνει με καμία αφελή ηθικολογία. Έχει να κάνει μόνο με το ξεκίνημα ενός οχήματος από ένα σημείο άλφα, τη συσσώρευση πληροφοριών σε μια χρονική πορεία προς το σημείο βήτα, τη διαμόρφωση του οχήματος λόγω της συσσώρευσης αυτής και την κατάληξη στο σημείο βήτα. Ούτε το σημείο άλφα, ούτε το σημείο βήτα, ούτε οι πληροφορίες, ούτε το όχημα είναι καλά ή κακά, καλύτερα ή χειρότερα. Είναι απλώς το σημείο άλφα, το σημείο βήτα, οι πληροφορίες και το όχημα. Οι προαναφερθέντες χαρακτηρισμοί -καλό και κακό, καλύτερο και χειρότερο- έχουν να κάνουν με την έννοια της προόδου. Κι η πρόοδος είναι κάτι που αποζητούν οι άνθρωποι -κυρίως επειδή είναι ανασφαλείς.<br />
<br />
Ένα αλφάβητο είναι απλά ένα αλφάβητο. Μπορεί ένας λαός να εφηύρε το αλφάβητο με το οποίο εκφράζει γραπτά τη γλώσσα του, ή μπορεί να το δανείστηκε. Καμία σημασία δεν έχει αυτό για την εν λόγω γλώσσα και στην πραγματικότητα πολύ περισσότερη επιρροή ασκεί η εκάστοτε γλώσσα στο εκάστοτε σύστημα γραφής παρά το σύστημα γραφής στη γλώσσα.<br />
<br />
Θα μπορούσα βέβαια να μην αναλύσω τίποτα απ' όλα αυτά και να αναφέρω απλούστατα ότι υπάρχουν σίγουρα εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- γλώσσες που ακόμη και σήμερα δεν γράφονται. Σύμφωνα με το ηλίθιο επιχείρημα περί εκφυλισμού μιας γλώσσας λόγω "λάθος τρόπου γραφής" της, μια γλώσσα που πάσχει από ολοκληρωτική έλλειψη γραφής δεν θα έπρεπε καν να μιλιέται. Κι αν το πάω λίγο παραπέρα και αναφέρω ότι για χιλιάδες χρόνια οι γλώσσες είχαν μόνο προφορικό λόγο, τι θα γίνει; Βραχυκύκλωμα και πενταπλό εγκεφαλικό; Η γλώσσα είναι ομιλία. Η γραφή είναι ένας τρόπος διευκόλυνσης της επικοινωνίας. Δεν λέω βέβαια ότι δεν είναι κάτι σημαντικό... Φυσικά και είναι... Δεν είναι όμως η βάση της γλώσσας, είναι ένα επιφανειακό κομμάτι της.<br />
<br />
Τελικό συμπέρασμα; Αν δεν ξέρεις να γράφεις, δεν σου φταίει το αλφάβητο. Κάτσε και μάθε.<br />
<br />
Πείτε μου ότι σας πειράζουν αισθητικά. Ναι, το δέχομαι αδιαπραγμάτευτα... Όλα τ' άλλα είναι για τους ανασφαλείς ή τους αφελείς... Κάθε αλλαγή είναι για καλό.Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com4Αιγάλεω, Ελλάς37.99330506898508 23.67487154653929337.977140568985078 23.658776546539293 38.009469568985082 23.690966546539293tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-13153348105923033802011-02-27T00:24:00.000-08:002011-02-27T00:46:33.230-08:00A response...The idea of no afterlife is consistent with atheism. That much is true. But stating that morality would be of no concern to an atheist, is totally irrelevant to any discussion about afterlife. Any attempt to correlate morality with afterlife makes me think that your sole purpose in life is to expect god's approval, especially if the statement goes as follows...<br />
<br />
"If you don't believe in God then you have no hope in any case and morality should not be an issue for you"<br />
<br />
I find your rationale really strange for devoted christians... It's like admitting that if you didn't expect god's approval in the end, you wouldn't be morally wholesome... If you find it perfectly natural for a non believer, it means it's perfectly natural for you under certain circumstances. Perhaps I cannot really get you, but doesn't christianity supposedly teach NOT to expect something in return and be a sincere altruist?<br />
<br />
After all, morality is of the utmost importance to many atheists. And that's because morality has in reality little to do with belief. Much more important indeed are moral values for everyone who does not believe in an afterlife, as they want to live their only chance in existence in the best way possible. Thus, morality assumes a far more practical role... It keeps societies alive and working...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-76984559740453662472011-01-29T10:03:00.000-08:002011-01-29T10:03:53.345-08:00The final experienceDeath is and will always be utterly incomprehensible...<br />
Unless you are the one to experience it.<br />
For it's the ultimate experience.<br />
The last one for anybody.<br />
It's the moment in time when all that ever mattered seems indifferently diminutive and yet sublimely extravagant.<br />
The moment in time when the chaotic turbulances of the spiral of emotions reach their maximum velocity, only to transcend to a state of unreal clarity for a moment short enough to be deemed immesurable.<br />
It's that moment which man has called afterlife.<br />
And it's defined by the emotion which will prevail after all.<br />
And even if this supreme paradox is being described in words, none will ever have enough clarity or information to even come close to understand or perceive the most minuscule speck of it before their time has come.<br />
For death is not just an acquired taste...<br />
Although everyone will eventually take a bite, either they are ready to or not.<br />
And having swallowed a fair chunk they will fade out, reaching an equilibrium with their environment unreachable by the mere living...<br />
And since it's the mere living who tell the tales...<br />
Death is and will always be utterly incomprehensible...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-73271155432513486432011-01-12T09:03:00.001-08:002011-01-12T09:04:54.732-08:00Διάλλειμα...Τι νέα;<br />
<br />
Βρέχει...<br />
<br />
Θα βρέχει<br />
<br />
Απόψε θα βρέχει...<br />
<br />
Είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...<br />
<br />
Οι μετεορολόγοι είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...<br />
<br />
Είχαν προβλέψει ότι απόψε θα βρέχει...<br />
<br />
Απόψε θα βρέχει...<br />
<br />
Θα βρέχει...<br />
<br />
Βρέχει...<br />
<br />
Τι νέα;<br />
<br />
Βρέχει...<br />
<br />
<br />
Καρκινική συζήτηση σε αδιάκοπη λούπα...<br />
<br />
<br />
<br />
Κανείς τους δεν έχει νέα...<br />
<br />
Όλες τους οι συζητήσεις είναι καρκινικές...<br />
<br />
Όλες τους οι σκέψεις έχουν υποχωρήσει<br />
<br />
μπρος στον καλπάζοντα καρκίνο της βαρεμάρας...<br />
<br />
<br />
<br />
Η λιγοστή φρεσκάδα που έχει απομείνει<br />
<br />
αδυνατεί ν' αντιπαλέψει την αποσύνθεση.<br />
<br />
Κι η νοσταλγία από τον απόηχο της παλιάς δόξας<br />
<br />
έχει μεταμορφωθεί στην βαθύτερη θλίψη...<br />
<br />
Κι όμως η έμνευση υπάρχει ακόμη.<br />
<br />
Βρίσκεται στο κείμενο ενός φίλου,<br />
<br />
στην οθόνη ενός υπολογιστη,<br />
<br />
στο πιο πολυακουσμένο τραγούδι...<br />
<br />
<br />
<br />
Η έμπνευση πεθαίνει μετά κι από την ελπίδα τελικά.<br />
<br />
Γιατί βρίσκει τροφή στον θάνατο<br />
<br />
κι εκφέρεται μέσα από την ξαφνική αλλαγή...<br />
<br />
Κι είναι καιρός που φέρνει αλλαγή ο βροχερός καιρός...<br />
<br />
Κι είναι επιτέλους καιρός να έρθει η αλλαγή,<br />
<br />
ακόμη κι αν αυτή καταστρέψει τους απεγνωσμένους<br />
<br />
κι εκμηδενίσει τα πάντα εκτός από το καρκίνομα...<br />
<br />
<br />
<br />
Ας βρέξει λοιπόν!<br />
<br />
Κι ας βρέξει δυνατά, έντονα, μανιοδώς!<br />
<br />
Κι ας παρασύρει η βροχή όλες τις άλλες τους σκέψεις!<br />
<br />
Ας αφήσει μόνο το καρκίνομα...<br />
<br />
<br />
<br />
Πάντα μου άρεσε η βροχή...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-74013063277582697622010-10-14T11:39:00.002-07:002011-02-27T00:50:42.928-08:00RitualThe omen has now been sung<br />
in the dreams of the mute wren<br />
And thus our body is torn,<br />
hidden from fate's ken.<br />
<br />
Our chalice of life <br />
has become a fen of death.<br />
The shroudclad bearer of destiny<br />
forces his scythe between our breadth.<br />
<br />
The warmth of blood <br />
is filling my mouth.<br />
<br />
It flowing around me <br />
excites my skin.<br />
<br />
I can touch her screams.<br />
For their echoes are tunnels.<br />
Her essence escapes through them.<br />
I am alone and abandoned.<br />
<br />
Angry yet stoic.<br />
<br />
While a dry length <br />
secures my eyes.<br />
<br />
They shall remain <br />
forever wide shut.<br />
I am being forced <br />
out.<br />
<br />
My dead half <br />
mirror image.<br />
Floating in limbo.<br />
<br />
Belonging to the past, <br />
yet also carrying all <br />
the wounds of the future.<br />
<br />
The warmth is ceased.<br />
The drought withers our skin.<br />
Chocking... heaving... twitching...<br />
I shall never breathe.<br />
<br />
The cold drought<br />
is hauled away.<br />
Yet our eyes see <br />
but an endless sea <br />
of eternal blackness.<br />
<br />
Our lips forever sealed <br />
with the flaming wax <br />
of a thousand throes.<br />
Our tongues are frozen still <br />
by the chilling touch <br />
of the most profound woe.<br />
<br />
Half of her is I.<br />
Half of her is her.<br />
Half of them are we.<br />
Half of them are them.<br />
<br />
And thus my bodies are torn open,<br />
in the dreams of the mute wren<br />
kept hidden from fate's ken.<br />
<br />
For the omen has now been wishpered<br />
In the very first tongue...<br />
<br />
Infinitely suspended in oblivion.<br />
<br />
Hung from open bowels.<br />
The legs are the gallows.<br />
The cord is my rope.<br />
I’m a chosen stillborn...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-58140822959216713092010-10-14T11:39:00.000-07:002010-10-14T11:39:03.600-07:00In the realm of dreamsLost in their raging gaze...<br />
Longing for their screams...<br />
Whispers! Voluptuous, continuous...<br />
Echoing in my mind, whenever I enter the realm of dreams...<br />
<br />
Forever after those for whom time has no meaning.<br />
Forever after those on whom death has no effect.<br />
The whispering screams I beg to join,<br />
the screaming whispers to follow I plead!<br />
The whispering screams I beg to join,<br />
the screaming whispers...<br />
<br />
Born to chase the ghost of a purpose met upon my birth.<br />
It has always been the matrix, the mould and the cast of myself!<br />
<br />
An ancient pact between the screams and the whispers...<br />
An ancient pact between the whispers and the screams...<br />
I am the one to result of it.<br />
And I am the one to break it<br />
<br />
Forever after those for whom time has no meaning.<br />
forever after those on whom death has no effect.<br />
The whispering screams I beg to join,<br />
the screaming whispers to follow I plead!<br />
The whispering screams I beg to join,<br />
the screaming whispers...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-69784639912656168142010-07-05T08:28:00.000-07:002010-07-05T08:30:50.064-07:00As semal aale middr...Το πλάσμα που μου γνώρισε ξανά τη γαλήνη...<br />
<br />
Τη ματιά που άνοιξε ξανά τις πύλες της Αβύσσου...<br />
<br />
Την αντἰληψη που προχωράει παράλληλα με τη δική μου...<br />
<br />
Τον εξωδιαστατικό πυρήνα της ζωής...<br />
<br />
Το φίδι με το πιο γλύκο δηλητήριο...<br />
<br />
Al middr helyami<br />
<br />
Asamaalu...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-48473811628940816322010-04-14T19:48:00.000-07:002010-04-16T04:55:32.877-07:00Just the usual rant by night…Αργή εκδορά... <br />
Της σάρκας αυτού του οποίου το μυαλό έχει ριζώσει στα κλαδιά των δέντρων....<br />
<br />
Θρυψαλλιασμένα τα οστά αυτού ο οποίος θεωρεί οστά του τα ερείπια της φαντασίας του...<br />
<br />
Και το επίπονο τρίξημο των θρυψάλλων ανατριχίλα στη ραχοκοκκαλιά του φιλόδοξου που περπατάει πάνω σε δυό δράμια ελευθερία...<br />
<br />
Θρήνος... <br />
Το κελάρισμα του αίματος αυτού του οποίου το αίμα πηγάζει από το δέλτα κάθε ποταμού...<br />
<br />
Τέλμα... <br />
Της ζώης αυτού που ξεκίνησε από το θάνατο μόνο για να κάνει κύκλο τελικά...<br />
<br />
Γέννηση... <br />
Όρος ανύπαρκτος... Ανυπόστατος... Στερούμενος νοήματος και κενός συναισθήματος...<br />
<br />
Δημιουργία...<br />
Νόημα σε ανυπόστατους όρους...<br />
<br />
Αυτοσκοπός...<br />
Αντίθετο της δημιουργίας... <br />
<br />
Αντίθεση...<br />
Έννοια παράδοξα συγγενική του παραδόξου...<br />
<br />
Παράδοξο...<br />
Ζωή... Της οποίας τα όνειρα χωρεύουν γύρω από τις φλόγες μιας αέναης μάχης...<br />
<br />
Θάνατος...?Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-18735699253019983922010-03-09T17:51:00.000-08:002010-03-09T17:56:22.387-08:00Grensen«Να λοιπόν... Σκευτόμουν συνεχώς ότι δεν έχω φτάσει στα όριά μου κι ότι δεν θα καταλάβω τα όριά μου μέχρι να φτάσω όντως σε αυτά... Στην πραγματικότητα είναι πολύ τυχερός αυτός που καταφέρνει να συνειδητοποιήσει τα όριά του... Γιατί σπάνια τα βλέπει κάποιος πριν τα ξεπεράσει κι όποιος τα ξεπεράσει, σπάνια ανακάμπτει... Τα όρια του ανθρώπινου σώματος είναι αυτά μεταξύ ζωής και θανάτου. Υπάρχουν κι αλλού όρια όμως... Όρια μέσα στο φάσμα της ζωής. Προσωπικά αναρωτιέμαι πόσο κοντά βρίσκομαι στα όρια μεταξύ νοητικής υγείας και τρέλας. Δεν θα εναντιωθώ σε όσους ψάχνουν για διάθεση... Δεν θα εναντιωθώ καν σε όσους έχουν σταματήσει προ πολλού την έρευνα... Είμαι στα όρια μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου και αυτό πιστεύω ότι μπορώ να το γνωρίζω... Θα εναντιωθώ όμως σε όσους με εγκαταλείπουν... Με όση δύναμη μου έχει απομείνει! Και πραγματικά λίγο με ενδιαφέρει αν σε κάποιους οι λόγοι των πράξεων μου φαίνονται ικανοποιητικοί ή όχι... Ξέρω ότι είναι για εμένα...»<br /><br />... είπε και ποτέ ως τώρα δεν κατάφερε να κάνει...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-9766520772665819382009-06-28T22:29:00.000-07:002013-06-27T00:25:09.082-07:00On meat... Animal meat, human meat, black, white, red or yellow meat...Please do drop this stupid, self-indulgent thought of having bypassed your "animalistic" instincts, before you even start reading this. We, along with you, are all pieces of meat either you want it, or not... Intelligent meat, of course, yet meat nevertheless... After all, true passion comes along with "animalistic" behaviour. As a matter of fact passion unleashes, whereas intelligence filters things out... I'm not making a stand for animalistic behaviour here, I'm just trying to say that we humans are not less animals than any animal. All humans are prone to animalistic behaviour because we are animals. Intelligence does separate us from all other animals, but merely by simply being just one of our tools for survival. Every animal from a certain species DOES something NO OTHER animal could ever do. That's why it's a different species. And every animal, along with us humans, behave the way they do in order to achieve maturity for procreation. In that sense, and yet in all other sense, humans do NOT differ from any other species more than cats differ from any other species.<br />
<br />
Well... I was saying that passion unleashes, whereas intelligence filters things out... This fact does not make any of the two superior, only more suitable under different circumstances. So here is my question to you... When will we escape from this notion of "superiority/supremacy"? It's a cage, it keeps us standing still to a certain point in our evolutionary timeline. A point that does not bear any significance whatsoever -and I'd dare go as far as to say it even lacks the property of realistic existence- outside our own spheres of perception and logic. Of course, this seems to be part of our humanity too and as such it can only lead us toward our evolution. But it certainly hinders our personal progress. Why is it so difficult for us to accept that humans' "higher intelligence" is no less and no more a tool than cats' "higher agility"? It's not superior as a tool to that of any other being, it just gives us the opportunity to reach maturity, and thus reproduce, by utilizing different means. We are somehow deluded by the fact that we see the world through our eyes and thus inevitably put humankind in the center of it. But to every other animal we are not the center, we are only part of its environment, a pretty hostile one, if I may. Intelligence will have been proven a biologically successful tool when humankind will have reached a history (not necessarily a "recorded" one) of say... 160.000.000 years... That's about how long dinosaurs walked the earth... And it will have been proven THE MOST successful tool if it allowed our species to live more than any other species on earth. So it's really far from total success...<br />
<br />
Also, about "discipline" and "self-restraint" humans have and "other animals" lack... First of all it's an old, fat lie... Many animals have shown behaviour resembling our self-control and they did so in the labs, as they do so in their natural habitat. Discipline is something common in the "animal kingdom"... But let's check it through another point of view... Discipline is a human value. It has no meaning outside the spectrum of human behaviour. Sometimes it does not have meaning even inside this spectrum. It isn't some kind of universal standard, it's just a human value. So, as it is in this sense "created" by mankind, or rather appeared along with it, it can be bypassed at will. Still, the "bypasser" is no less human than any other human, at least biologically speaking... <br />
<br />
Oh...! Did I forget to mention that because I don't seek any identity, neither inherent nor acquired, the only one thing I use to base my opinion on is science? Yes, and for that matter biology mostly. So, If we do not follow the same principles, I'll be glad to hear or read your opinion, but we both know that this conversation is doomed...<br />
<br />
Anyway, now that I offered a solution to the problem of meaninglessly differentiating the mankind from the rest of the animal kingdom, taking also into consideration that there is meaningful and useful differentiation -it's just normally people don't prefer this perspective- let me suggest something about meaninglessly differentiating humans from humans... We all know those famous notions that blacks are stupid, whereas whites are clever... Now, most people base this belief on the fragile foundations of some ghost IQ test results... Surveys... Studies...<br />
<br />
Well... IQ? Mensa??? Stanford-Binet Intelligence Scales and other similar standardized IQ tests? Oh, come on...! Binet was neither a biologist nor a neurologist. He was a psychologist. A studier of human behavioural patterns. So was the German Wilhelm Stern who coined the term "IQ". They lived in the early 20th century...! Early! 1900+...! I mean, ok, the modern tests are of course revised versions, but using a base as outdated as this... Well... It's a bit risky, to say the least. You just cannot be too biased by the results... Even Binet himself warned that such test scores should not be interpreted literally, because intelligence is plastic and that there was a margin of error inherent to the test. And please take into account the fact that this was stated back then, right from the very beginning... Of course it is evident that man never learned from his past, a past that he remembers only as he sees fit...<br />
<br />
The fact is that science is not yet able to measure human intelligence. All that can be said is that one of the most important factor towards a man's success in such an IQ test is the time and money invested in him, not his inherent intelligence... After all, inherent intelligence is not considered to greatly deviate from one person to another. On the contrary, the opportunity, or if you prefer the privilege, of good, high-class education really DOES greatly deviate... Consider how uneven is the investment in education between Africa and USA... Then consider how uneven is the investment in education among africans, african americans and white americans inside USA... Now calculate... Finally, apply your results to your selected population set... What do you see? IQ has to do with the ability to make deductions, in the sense that you use your accumulated knowledge. If you have not accumulated anything of what is considered useful knowledge in our urban societies, that doesn't mean you're stupid... That just means that you didn't have proper education... Hence the correlation of low IQ scores and the lower classes...<br />
<br />
But after all... May I see even ONE legitimate study having those results everyone is talking about? Because as far as I am concerned, It's that kind of studies you always hear of but you never actually get to lay hands on... I doubt they even exist...<br />
<br />
That's all for today... Godmorgon and sleep tight...!Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-21023870995071310552009-06-27T19:40:00.000-07:002009-07-16T07:07:47.808-07:00En andra gamla saganΤο κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ραφιναρισμένο. Γράφω όπως ακριβώς μου έρχονται οι σκέψεις στο μυαλό... Εντάξει, ένα πρώτο φιλτράρισμα στις σκέψεις πάντοτε γίνεται. Αν δεν με είχαν κατακλήσει σκέψεις δεν θα είχα καν την αφορμή να κάτσω να γράψω οτιδήποτε... Από τον καταιγισμό όμως, στην αφορμή για έκφραση και τελικά στην έκφραση διακρίνονται ήδη τρία βήματα. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος και ούτως ή άλλως λίγη σημασία έχει... Τη σημασία βέβαια την δίνουμε εμείς στα πράγματα, κάτι το οποίο επίσης δεν είναι του παρόντος αλλά το θεωρώ απόλυτα σημαντικό... Ναι, ναι... Το ξέρω... Πέφτω σε λούπα... Σε "φαύλο κύκλο" θα έλεγε πιο εκλεπτισμένα ίσως ένας λογοτέχνης. Εγώ δεν είμαι λογοτέχνης... Ωστόσο κατανοώ την ανάγκη για μια πιο συνεκτική δόμηση των σκεψεών μου, εάν επιθυμώ να τις εκφράσω στον κόσμο, έτσι ώστε να του μεταδώσω εν τέλει μια πληροφορία και όχι να του σπάσω απλώς τα νεύρα... Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... Πληροφορία... Ας γυρίσουμε στην αρχή και θα προσπαθήσω αυτή τη φορά να είμαι πιο επιεικής και πιο "συμμαζεμένος" επίσης...<br /><br />Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από μια παρέα τριών ανθρώπων... Εντάξει ίσως εδώ αρχίσω να θέτω κάποιες συνθήκες οι οποίες θα μας απομακρύνουν από την αρχική δήλωση, αλλά για "εμάς τους τρεις" οι συνθήκες αυτές είναι μέρος της καθημερινότητας, νόρμα, απλά προφανή δεδομένα... Η πραγματική, μοναδική συνθήκη είναι να βρεθούνε αυτά τα προφανή δεδομένα μαγειρεμένα με φρέσκια ή "φρεσκίζουσα" πληροφορία μέσα σε μια συζήτηση... Εδώ επιθυμώ να δηλώσω ότι όσοι φιλόλογοι και γλωσσολάγνοι δεν εγκρίνουν τους νεολογισμούς μου και την ακατανίκητη τάση μου προς την λεξιπλασία, μπορούν να είναι σίγουροι ότι τους έχω απολύτως χεσμένους και θα κοιμηθώ πολύ ήσυχος. Αλλά ας κλείσουμε την παρένθεση την οποία ποτέ δεν ανοίξαμε εμφανώς και ας συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε... Ας συνεχίσουμε από τη στιγμή που έχει αρχίσει η συζήτηση...<br /><br />Από τη στιγμή που μια συζήτηση αρχίζει μέσα σε αυτή την παρέα καμμένων, δεν αργεί να εξελιχθεί σε ομαδική γκρίνια... Βασικά το να αρχίσουμε μια συζήτηση είναι από μόνο του αφορμή για να γκρινιάξουμε ή για να γελάσουμε... Δεν γίνεται τόσο συνειδητά όσο το παρουσιάζω, αλλά σίγουρα έχουμε συνείδηση του γιατί αρχίζουμε να συζητάμε... Αφού το χιούμορ το έχω μόνο σε πολύ αυθόρμητες στιγμές το μόνο που μπορώ να σας μεταφέρω, μέσω του πληκτρολογίου μου, είναι η γκρίνια... Ας γκρινιάξουμε λοιπόν...<br /><br />Μου τη σπάει που υπάρχουν κολλημένοι, κλειστόμυαλοι, ακόμη και συντηρητικοί άνθρωποι... Με ερεθίζει ο άσκοπος χαρακτηρισμός και η επικράτηση της αρνητικής χροιάς μιας λέξης έναντι της πραγματικής της σημασίας. Με νευριάζουν τα στεγανά στην αντίληψη... Με ενοχλεί ο ανθρωποκεντρισμός. Με ταράζει ο αλαζονικός εγωκεντρισμός μα όχι ο απλός, καθαρός εγωισμός. Το να είσαι εγωιστής είναι μια φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Και λέγοντας εγωιστής δεν εννοώ αυτόν που βάζει τον εαυτό του πρώτον από όλους, αλλά τον κάθε έναν άνθρωπο. Ούτε και εννοώ ότι όλοι μας έχουμε υπάρξει έστω και λίγο εγωιστές... Εννοώ ότι από τη στιγμή που γενιόμαστε μέχρι τη στιγμή που μετράμε ραδίκια είμαστε εγωιστές... Δεν μιλάω δηλαδή απλώς για συμπεριφορά. Ούτως ή άλλως η εγωιστική συμπεριφορά υπάρχει συνειδητά ή όχι σε όλα τα ζώα του κόσμου. Μιλάω για απλή λειτουργία. Είναι παράλληλο με κάτι που σκέφτομαι εδώ και μια πενταετία, κάτι που έχω αναλύσει πολύ εκτενέστερα στο παρελθόν και ειληκρινά έχω ψιλοβαρεθεί να αναλύω... Λέγεται ένστικτο... Και βέβαια ο άνθρωπος, ως μέγιστος αλλαζόνας, έχει μπει μέσα βαθιά στην ίδια του την πλάνη περί επικράτησης επί των ενστίκτων του... Den sama gamla sagan...<br /><br />Μου τη σπάει που ο εγωκεντρισμός και ο ανθρωποκεντρισμός έχει φέρει τον καθένα στη θέση να θέλει να επιβάλει την αποψή του στους υπόλοιπους... Και εδώ μπαίνουν τα ζητήματα της πληροφορίας και της σκέψης με τα οποία άρχισα το παραλήρημα... Γιατί το να πιστεύεις ότι έχεις δίκιο είναι γενικά η νόρμα... Το να θες να δασκαλέψεις όμως τον διπλανό σου επειδή μόνο εσύ έχεις δίκιο, εξ' ορισμού δεν σταματάει σε εσένα. Συνεχίζει και εξαπλώνεται γύρω σου σαν καρκίνος. Και εκτός από χωρικά εξαπλώνεται και χρονικά. Στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και όλες τις γενιές που θα είναι σάπιες όπως εσύ... Θα είναι? Ίσως ταίριαζε καλύτερα το ρήμα "καταλήγω"... Γιατί ένα παιδί είναι το μόνο παράδειγμα ενός πραγματικά ανοιχτόμυαλου ανθρώπου. Ένα παιδί δεν έχει στεγανά. Αν τα στεγανά τα δημιουργήσει το ίδιο στον εαυτό του, έχει εκείνο την ευθύνη... Αν του τα δημιουργήσεις εσύ, τότε έχεις εσύ την ευθύνη. Και ναι, εδώ χρησιμοποιώ την λέξη ευθύνη με την αρνητική της χροιά... Κατηγορείσαι...! Κατηγορείσαι ότι αντί να ανοίξεις περαιτέρω τους ορίζοντες ενός άδολου ανθρωπου, του βάζεις μέσα στο κεφάλι του την έννοια του δόλου. Βασικά, δεν την βάζεις απλώς... Όχι...! Δεν αρκείσαι σ' αυτο! Την διδάσκεις κυριολεκτικά, εξυψώνοντας σε ήρωες και φορείς πολιτισμού τους μακελάρηδες προγόνους σου και παρουσιάζοντας ως βάρβαρους δολοφόνους τους προγόνους των κοντινών ή μακρινών γειτόνων σου... Ανιδιοτέλεια, υψηλό αίσθημα ευθύνης, φιλοξενία, ήθος και ιδανικά, ε? Σκατά! Αλλά ας δούμε για τι άλλο κατηγορείσαι... Κατηγορείσαι για το ότι παρουσιάζεις ανύπαρκτες ανισότητες μεταξύ των "δικών σου" και των "άλλων", κάτι που όχι μόνο μετατρέπει έναν αγνό άνθρωπο σε υπερόπτη, αλλά εν τέλει συντηρεί και την τωρινή απαίσια κατάσταση... Ίσως αυτή η κατηγορία ειναι εξ' αρχής λίγο αβάσιμη, αφού το να πιστεύεις ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο είναι σαν να χωρίζεις τον κόσμο μεταξύ εσού και των άλλων. Αλλά αν δεν έχεις εσύ ευθύνη για τις ανόητες πράξεις σου, ποιος έχει; Δεν προσφέρεις καν στείρα γνώση πλέον, πόσο μάλλον παιδεία... Προσφέρεις προπαγάνδα και μόνο προπαγάνδα... Είτε εθνική προπαγάνδα, είτε προπαγάνδα υπέρ της υιοθέτησης κάποιων συγκεκριμένων μοτίβων συμπεριφοράς και της απόρριψης κάποιων άλλων. Προπαγάνδα υπέρ των μοτίβων σου, υπέρ του συντηρητισμού σου και γενικότερα υπέρ "σου"... Χμμμ... Εγωιστικό? Όχι! Εγωκεντρικό...<br /><br />Α, επί τη ευκαιρία, το ακόλουθο link οδηγεί σε ένα πολύ ωραίο, κατα τη γνώμη μου, 3D animation video που έχει να κάνει με την στείρα εκπαίδευση στην εποχή μας... Τελικά δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα πρόβλημα με το εκπαιδευτικό...<br /><br /><a href="http://vimeo.com/5197063">http://vimeo.com/5197063</a>Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-53228938465795129632009-05-21T18:19:00.001-07:002009-05-21T18:20:02.631-07:00Gladiators...Ave, Caesar, morituri te salutant…!<br /><br />Gladiators!<br /><br />You are but honoured slaves…<br />Deprived of your freedom,<br />you have but one choice…<br /><br />Fight!<br /><br />Give us your life<br />(so as) we can feed our need for lust with it!<br />We are the many!<br />You are the few!<br />Gladiators of the past,<br />you have but one choice…<br /><br />Gladiators!<br /><br />We are but dishonoured slaves…<br />Deprived of our freedom,<br />without even realizing it,<br />we have but one choice…<br /><br />Fight!<br /><br />Give them our lives<br />(so as) they can feed their greed with it!<br />We are the many!<br />They are the few!<br />We… Gladiators of today…<br /><br />Will even one of us ever regain his freedom…?Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-18847690442009578062009-03-30T17:44:00.000-07:002013-06-26T23:34:38.507-07:00Den sama gamla sagan...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΟΡΙΣΜΟΙ, ΜΟΝΤΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
<br />
<br />
<br />
<br />
Αφεθείτε στο παραλήρημά μου και φανταστείτε την εξής κατάσταση.
<br />
<br />
Δημιουργώ ένα ον, του δίνω ένστικτο για να επιζήσει, λογική για να εξελιχθεί και συναίσθημα για να μην δρα εναντίoν του εαυτού του.
<br />
<br />
Αν και το τελευταίο μπορεί να μην είναι απόλυτα ακριβες...
<br />
<br />
Τελικά τι κάνει αυτό το ον;
<br />
<br />
Καταφέρνει τα ακριβώς αντίθετα.
<br />
<br />
Με την καταπληκτική, εκουσίως διαστρευλωμένη λογική του, μετουσιώνει το ένστικτο και τα συναισθήματά του στα εργαλεία της αυτοκαταστροφής του. Και για να είναι σίγουρος για αυτήν την αυτοκαταστροφή, τη συστηματοποιεί. Και το κάνει δημιουργώντας το ένα σύστημα μετά το άλλο. Και το κάθε σύστημα καταρρέει εκφυλισμένο. Μέχρι που αυτό το ον κουράζεται από την αποτυχία του και σταματάει. Κι επιλέγει να σταματήσει τη στιγμή που έχει εκφυλιστεί το πλέον αναποτελεσματικό, από τα πλείστα αναποτελεσματικά συστήματά του.
<br />
<br />
Ο καπιταλισμός.
<br />
<br />
Το σύστημα, που μετά από τόσα και τόσα συστήματα κατάφερε να φτάσει τον κόσμο σε αυτό το σημείο...
<br />
<br />
Το ίδιο σύστημα που έκανε αυτήν την πόλη να σκουριάσει και να σαπίσει μαζί με τις ψυχές των ανθρώπων.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να βλέπω καυλωμένους να μάχονται με λάθος τρόπους, τους λάθος ανθρώπους, για σωστούς λόγους.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να βλέπω σάπιους να καρπώνονται και κατά κανόνα να σπιλώνουν των αγώνα και τη μάχη των άλλων με σωστούς τρόπους, για λάθος λόγους.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να βλέπω τον άνθρωπο να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, στην προσπάθειά του να ανέβει στην κορυφή της κάθε ηλίθιας, προσωπικής, όσο και προσωποποιημένης, φιλοδοξίας του.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να βλέπω αυτήν την πόλη.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να κλέβω κάθε μέρα την ίδια την ύπαρξή μου από αυτήν την πόλη.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να σκέφτομαι ότι όλος ο κόσμος είναι όπως αυτή η πόλη.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να ψάχνω έναν τρόπο να αποδράσω από την επιρροή αυτής της πόλης.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να ψάχνω έναν τρόπο να αποδράσω από την επιρροή αυτού του κόσμου.
<br />
<br />
Έχω βαρεθεί να τα βαριέμαι όλα αυτά.
<br />
<br />
Έχω ξεπεράσει το σημείο της απλής αήδιας, του άσβεστου μένους, της οδυνηρής απόγνωσης.
<br />
<br />
Για να ακριβολογώ κάθε απόγνωση και κάθε αίσθημα ματαιότητας φαντάζει τόσο όμορφο πλέον όσο η ελπίδα.
<br />
<br />
Μα πάνω απ’ όλα έχω βαρεθεί, έχω σιχαθεί να βλέπω ότι τίποτε δεν λειτουργεί, γενικότερα...
<br />
<br />
Κι αυτό είναι το θέμα. Όχι τι είναι λάθος και τι σωστό...
<br />
<br />
Δεν υπάρχει «λάθος» ούτε «σωστό»!
<br />
<br />
Υπάρχουν απλώς πράγματα που λειτουργούν και πράγματα που δεν λειτουργούν...
<br />
<br />
Σε θεωρητική βάση, βέβαια. Στην πράξη δεν υπάρχουν πράγματα που λειτουργούν.
Τίποτε, μα τίποτε γενικότερα!
<br />
<br />
Βέβαια, για να γυρίσουμε στην αρχική κατάσταση...
<br />
<br />
Δεν είμαι εγώ αυτός που δημιουργώ τον άνθρωπο.
<br />
<br />
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που δημιούργησε τον άνθρωπο, εκτός από την ίδια την εντροπία, την αέναη ροπή των πραγμάτων προς το χάος...
<br />
<br />
Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο άνθρωπος είναι έτσι όπως είναι...
<br />
<br />
Λατρεύει τους ορισμούς και την κατηγοριοποίηση, τους κανόνες και τα πρότυπα, τα πράγματα που ο ίδιος δημιουργεί και αυτά που έχει καταφέρει να ερμηνεύσει, αναλύσει, κατανοήσει.
<br />
<br />
Οριοθετεί και ταξινομεί πράγματα με βάση μια «καθολικά αποδεκτή» επιστημονική αντίληψη, τη στιγμή που δεν υπάρχει «καθολικά αποδεκτή» επιστημονική αντίληψη –εκτός βέβαια κι αν με τον ηχηρότατο όρο «καθολικά αποδεκτή» εννοείται απλώς μια καθολικότητα εντός των ορίων της ανθρώπινης κοινωνίας ή ακόμη χειρότερα εντός των ορίων της επιστημονικής κοινότητας και μόνο...
<br />
<br />
Κρίνει με βάση τα ψυχαναγκαστικά πρότυπα που του έχει επιβάλει μια παρακμάζουσα κοινωνία που ο ίδιος δημιούργησε. Κρίνει με βάση τα ψυχαναγκαστικά πρότυπα που ο ίδιος επιβάλλει στον εαυτό του, προσπαθώντας να ξεφύγει από την επιβολή της παρακμάζουσας αυτής κοινωνίας. Κρίνει με βάση την ανασφάλεια, την έλλειψη ψυχραιμίας και την υστερία, πράγματα για τα οποία εθελοτυφλεί.
<br />
<br />
Κι έτσι, η κρίση και ο ορισμός αποτυγχάνουν! Γι' αυτό κι ο άνθρωπος μπορεί να ορίσει τον κόσμο γύρω του, και πολύ περισσότερο τον εαυτό του, μόνο τη στιγμή που νιώθει πραγματικά ελεύθερος!
<br />
<br />
Εφόσον αφήνεται να πράξει πέρα από κάθε αναστολή και δείχνει ο ίδιος στον εαυτό του τι ακριβώς είναι...
<br />
<br />
Έτσι επιτρέπει και στους άλλους να τον ορίσουν.
<br />
<br />
Και οι άλλοι τον ορίζουν!
<br />
<br />
Αλλά το θέμα δεν είναι ποιος ορίζει ποιον, τελικά. Ο ορισμός που χρησιμοποιώ εγώ για κάποιον άλλον άνθρωπο είναι καταδικασμένος. Ο άνθρωπος ορίζει τον άνθρωπο, τον σκύλο, το δέντρο, την πέτρα και το χώμα από την ανάγκη του και μόνο να ταξινομήσει τα πράγματα στο μυαλό του, στην προσπάθειά του να τα κατανοήσει. Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο σημείο στην όλη διαδικασία. Το γεγονός ότι οι ιδέες και οι έννοιες ταξιδεύουν από το κεφάλι του ενός σε αυτό του άλλου, δεν σημαίνει ότι παραμένουν οι ίδιες, μέσα στα δύο κεφάλια. Έτσι και οι κατηγορίες, ως μέρος αυτού του συνόλου ιδεών, είναι διαφορετικές από κεφάλι σε κεφάλι. Ο "καθολικά αποδεκτός" χαρακτηρισμός αυτού του φαινομένου είναι η λέξη «υποκειμενισμός».
<br />
<br />
Δεν δέχομαι τίποτε άλλο πέρα από τον ωμό υποκειμενισμό. Υποκειμενισμός στα πάντα! Ο κόσμος είναι αυτός που είναι γιατί τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί το περιβάλλον μας να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο, ή εξαρτημένο από εμάς, αλλά αυτό έχει πραγματικά λίγη σημασία. Η έννοιολογική υπόσταση του κόσμου πέραν του τρόπου με τον οποίο τον αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, είναι για τον άνθρωπο κενή έννοιας. Μια τέτοια υπόσταση θα μπορούσε να συνηφαστεί μονάχα με την έννοια του εξώκοσμου, ούτε καν ενός φανταστικού κόσμου.
<br />
<br />
Και η έννοια του εξώκοσμου είναι έννοια απολύτως απρόσιτη από κάθε μορφή αντιληπτικής ικανότητας. Όσο αλλάζει η αντιληπτική ικανότητα, τόσο θα αλλάζει και η πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ένα άτομο κατανοεί κάτι εξώκοσμο, αν αλλάξει η αντιληπτική ικανότητά του. Αυτά που διαισθάνεσαι, αισθάνεσαι και κατανοείς είναι το σύνολο της πραγματικότητάς σου. Η οποία είναι απόλυτα υποκειμενική, αφού κάθε άτομο αισθάνεται διαφορετικά πράγματα. Αρχικά, δεν έχει καν σημασία πόσο διαφορετικά. Ακόμη και η απειροελάχιστη διαφορά, που υπάρχει σε κάθε περίπτωση, σηματοδοτεί διαφορετική πραγματικότητα. Υποκειμενισμός στην πραγματικότητα. Αντικειμενισμός πουθενά!
<br />
<br />
Ωστόσο, οι κατηγορίες και οι ταξινομήσεις βοηθούν στην ψευδαίσθηση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας. Αν για εννιά στους δέκα ανθρώπους η έννοια της πέτρας σηματοδοτεί ένα σκληρό κομμάτι ύλης και ο ένας στους δέκα θεωρεί ότι η οντότητα που περιγράφεται από την εν λόγω έννοια δεν διακατέχεται από την χαρακτηριστική σκληρότητα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι εννιά στους δέκα έχουν δίκιο. Εντάξει, το παράδειγμά μου είναι ακραίο και ο ξεροκέφαλος φίλος μας δεν έχει παρά να κοπανήσει το κεφάλι του με την οντότητα που οι υπόλοιποι θεωρούν σκληρή για να δοκιμάσει την ισχύ της άποψής του. Τα περισσότερα πράγματα όμως δεν είναι ποτέ τόσο απόλυτα.
Όταν ένα ολόκληρο είδος έμβιων πλασμάτων αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, κανείς δεν περιμένει μεγάλη απόκλιση στα μοτίβα συμπεριφοράς των ατόμων του είδους αυτού. Και πράγματι, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να με διαβεβαιώσει ότι οι πέτρες είναι σκληρά αντικείμενα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, πράγμα για το οποίο άλλωστε ακόμη κι εγώ, ο αιώνιος αμφισβητίας είμαι εντελώς πεπεισμένος. Αυτή όμως είναι η οπτική που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως σύνολο.
<br />
<br />
Το θέμα είναι ότι ούτε ο άνθρωπος ούτε κανένα άλλο είδος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως σύνολο. Αν εξομαλυνθούν οι διαφορές στην συμπεριφορά, αν γεφυρωθούν τα χάσματα μεταξύ των εφτά δισεκατομμυρίων διαφορετικών αντιλήψεων, τότε δεν θα υπάρχει καν νόημα να γίνεται λόγος για ανθρώπους. Πλέον θα μιλάμε για μοντέλα ανθρώπων. Και το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς προτιμάται αυτή η «λογική» της εξομάλυνσης. Εξ’ αρχής, δεν είναι δυνατόν να θεωρείται λογικό να εξομαλυνονται οι διαφορές μεταξύ δύο διαφορετικών βιολογικών οντοτήτων. Δεν πρόκειται για θεωρητικά μαθηματικά μοντέλα, δεν πρόκειται για περιγραφές, πρόκειται για απτές οντότητες. Τα μαθηματικά μοντέλα βρίσκονται μέσα στα κεφάλια μας. Οι οντότητες όχι. Ο τρόπος για να αντιληφθούμε τις οντότητες ναι, αλλά οι ίδιες οι οντότητες όχι. Βέβαια, ανέφερα προηγουμένως ότι έχει σημασία μονάχα ό,τι αντιλαμβάνεται καθένας. Αυτό όμως είναι διαφορετικό από την συνειδητή επιλογή να αγνοηθούν συγκεκριμένα πράγματα. Μπορείς να αγνοήσεις παραμέτρους στα μαθηματικά μοντέλα που κατασκεύασες εσύ. Δεν μπορείς να αγνοήσεις όμως απτές διαφορές. Διαφορές μάλιστα που μέσα στο σύνολο του ανθρώπινου είδους οδηγούν τα άτομα σε εντελώς απομακρυσμένα συμπεριφορικά μοτίβα, καταστρέφοντας στην πράξη την ίδια την διαδικασία εξομάλυνσης που υπαγόρευσε η θεωρία.
<br />
<br />
Ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει όντως έλλειψη στην αντίληψη και όχι επιλεκτική άγνοια, μπορώ να δώσω μονάχα ένα ελαφρυντικό και τίποτα παραπάνω. Κι αν φαίνεται να αναιρώ τον εαυτό μου, μη βιαστήτε να αρπάξετε πέτρα! Τα πάντα είναι ρευστά, η ίδια η αντίληψη είναι ρευστή και μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή. Δεν υπάρχει τίποτε απόλυτα σταθερό. Φυσικά και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις απτές οντότητες διαμορφώνει στην ουσία την μόνη εικόνα που μπορούμε να έχουμε γι’ αυτές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο τρόπος αυτός δεν μπορεί να αλλάξει. Στην πραγματικότητα το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να μην αλλάξει...
<br />
<br />
Συνεχίζοντας λοιπόν, εφόσον οι διαφορές είναι αδύνατο και άτοπο να εξομαλυνθούν, τότε η αντίληψη του κάθε ανθρώπου είναι τόσο ισχύουσα όσο του κάθε άλλου ανθρώπου. Πέρα από τις πέτρες και τα δέντρα, ο κόσμος είναι ένα αδιανόητα πολύπλοκο σύστημα αλληλεπιδρώντων οντοτήτων. Και ο άνθρωπος περπατά εδώ και αιώνες απροκάλυπτα ξυπόλυτος στα αγκάθια του κόσμου αυτού. Ώντες φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και κατατασσόμενοι σε ένα φάσμα συμπεριφορικών μοτίβων που αναφέρονται συνολικά στο ανθρώπινο είδος, όλοι οι άνθρωποι μπορεί να έχουμε παρόμοια άποψη για την σκληρότητα της πέτρας, ή για τον πόνο του αγκαθιού.
<br />
<br />
Όχι όμως και για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει ένα κοινωνικό σύστημα να δώσει αποτελέσματα. Δεν θα έχουμε καν παρόμοια άποψη για το ποιο σύστημα θα πρέπει να επιλέξουμε. Κι όσο βλέπουμε ότι τα συστήματα που έχουμε εφεύρει δεν λειτουργούν, δεν θα σταματήσουμε να σχεδιάζουμε νέα συστήματα. Τα οποία με την σειρά τους θα αποτύχουν. Γιατί όλα τα συστήματα θα συνεχίσουν να εξομαλύνουν διαφορές και κανένα δεν θα αντιμετωπίζει κάθε άτομο του είδους ξεχωριστά, παρά το είδος συνολικά. Ό,τι πιο παράλογο θα μπορούσαμε να κάνουμε δηλαδή.
<br />
<br />
Παρενθετικά να αναφέρω ότι όλα αυτά φαίνονται να αντιβαίνουν την ίδια την αρχέγονη ανθρώπινη τάση προς τη συλλογικότητα. Δεν προσπαθώ να ανεραίσω κάτι τέτοιο σαφώς, όλα όμως έχουν ένα όριο. Η αξία της συλλογικότητας έχει σχεδόν εκλείψει από την στιγμή της εγκαθίδρυσης εθνικών κρατών... Δεν μιλάμε πλέον για συλλογικότητα, αλλά για μαζοποίηση, δύο έννοιες πολύ, μα πάρα πολύ διαφορετικές...
<br />
<br />
Κρατώ ως δεδομένο ότι οι σκέψεις κάποιου επηρεάζονται από τις εμπειρίες. Κρατώ ως δεδομένο επίσης ότι η εμπειρία είναι ουσιαστικά η μετάφραση των εξωτερικών ερεθισμάτων με συγκεκριμένο τρόπο, ορισμένο από το ίδιο το βιολογικό υπόβαθρο του κάθε ανθρώπου, και η ενσωμάτωση αυτής της νέας πληροφορίας στην γενικότερη αντίληψη και τον τρόπο λειτουργίας του ατόμου αυτού, κάτι το οποίο μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα αλλάζει και τον τρόπο μετάφρασης του κάθε εξωτερικού ερεθίσματος. Μην προχωρώντας σε περισσότερη ανάλυση, ήδη φαίνεται ότι είναι απλά αδύνατο δύο άτομα να έχουν ακριβώς ίδια αντίληψη.
<br />
<br />
Ακόμη και στην περίπτωση που δύο άτομα έχουν ανά διαστήματα ή και για ένα μεγάλο διάστημα ίδια ερεθίσματα, το διαφορετικό τους βιολογικό υπόβαθρο δεν θα τους επιτρέψει να μεταφράσουν τα ερεθίσματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έτσι δεν θα έχουν καν ίδιες εμπειρίες πόσο μάλλον ίδια συνολική αντίληψη. Ακόμη και στην τρομακτικότερη των περιπτώσεων που δύο άτομα έχουν μερικές ακριβώς ίδιες εμπειρίες, έστω από κάποιο τρελό παιχνίδι των πιθανοτήτων, είναι πρακτικά αδύνατο να έχουν συνολικά ίδια ακριβώς αντίληψη. Έστω και σε ένα σημείο θα υπάρχει διαφωνία. Και αυτό ακριβώς είναι η βάση του επιχειρήματός μου.
<br />
<br />
Στην πιο ακραία των περιπτώσεων δύο άτομα έχουν πολλές όμοιες εμπειρίες και οι αντιλήψεις τους ερωτοτροπούν με την πιθανότητα να είναι ίδιες. Ωστόσο διαφωνούν τελικά σε κάποιες φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες. Όλοι συμφωνούμε με τους φίλους μας αλλά όχι σε όλα. Πολλές φορές μάλιστα οι καλύτεροι φίλοι μπορεί να έχουν και εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, άρα και διαφορετική νοοτροπία. Αλλά μπορώ να δεχτώ ότι εξίσου πολλές φορές δύο άνθρωποι μπορούν να συμφωνούν σε πολλά πράγματα και να έχουν ως επί το πλείστω παρόμοια νοοτροπία. Όσο φτάνουμε προς τα άκρα, οι περιπτώσεις λιγοστέυουν φανερά... Να τη πάλι η «καμπάνα» Στο απόλυτο άκρο συναντάται και το απόλυτο μηδέν των περιπτώσεων. Αν λοιπόν είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος ότι δύο άνθρωποι είναι ίδιοι, αν το περισσότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να παρατηρήσει απειροελάχιστες –αναλογικά με το σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού– περιπτώσεις, στις οποίες δύο άνθρωποι έχουν σχεδόν ίδιες αντιλήψεις, τι γίνεται με όλες τις άλλες, όχι και τόσο ακραίες, περιπτώσεις? Αν δεν μπορώ να εξομαλύνω πλήρως τις διαφορές μεταξύ δύο μονάχα ανθρώπων, πώς είναι δυνατόν να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω με επτά δισεκατομμύρια? Όσο κοντά και εάν φτάσουν δύο βιώματα ποτέ δεν θα είναι ακριβώς ίδια. Ακόμη και στον ίδιο άνθρωπο η επανάληψη μιας κατάστασης ποτέ δεν θα οδηγήσει στο να εκληφθεί η κατάσταση με τον ίδιο τρόπο και τελικά δεν θα δημιουργήσει ακριβώς την ίδια εμπειρία.
<br />
<br />
Πρακτικά αυτό δεν είναι πλήρως ακατόρθωτο, όπως παρουσιάζεται εδώ, αλλά οι εξομαλύνσεις τέτοιου είδους, που τελικά λειτουργούν μακροπρόθεσμα, λαμβάνουν χώρα σε πυρήνες μερικών ανθρώπων, όπως παρέες και οικογένειες, ή το πολύ μερικών εκατοντάδων ανθρώπων όπως σχολεία, χωριά και τα σχετικά... Όχι σε μεγαλουπόλεις όπου στεγάζονται εκατομμύρια άνθρωποι, ούτε και σε ολόκληρα κράτη ή ομοσπονδίες κρατών.
<br />
<br />
Αυτό βεβαίως με φέρνει μπροστά από το σημαντικότατο πρόβλημα της «αφύπνισης». Μπορεί ρε φίλε να έχεις την καλύτερη ιδέα του κόσμου. Μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση και το ψυχικό σθένος να την διαδώσεις. Μπορέι να βρεις και ακροατήριο, αντίθετα με εμένα. Πριν όμως τα κάνεις όλα αυτά, να είσαι σίγουρος για το εξής απλό. Κανένας, μα απολύτως κανένας άλλος άνθρωπος, όσο διατεθειμένος και εάν είναι, δεν θα κατανοήσει αυτό που έχεις να του πεις. Όχι επειδή είναι ηλίθιος. Απλά επειδή η αντίληψή σου, το σύνολο των εμπειριών σου και τελικά η κάθε λαμπρή ιδέα σου ως αποτέλεσμα της έντονης εγκεφαλικής σου δραστηριότητας, είναι ο πλήρης αντικατοπτρισμός του εαυτού σου. Όλων δηλαδή των διαδικασιών στις οποίες έχεις μπει είτε οικειοθελώς είτε όχι, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής σου και των τρόπων με τους οποίους τόσο η βιολογία σου, όσο και η συσσωρευόμενη εμπειρία σου έχει ανταπεξέλθει σε αυτές τις διαδικασίες. Θα ήταν τελικά σαν να ζητούσες από το κοινό σου να γίνει ακριβώς αυτό που είσαι εσύ. Δύσκολο. Τη στιγμή ειδικά που κανείς δεν ξέρει καθολικά τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό ήταν το λάθος των δημαγωγών και των μεγάλων επαναστατών της ιστορίας. Μπορεί να είχαν καταλάβει ότι αναφέρονταν σε ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονταν κοινές ανάγκες. Δεν νομίζω όμως ότι είχαν καταλάβει ότι αναφέρονται σε ανθρώπους που ακόμη και τις ίδιες αυτές ανάγκες θα τις εξελάμβαναν με διαφορετικό τρόπο. Έστω και ελάχιστα διαφορετικό. Άλλωστε, μια μικρή διαφορά στη βαθιά δομή μπορεί να καταλήξει σε ένα αντιδιαμετρικά αντίθετο δεδομένο στις επιφανειακές δομές...
<br />
<br />
Και όσοι δεν είναι ακόμη πεπεισμένοι ότι και η μικρότερη διαφορά στην αντιληπτική ικανότητα αρκεί για να δημιουργήσει μια διαφορετική πραγματικότητα –και δεν θίγω κανένα θέμα περί ατόμων με και περί ατόμων χωρίς ανεπτυγμένη αντιληπτική ικανότητα· θέτω το θέμα της απλής διαφοράς στον τρόπο– ας αναπολήσουν το παρελθόν τους και ας αναλογιστούν πόσοι άνθρωποι στον κόσμο δύνανται να κατανοήσουν τους δικούς τους τρόπους και τις δικές τους σκέψεις...
<br />
<br />
Όσοι ακόμα έχουν την δυνατότητα της σκέψης, βεβαίως...
<br />
<br />
Χα, τι καλά! Ακούγεται τόσο όμορφα ειρωνικό όλο αυτό...
<br />
<br />
Βεβαίως, δεν φταίει απλά και μόνο ο καπιταλισμός, ή οποιοσδήποτε «-ισμός» που κατέληξαν έτσι τα πράγματα. Στο κάτω κάτω ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε περισσότερο από ό,τι έκανε προ καπιταλισμού. Εκμεταλλευόταν όσο εκμεταλλεύεται, σκότωνε όσο σκοτώνει, εθελοτυφλούσε όσο ακριβώς εθελοτυφλεί και σήμερα. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός ήταν κάποτε κάτι τόσο ουτοπικό όσο είναι σήμερα η αναρχία.
Πιο εύκολα θα δεχόμουν ενδεχομένως ότι φταίει ο τρόπος χρήσης του καπιταλισμού ως κοινωνικοοικονμικό σύστημα. Εδώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει σωστά τη λογική του... Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σωστά ένα σύστημα? Τη στιγμή μάλιστα που από τον ίδιο του το σχεδιασμό το σύστημα αυτό εμπεριέχει ρίσκα? Ε, δεν νομίζω...
<br />
<br />
Τελικά, είναι γεγονός ότι δεν φταίει απλά και μόνο ένα σύστημα, αν κρίνεται αναποτελεσματικό...
<br />
<br />
Κάθε σύστημα που υποστηρίζει την μαζοποιημένη αστική κοινωνία, είναι κάτι το εντελώς απρόσωπο...
<br />
<br />
Δεν νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε σόφρων άνθρωπος, θα μπορούσε να επιρρήψει ευθύνες σε κάτι απρόσωπο, τυφλό και ασυνείδητο.
<br />
<br />
Βέβαια, ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ σόφρωνας...
<br />
<br />
Ωστόσο, θεωρώντας ότι το σύστημα αυτό έχει λάθη στο σχεδιασμό του, αυτός που φταίει είναι ο δημιουργός του. Θεωρώντας πάλι το αντίθετο, αυτός που φταίει είναι ο χρήστης του.
<br />
<br />
Στο κάτω κάτω της γραφής, κανένα σύστημα δεν μπορεί να εξομοιαστεί με την καθαρή πραγματικότητα. Δεδομένου πάντα και του γεγονότος ότι από κανένα σύστημα δεν έλλειψαν ούτε τα σχεδιαστικά λάθη, ούτε και τα λάθη των χρηστών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα σύστημα είναι απλά μια προσομοίωση που καταφέρνει να περιγράψει χονδροειδώς τα βασικά.
<br />
<br />
Και η περίπτωση του καπιταλισμού, όπως και όλων των άλλων ιστορικών κοινωνικων, πολιτικων και οικονομικών συστημάτων, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη.
<br />
<br />
Γιατί ο δημιουργός του είναι και χρήστης του.
<br />
<br />
Σκατά.
<br />
<br />
Αλήθεια, αναρωτιέμαι καμιά φορά...
<br />
<br />
Εντάξει, γνωρίζω ότι είμαι παράφρων.
<br />
<br />
Όλες μου οι σκέψεις αναφέρονται σε ένα φανταστικό κοινό...
<br />
<br />
Η ίδια η δομή της σκέψης μου, είναι ξεκάθαρα η εικόνα μιας αγόρευσης...
<br />
<br />
Μάλλον αυτός ο κόσμος με πνίγει αρκετά, και επειδή δεν υπάρχει κάποιος για να του πω τον πόνο μου, τα λέω σε εμένα και στο φανταστικό κοινό μου...
<br />
<br />
Ή, ενδεχομένως είμαι πολύ ερωτευμένος με τις αντιλήψεις και τις σκέψεις μου ώστε να τις επαναλαμβάνω συνεχώς σε εμένα, χωρίς να θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.
<br />
<br />
Όπως και αν είναι τα πράγματα, δεν μπορώ μερικές φορές παρά να αναρωτιέμαι...
<br />
<br />
Είμαι μόνος μου?
<br />
<br />
Δεν υπάρχει σε αυτόν τον κωλόκοσμο άλλος άνθρωπος με αυτές τις σκέψεις?
<br />
<br />
Και δεν πρόκειται για τίποτε άλλο, μα υπάρχει μια ερώτηση που μου τριβελίζει το μυαλό...
<br />
<br />
Γιατί, άραγε οι άνθρωποι δρουν έτσι όπως δρουν?
<br />
<br />
Λοιπόν, αφού κι εγώ δεν έχω βρει κανέναν να το συζητήσουμε...
<br />
<br />
Έχω σκεφτεί μια απάντηση...
<br />
<br />
"Ένστικτο" κύριοι...
<br />
<br />
<br />
<br />
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ
<br />
<br />
<br />
<br />
Τα πάντα στη ζωή είναι "ένστικτο"...
<br />
<br />
Όλα βασίζονται και εκκινούν από το ένστικτο, την βαθιά ριζωμένη στα γονίδια του καθενός, ανάγκη για αυτοσυντήρηση.
<br />
<br />
Για εμένα βέβαια το ένστικτο είναι κάτι απόλυτα απτό.
<br />
<br />
Είναι χημικές αντιδράσεις και ενεργειακές αλληλεπιδράσεις...
<br />
<br />
Αν όμως κάποιος προτιμά μια πιο εννοιολογική προσέγγιση, καλώς να ορίσει, εγώ αλλού θέλω να καταλήξω...
<br />
<br />
Όλοι οι μεγάλοι «ηγέτες» του ανθρώπινου είδους, οι αυτοκράτορες της Κίνας, της Περσίας, της Ρώμης, του Βυζαντίου και της Ιαπωνίας, οι Φαραώ της Αιγύπτου, οι βασιλιάδες των Σουμερίων, των Βαβυλονίων, των Ασσυρίων, οι μεσαιωνικοί βασιλείς της Ευρώπης, οι Τσάροι της Ρωσίας, οι δικτάτορες του κόσμου, ονόματα ηχηρά όπως Αλέξανδρος και Τζένγκις Χαν ή, πολύ αργότερα, Hitler, ονόματα όπως Stalin, Castro και Bush, όλοι αυτοί για να στηρίξουν το όραμα τους δρούσαν βάση του αυτοσυντήρητου... Το οποίο είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό...
<br />
<br />
Το πρόβλημα με αυτήν την κατάσταση είναι ο συλλογισμός...
<br />
<br />
Κάνεις πόλεμο, για να «κερδίσει» η «φυλή» σου ή η «πατρίδα» σου ή οτιδήποτε άλλο σε εξομοιώνει με μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων –το τι θα κερδίσει από αυτόν τον πόλεμο είναι μια ολόκληρη νέα συζήτηση, οπότε ας μην το αγγίξω καν. Θεωρείσαι δυνατός, επειδή είσαι ικανός να ηγηθείς αυτής της ομάδας, δυνατότερος ενδεχομένως από οποιoνδήποτε άλλον μέσα σε αυτήν την ομάδα. Τελικώς καταλήγεις είτε νεκρός «στο όνομα ενός ανώτερου ιδανικού», είτε «νικητής». Ένας νικητής με πολλές, τρομακτικές απώλειες στο ανθρώπινο δυναμικό σου. Ένας νικητής ευάλωτος πλέον σε νέες επιθέσεις από καινούριους εχθρούς. Ευάλωτος μάλιστα, τόσο από στρατιωτική όσο και από οικονομική άποψη... Τι σκατά νίκη είναι αυτή?
<br />
<br />
Και ας σημειωθεί το παρακάτω. Παίζεις με την ψυχολογία της μάζας. Έπειτα παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων γύρω σου. Τελικά παίζεις το ομαδικό παιχνίδι της ένοπλης σύγκρουσης που θα καταλήξει σε δύο πράγματα. Είτε σε ομαδική ήττα της παράταξής σου, είτε ατομική σου νίκη. Και μάλιστα νίκη εντός εισαγωγικών, συνήθως! Ε, όχι! Απλά, ΌΧΙ! Αυτό είναι κοροϊδία. Δεν θα δώσω εγώ τη ζωούλα μου για να νικήσεις εσύ κάτι που ούτε εγώ αλλά ούτε καν εσύ καταλαβαίνεις...
<br />
<br />
Από την άλλη, κάνεις «επανάσταση». Αντικρούεις το κατεστημένο, και καλά κάνεις βεβαίως, αλλά το πρόβλημα έγγειται αλλού. Δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι οι εξεγερμένοι του κόσμου πίστευαν όντως αυτά που διακύρηταν. Κάνοντας κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσα ουσιαστικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Το μόνο που αμφισβητώ είναι η αποτελεσματικότητα των τρόπων τους. Κι όχι μόνο επειδή το «πείραμα του κομμουνισμού» απέτυχε, όπως λένε κάποιοι εκ της ευγενούς μερίδας των κοινωνιολόγων. Αλλά γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε ουσιαστικά να αφυπνίσει πραγματικά τη συνείδηση έστω και ενός μονάχα ατόμου. Αυτός άλλωστε ήταν και ο κύριος στόχος των απανταχού επαναστατών του κόσμου, αν δεν απατόμαι τουλάχιστον. Όλοι οι μεγάλοι θεωρητικοί των αριστερών πολιτικών κινημάτων βασίστηκαν πάνω στην ακαμψία και την σκληρότητα των καθεστώτων.
<br />
<br />
Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αφυπνίσει πραγματικά τη συνείδηση έστω και ενός μονάχα ατόμου, επειδή η συνείδηση αφυπνίζεται σε ατομικό επίπεδο. Από συλλογικές διαδικασίες μεν, αλλά σε αυστηρά ατομικό επίπεδο.
<br />
<br />
Ίσως τελικά να φταίει αυτό το γεγονός που δεν μιλάω σε κάποιον για τις σκέψεις μου, κι όχι απλά το ενδεχόμενο να είμαι ερωτευμένος με αυτές. Ακόμη κι αν μιλούσα σε κάποιον, αυτός δεν θα καταλάβαινε σε ικανοποιητικό βαθμό αυτό που θα του έλεγα.
Από την άλλη μεριά βέβαια, η απραγία δεν είναι λύση. Τι θα κάνει λοιπόν κάποιος που είναι σίγουρος ότι έχει μια αναθεματισμένα καλή ιδέα για τη λύση των λειτουργικών προβλημάτων της δομημένης κοινωνίας; Εγώ θα έλεγα ότι θα μπορούσε να την εφαρμόσει για τον εαυτούλη του. Έτσι, και ειδικά στην περίπτωση που η ιδέα του έιναι κάτι χαρακτηριστικά ανατρεπτικό, οι γύρω του θα εκλάβουν τις πράξεις τους ως άμεσο ερέθισμα και όχι ως κατασκευασμένη ερμηνεία. Ενδεχομένως να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν τους τρόπους του, ενδεχομένως όχι. Πάντως, σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητος. Τελικά, ο ίδιος θα έχει κάνει την προσωπική του επανάσταση, θα ζει τη ζωή του με τους δικούς του κανόνες και θα επηρεάσει το περιβάλλον του με τρόπο που θα είναι πολύ αποτελεσματικότερος του να δημιουργήσει χαμό και ξεσηκωμό στο έλεος του οποίου μπορεί να παρερμηνευθεί και η αρχική ιδέα ακόμη.
<br />
<br />
Και μιας και μιλάμε για αρχικές ιδέες, ίσως θα ήταν καλό να μιλήσουμε και για «αρχικές εικόνες». Είναι οι εικόνες που εντυπώνονται στο μυαλό κάποιου απλά και μόνο επειδή στο σχολείο υπάρχει ένα μάθημα που λέγεται «ιστορία». Κάποιοι λοιπόν, σίγουρα θα δυσανασχετήσουν με την εξίσωση συγκεκριμένων προσώπων όπως του Αλεξάνδρου και του Hitler. Για να δούμε... Θα πρέπει άραγε να παραδεχτώ ότι υπάρχουν όντως σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο; O Hitler, θα πουν μερικοί δε σεβάστηκε τίποτα. Βανδάλισε και έκαψε και κατέστρεψε και βίασε και εκτέλεσε και βασάνισε και σκότωσε ό,τι βρήκε στο διάβα του. Συμφωνώ. Ο Αλέξανδρος δεν τα έκανε αυτά. Δεν ήταν παράφρονας –σύμφωνα τουλάχιστον με τα δεδομένα της δικής του εποχής, για τα οποία βέβαια δεν μπορώ να είμαι και απόλυτα σίγουρος. Ο Αλέξανδρος ήταν ευγενής. Συμφωνώ; Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρος. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε.
<br />
<br />
Ε λοιπόν, όχι! Δεν πιστεύω ότι κάποιος από τους δύο ήταν «ευγενής προσωπικότητα». Προσωπικά πιστεύω ότι όσο μεγαλομανής ήταν ο ένας, ακριβώς τόσο ήταν κι ο άλλος. Στην τελική, οι περισσότεροι Γερμανοί εκείνης της εποχής θεωρούσαν τον Hitler σωτήρα, μεσσία. Όχι απλά έναν ευγενή άνθρωπο, αλλά ένα ξεχωριστό σύμβολο. Και βέβαια υπήρχαν και κάποιες φωνές που πνίγηκαν στο αίμα, στην προσπάθεια τους να εκφράσουν την αντίθετη άποψη. Εγώ όμως μίλησα για τους περισσότερους Γερμανούς, εκείνης της εποχής, όχι για όλους τους Γερμανούς. Και οι περισσότεροι Αιγύπτιοι θεωρούσαν τον Αλέξανδρο θεό. Όχι απλά ένα σύμβολο, αλλά τον ίδιο τον θεϊκό εκπρόσωπο επί γης. Αυτό δείχνει σίγουρα σωστές κινήσεις χειραγώγησης της μάζας. Αλλά δείχνει και απίστευτη μεγαλομανία. Όπως και εάν έχει η κατάσταση, δεν είναι ανάγκη να δεχτείτε την δική μου άποψη. Σε τελική ανάλυση, εμένα με ενδιαφέρει ένα πράγμα.
<br />
<br />
Ένα και μοναδικό πράγμα. Διαχρονικό. Πέρα από δεδομένα συγκεκριμένων εποχών... Η ζωή.
Τόσο ο Hitler όσο και ο Αλέξανδρος –όσο και όλοι οι προαναφερθέντες– έπαιξαν με τις ζωές των συντρόφων τους. «Θυσίασαν» τους στρατιώτες τους ή τους συντρόφους τους, ή ακόμη και τη δική τους ζωή «για έναν ανώτερο σκοπό». Αυτό μου αρκεί. Γιατί δηλώνει αλαζονεία, υπεροψεία και έλλειψη σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή.
Το ίδιο ισχύει και για άλλες, φαινομενικά άτοπες εξισώσεις, όπως Castro και Bush για παράδειγμα. Σίγουρα ο Castro αναγκάστηκε να πάρει τις αποφάσεις που πήρε, τουλάχιστον αρχικά, και σίγουρα ο Bush δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο μονόφθαλμος βασιλιάς των τυφλών. Και οι δύο όμως δέχτηκαν τον ρόλο τους, είτε τον διεκδίκησαν, και «ανέλαβαν» την ευθύνη εκατοντάδων, ισως και χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
<br />
<br />
Όχι ότι η ανθρώπινη ζωή είναι άξια σεβασμού επειδή είναι όμορφη και άλλα τέτοια χαρούμενα. Η ζωή, ειδικά στην εποχή που ζω εγω, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη εποχή άλλωστε, είναι τόσο σκατά, που πλέον καταντά παντελώς αδιάφορο το πόσο σκατά είναι.
<br />
<br />
Όμως η ζωή, γενικότερα, και η ανθρώπινη ζωή ειδικότερα –προσοχή, όχι «πολύ περισσότερο», αλλά «ειδικότερα»– είναι άξια σεβασμού, επειδή, χωρίς καν να είναι δεδομένη, χωρίς καν να είναι όμορφη, είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε!
<br />
<br />
Και η ελεύθερη ζωή είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο πρέπει, ή μάλλον αξίζει να αγωνιζόμαστε...
<br />
<br />
Όπως θα διαπιστώσατε άλλωστε, ανέφερα πρόσωπα που είχαν πολύ περισσότερο επιθετικό ρόλο παρά αμυντικό.
<br />
<br />
Παρεπιπτόντως, ΔΕΝ υπάρχει «πρέπει»!
<br />
<br />
Όπως δεν υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα...
<br />
<br />
Βασικά, δεν υπάρχει τίποτε εκτός από χημικές αντιδράσεις και ενεργειακές αλληλεπιδράσεις...
<br />
<br />
<br />
<br />
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
<br />
<br />
<br />
<br />
Πολλοί, οι περισσότεροι μάλλον, δεν θα συμμεριστούν τα δικά μου πιστεύω. Δικαίως, ενδεχομένως. Εάν οι σκέψεις μου δεν εκτυλίσσονταν στο μυαλό μου αλλά ήταν αγόρευση σε δικαστήριο, ο αντίδικος μου θα φώναζε σίγουρα «ένσταση!»...
«Ένσταση, κύριε πρόεδρε! Τι απέγινε η ελευθερία επιλογής? Πού στο διάολο χάθηκε η ελεύθερη βούληση?»
<br />
<br />
«Ο τρόπος σας είναι απαράδεκτος! Δεν θα ανεχτώ να σας ξανακούσω να βωμολοχείτε! Την επόμενη φορά θα απομακρυνθείτε από την αίθουσα! Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος που δεν θα σας απομακρίνω αυτή τη στιγμή, είναι επείδη η ενστασή σας γίνεται αποδεκτή... Σας παρακαλώ κύριε S., επαναδιατυπώστε τη θέση σας, έτσι ώστε να εμπεριέχεται σε αυτήν η αξία της ελεύθερης βούλησης.
<br />
<br />
Μα είναι όλοι τους τρελοί, σε αυτό το δικαστήριο? Δεν θέλω ρε φίλε να εμπεριέχεται σε αυτή η αξία της ελεύθερης βούλησης. Η βούληση δεν ήταν ποτέ ελεύθερη. Το να βρεθείς στη θέση στην οποία θα χρειαστεί να κάνεις μια επιλογή, δεν σημαίνει ότι η επιλογή σου έγινε ελεύθερα. Δεν στην επέβαλε κάποιος εξωτερικός παράγοντας, σύμφωνοι, αλλά είμαστε ακόμη μακριά από την ελευθερία...
<br />
<br />
Πρώτ' απ' όλα, βρίσκω τον χαρακτηρισμό "ελευθερία επιλογής" εντελώς ηλίθιο. Πού αναφέρεται η λέξη "ελευθερία"; Δεν θα μπορούσε βεβαίως να αναφέρεται στην επιλογή ως κατάσταση, μιας και κάτι τέτοιο είναι απλά ανόητο. Μια σοκολατίνα, ας πούμε, ένα προφιτερόλ και ένα παγωτό βανίλια είναι όλα επιλογές. Δεν πιστεύω ότι θα χαρακτίριζε κάποιος το προφιτερόλ "ελεύθερο". Είναι ένα θαυμάσιο δείγμα μιας γραμματικά σωστής ονοματικής φράσης, αλλά παντελώς στερούμενης νοήματος. Ο μόνος λόγος για να χαρακτηρίσεις ένα προφιτερόλ "ελεύθερο" είναι το πασχίζεις να μιλήσεις ελληνικά ώντας αγγλόφωνος, για παράδειγμα, και να μπερδεύεις το "ελεύθερο" με το "δωρεάν". Φαντάζομαι ότι αυτή είναι και μια ωραία ιδέα για τους απανταχού τρομολάγνους και συνομοσιολόγους που ερωτοτροπούν με γλωσσικά θέματα και με τρόπους χειραγώγησης των μαζών μέσω της γλώσσας, αλλά θα σας απογοητεύσω από τώρα. Δεν θα υπάρξει στο μέλλον κοινωνία όπου η έννοια "ελεύθερο" συγχέεται με την έννοια "δωρεάν" μόνο και μόνο επειδή οι δύο έννοιες εκφράζονται με την ίδια λέξη. Η γλώσσα δεν λειτουργεί έτσι. Άλλωστε, για να κάνω την ανατροπή μου, η συγκεκριμένη κοινωνία υπάρχει ήδη. Είναι η δυτική κοινωνία και έχει διαμορφωθεί ως τέτοια για άλλους λόγους, όχι επειδή κάποιος (ο διάβολος?) μας χειραγωγεί χρησιμοποιώντας τη γλώσσα. Ξεφύγαμε όμως. Ας γυρίσουμε στην "ελευθερία επιλογής" και στον δεύτερο λόγο που ο χαρακτηρισμός αυτός μου φαίνεται ηλίθιος. Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει όταν λέγοντας κάποιος "ελευθερία επιλογής" έχει στο μυαλό την επιλογή ως διαδικασία -να πάρω το προφιτερόλ, ή το παγωτό?- και όχι ως παράγοντα σε μια εξίσωση...
<br />
<br />
Αν αναλογιστούμε το, σχεδόν ατέρμονο προς το παρελθόν, πλέγμα που αντικατοπτρίζει τον εαυτό σου, το πλέγμα των εμπειριών σου, για να γίνω πιο σαφής, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί κάποιος αρκετά ικανός να εξηγήσει την κάθε σου κίνηση. Θα επιλέξεις το παγωτό γιατί υπάρχει κάτι που σε ώθησε να το κάνεις. Μπορεί να είναι καλοκαίρι και να ήθελες κάτι δροσερό, μπορεί να μην είχες αρκετά dineros και το παγωτό να είναι πιο φτηνό, μπορεί να χέζεις θάνατο κάθε φορά που βάζεις σουδάκια στο στόμα σου, ή μπορεί η μητέρα σου να σε είχε κατσαδιάσει όταν ήσουν μικρός και έφαγες ΌΛΟ το προφιτερόλ που είχε στο ψυγείο και να σου έμεινε παιδικό τραύμα. Μπορεί να είναι κάτι πολύ βαθύ ή κάτι εντελώς αδιόρατο, όμως κάτι θα σε σπρώξει να Ε-ΠΙ-ΛΕ-ΞΕΙΣ, αλλιώς δεν θα το λέγαμε και Ε-ΠΙ-ΛΟ-ΓΗ. Η διαδικασία της επιλογής πάει κάπως έτσι: Έχεις μπροστά σου ένα σύνολο πραγμάτων από τα οποία καλείσαι να επιλέξεις μερικά. Το μυαλό σου μπαίνει σε λειτουργία και αναλύει τα δεδομένα του συνόλου με βάση την συνολική πληροφορία που έχει συσσωρεύσει από όλην την μέχρι τότε ζωή σου ως εκείνη τη στιγμή. Μετά από μια ελαφρά πτώση στα επίπεδα γλυκόζης του εγκεφάλου σου και τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεσαι για να σχηματιστούν καινούργιοι νευρώνες, κρατάς στο χέρι σου ένα δροσερότατο και απολαυστικότατο παγωτό και όχι ένα λαχταριστό μπολ προφιτερόλ. Μπορεί ο χρόνος που πέρασε να ήταν αισθητός, μπορεί επίσης να μην κατάλαβες για πότε πλήρωνες τον παγωτατζή. Δεν έχει σημασία! Σημασία έχει ότι ξοδεύτηκε λίγη γλυκόζη και έγιναν κάποιοι υπολογισμοί μέσα στο κεφάλι σου, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Αυτή η διαδικασία δεν εμπεριέχει πουθενά την "ελευθερία" ως δεδομένο, λαμβάνοντας βέβαια υπ' όψιν ότι με τη λέξη ελευθερία δεν εννοούμε ΜΟΝΟ την αντίθετη κατάσταση από το να σου έχει βάλει κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό...
<br />
<br />
Αν λοιπόν υπάρχει ένας αρκετά δυνατός υπολογιστής έτσι ώστε να μπορέσει να "διαβάσει" όλο το πλέγμα των εμπειριών σου, και κατ' επέκταση τα συμπεριφορικά σου μοτίβα, θα μπορεί να αιτιολογήσει απόλυτα το γιατί έκανες τι και γιατί δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτε άλλο από αυτό που έκανες τελικά... Ντετερμινισμός? Καθόλου! Γιατί η οπτική που περιγράφω είναι αυστηρά αναδρομική και μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει. Δεν προβλέπει μελλοντικές επιλογές -ως καταστάσεις.
<br />
<br />
Και μόνο την αρχή της απροσδιοριστίας αν λάβουμε ώς δεδομένο, είναι αρκετό για να καταστρέψει ολοκληρωτικά κάθε προσπάθεια προς μια ντετερμινιστική οπτική, πρωτού καν αυτή αρχίσει. Το σύνολο των επιλογών που θα έχει κάποιος στο μέλλον είναι κατά κανόνα αδύνατο να προλεχθεί. Οι αποφάσεις όμως που θα κληθεί να πάρει και εν τέλει ΘΑ πάρει κάποιος ορίζονται από όλο του το είναι. Άρα οι ίδιες δεν είναι ποτέ ελεύθερες, είναι μονάχα άγνωστες επειδή άγνωστες παραμένουν και οι μελλοντικές επιλογές.
<br />
<br />
Θέλατε ελευθερία επιλογής μανάρια μου; Συγγνώμη δεν είμαι τόσο γενναιώδορος... Απεχθάνεστε τον ντετερμινισμό και την μοιρολατρία; Κοιμηθήτε άφοβα, σας προστατεύει η κβαντική μηχανική... Αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Ξυπνήστε και αρχίστε να σκέφτεστε, δεν θα σας μασήσω και τις μπουκιές, αρκεί που τις σχημάτισα...
Πολλοί θα συνεχίσουν να δυσανασχετούν με την ιδέα αυτή.
<br />
<br />
Μου φέρνουν ως παραδείγματα «ελεύθερης βούλησης» την αυτοκτονία ή την αυτοθυσία...
Η αυτοκτονία...
<br />
<br />
Πόσοι αυτοκτονούν, ώντας νοητικά υγιείς, ή έστω ζώντες μια χαρούμενη ζωή?
Η απάντηση?
<br />
<br />
Κανένας!
<br />
<br />
Κανείς δεν αυτοκτονεί ώντας νοητικά υγιής...
<br />
<br />
Κανείς δεν αυτοκτονεί όταν χαίρεται που ζει...
<br />
<br />
Ακόμη και σε αυτήν την αδιανόητη περίπτωση, όπου κάποιος κατά τ’ άλλα νοητικά υγιής και ταυτόχρονα χαρούμενος με τη ζωή του αυτοκτονήσει, μένουν να εξεταστούν και τα θέματα του συμφεροντολογισμού ή και της αυταπάτης ακόμη περί διαφόρων ερωτημάτων που δημιουργούν ανασφάλειες, όπως η ζωή, ο θάνατος και τι υπάρχει «μετά»...
<br />
<br />
Βέβαια, θα με ρωτήσετε για ποιον συμφεροντολογισμό μιλάω...
<br />
<br />
Πού ακριβώς είναι το συμφέρον στο να αφήσεις αυτή τη ζωή, έστω και για να πας σε μια άλλη, υποθετικά τουλάχιστον;
<br />
<br />
Εγω το δήλωσα εξ’ αρχής: «Κανείς δεν αυτοκτονεί ώντας νοητικά υγιής...»
<br />
<br />
Παρεπιπτώντως, μετά το θάνατο δεν υπάρχει «μετά»...
<br />
<br />
Το μόνο που υπάρχει μετά το θάνατο είναι η αποσύνθεση...
<br />
<br />
Καλά θα κάνουν να το δεχτούνε αυτό μερικοί και να πάψουν να το φοβούνται γιατί θέλουν δε θέλουν θα περάσουν και σε αυτό το στάδιο κάποια στιγμή...
<br />
<br />
Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας, αναλύσαμε πιστεύω αρκετά το ζήτημα της αυτοκτονίας.
<br />
<br />
Κι η αυτοθυσία;
<br />
<br />
Αλήθεια σε ποιές περιπτώσεις υπάρχει αυτοθυσία;
<br />
<br />
Ας αρχίσω με μια φαινομενικά άσχετη ερώτηση...
<br />
<br />
Πόσοι από εσάς γνωρίζουν για το «εγωπαθές γονίδιο»;
<br />
<br />
Όχι, δεν πρόκειται για το γονίδιο που ορίζει την εγωπάθεια...
<br />
<br />
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καν κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι τόσο χοντροκομμένο.
<br />
<br />
Πρόκειται για την εγωπάθεια του γονιδίου.
<br />
<br />
Εντάξει, ας εξηγηθώ...
<br />
<br />
Ξεκινώντας πάλι με ερώτηση!
<br />
<br />
Σε τι πράγμα βασίζεται η έμβια ύπαρξη σε αυτόν τον πλανήτη;
<br />
<br />
Σε αλυσίδες πληροφορίας, φτιαγμένες από άνθρακα, φώσφορο και άζωτο.
<br />
<br />
Και ποιο είναι το μικρότερο, ανεξάρτητο τμήμα πληροφορίας μιας τέτοιας αλυσίδας;
<br />
<br />
Το γονίδιο.
<br />
<br />
Προσοχή!
<br />
<br />
Δεν μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο!
<br />
<br />
Μιλάω για τα γονίδια γενικά.
<br />
<br />
Η φράση «εγωπαθές γονίδιο» αναφέρεται απλά στην έλλειψη αλτρουϊστικού χαρακτήρα στους τρόπους λειτουργίας των γονιδίων.
<br />
<br />
Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι απλά...
<br />
<br />
Παραμυθάκι...
<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ <br />
Ή ΠΏΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ
<br />
<br />
<br />
<br />
Το γονίδιο δεν έχει σκοπό. Από τη στιγμή άλλωστε που τίποτε δεν έχει σκοπό, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει σκοπό ο δομικός λίθος της ζωής; Το μόνο που κάνει είναι να επιβιώνει σε βάθος χρόνου.
<br />
<br />
Λέτε ο σκοπός του να είναι η επιβίωση; Αυτό δεν το ξέρω. Αμφιβάλλω άλλωστε αν το ξέρει κανείς...
<br />
<br />
Χεχ... Χιουμοράκι...
<br />
<br />
Χιουμοράκι κύριοι, επειδή το γονίδιο δεν έχει σκοπό...
<br />
<br />
Το γονίδιο λοιπόν επιβιώνει. Επιβιώνει εκμεταλλευόμενο άλλα γονίδια, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του άμεσου περιβάλλοντός του.
<br />
<br />
Και τα άλλα γονίδια εκμεταλλεύονται το ένα το άλλο. Ίσως όχι όλα, αλλά γενικότερα, υπάρχει μια σχέση αλληλοεκμετάλλευσης. Να η εγωπάθεια του γονιδίου, η έλλειψη αλτρουϊσμού, στην οποία αναφερόμουν. Και δεν είναι ο μοναδικός τομέας της ζωής που συμβαίνει αυτό...
<br />
<br />
Όταν αναφαίρονται σε άλλα πράγματα, μερικοί το ονομάζουν και αλληλοβοήθεια καμιά φορα...
<br />
<br />
Όμως αυτό δεν είναι του παρόντος...
<br />
<br />
Το θέμα είναι ότι η αλληλοεκμετάλευση και το περιβάλλον κρατούν το γονίδιο στη ζωή για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Όσο κι αν εσύ θέλεις να επιβιώσεις και να ζήσεις αιώνια, κάποια στιγμή θα ξαπλάρεις για τα καλά, κύριος! Τα σώματα που μεταφέρουν όλα αυτά τα γονίδια είναι φθαρτά. Τα σώματα αυτά βέβαια δεν είναι απλοί φορείς γονιδίων, δεν είναι απλά δοχεία.
<br />
<br />
Γιατί πιστεύετε ότι μοιάζετε στους γονείς σας;
<br />
<br />
Έχετε κληρονομήσει την πληροφορία που μετέφερε το δικό τους σώμα και καθένα από τα χαρακτηριστικά σας είναι μια έκφραση των γονιδίων που κουβαλάτε.
<br />
<br />
Είναι πλέον προφανές ότι η καλύτερη προσωρινή λύση προς την επίτευξη της πλήρους αφθαρσίας είναι η αναπαραγωγή. Είναι αυτή η διαδικασία που μαζί με την αυτοσυντήρηση βοηθά πραγματικά στην επιβίωση του γονιδίου στο χρόνο. Ουσιαστικά, αν το δούμε λίγο χοντρικά το ζήτημα, κι αυτή είναι άλλη μια διαδικασία αυτοσυντήρησης, του γονιδίου όμως, όχι του σώματος.
<br />
<br />
Και το γονίδιο περνώντας κάθε τόσο κι από κάποιες μεταλλάξεις, συνεχίζει το ταξίδι του στο χωροχρόνο. Το χωνευτήρι της φύσης συνεχίζει κι αυτό τις διεργασίες του ψάχνοντας κάτι που κανείς ποτέ δεν θα μάθει –το τέλειο σώμα για το γονίδιο ενδεχομένως– και ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ποτέ δεν θα ζούμε καλά...
<br />
<br />
Το συμπέρασμα;
<br />
<br />
Και η αναπαραγωγή και η αυτοσυντήρηση, τα δύο βασικά ένστικτα του ανθρώπου και κάθε άλλου ζώου πάνω στον πλανήτη, είναι οι προσωπικοί σωματοφύλακες του γονιδίου... Τα γονίδιά σου, όχι μόνο σε συνθέτουν σαν βιολογική οντότητα αλλά και σε παροτρήρουν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές με την πληροφορία που εκφράζουν. Ή μάλλον στο να συντηρείς κι εσύ με τη σειρά σου το κατεστημένο που θεωρείς ότι σε οφελεί περισσότερο. Κυριολεκτικά και με οποιοδήποτε κόστος.
<br />
<br />
Όλα για το γονίδιο εν τέλει.
<br />
<br />
Κι ας μην ξεχνάμε ότι από αυτά τα δύο βασικά ένστικτα εκκινούν και όλα τα υπόλοιπα ένστικτα. Και όχι μόνο...
<br />
<br />
Πίσω στο θέμα της αυτοθυσίας τώρα...
<br />
<br />
Ποιος θυσιάζεται για ποιον;
<br />
<br />
Ο γονιός για το παιδί;
<br />
<br />
Το παιδί για τον γονιό;
<br />
<br />
Ο άντρας για την γυναίκα;
<br />
<br />
Η γυναίκα για τον άντρα;
<br />
<br />
Ο αρχηγός για την αγέλη;
<br />
<br />
Η αγέλη για τον αρχηγό;
<br />
<br />
Ένας για όλους;
<br />
<br />
Όλοι για έναν;
<br />
<br />
Ε λοιπόν, ξέρετε ποιος θυσιάζεται τελικά για ποιον;
<br />
<br />
Το πλεόνασμα...
<br />
<br />
Το πλεόνασμα θυσιάζεται για να εξασφαλίσσει σε ό,τι απομένει από το σύνολο ένα και μόνο πράγμα...
<br />
<br />
Ε – ΠΙ – ΒΙ – Ω – ΣΗ!
<br />
<br />
Αν και ο όρος πλεόνασμα στα αυτιά ενός βιολόγου μπορεί να ακούγεται πολύ χοντροκομμένος και ενδεχομένως λάθος, εγώ τον χρησιμοποιώ περισσότερο με σατυρική διάθεση...
<br />
<br />
Και όσοι από εσάς είστε έτοιμοι να μου φέρεται εκ νέου στη συζήτηση το θέμα του συναισθήματος, παρ’ όλο που μόλις αναφερθήκαμε σε αυτό, ως προφανές μέρος του ζητήματος της αυτοθυσίας, λάβετε υπ’ όψιν σας μονάχα τούτο...
<br />
<br />
Τόσο το συναίσθημα όσο και η λογική είναι βιολογικές λειτουργίες. Εκκρίσεις χημικών ουσιών και συνάψεις νευρώνων, μέρος του βιολογικού μας «σχεδιασμού».
<br />
<br />
Κι αν έρθουμε στο θέμα της σεξουαλικής πράξης, την οποία τελούν συνειδητά οι άνθρωποι από ευχαρίστηση και όχι από απόλυτη ανάγκη αναπαραγωγής, τότε μπορούμε να εξετάσουμαι τα θετικά και τα αρνητικά της -από "γονιδιοκεντρική" σκοπιά φυσικά...
<br />
<br />
<br />
<br />
Θετικά...
<br />
<br />
Αύξηση της αυτοπεποίθησης και καλυτέρευση της γενικότερης ψυχολογίας. Άρα και καλυτέρευση των συνθηκών ζωής. Το να έχεις συνείδηση εμπεριέχει τον κίνδυνο του να μην έχεις καλή ψυχολογία. Το να κάνεις σεξ, αν μη τι άλλο σου ανεβάζει την ψυχολογία... Το γονίδιο επιβιώνει για άλλη μια φορά, ακόμη και από τους κινδύνους της κακής ψυχολογίας!
<br />
<br />
Τεκνοποίηση... Δεν θα μπω καν στον κόπο να αναλύσω γιατί κρίνεται ως "θετικό" αυτό. Θυμηθείτε μόνο ότι δεν εξετάζουμε τα πράγματα από ανθρωποκεντρική σκοπιά.
<br />
<br />
Σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Ναι, ρε! Τι κοιτάτε σαν χάνοι; Είναι "θετικό". Γιατί διατηρεί τους ανθρώπους σε μια κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης, τόσο στο επίπεδο της συνειδητής έρευνας όσο και στο επίπεδο της συνολικής εξελικτικής πορείας του είδους. Με λιγα λόγια, ανανεώνει -μακροπρόθεσμα- το gene pool...
<br />
<br />
<br />
<br />
Αρνητικά...
<br />
<br />
...
<br />
<br />
...
<br />
<br />
Χμμμ...
<br />
<br />
...
<br />
<br />
Μπα!
<br />
<br />
<br />
<br />
Ναι! Δεν υπάρχει τίποτε αρνητικό στη διαδικασία του να γαμιέσαι για ευχαρίστηση και μόνο... Κι όταν μια διαδικασία έχει θετικό αποτέλεσμα για την επιβίωση, τότε αυτή η διαδικασία, ή αν το προτιμάτε η "στρατηγική", τείνει να εξαπλωθεί στον πληθυσμό...
Τα ανάλογα γονίδια που μέσω απερίγραπτα δαιδαλοδών διασυνδέσεων και αλληλεπιδράσεων ελέγχουν αυτήν την διαδικασία, όχι μόνο θα επιβιώσουν μαζί με το σώμα το οποίο επιβιώνει εξ' αιτίας της, αλλά μέσω της αναπαραγωγικής διαδικασίας θα επιβιώσουν σε χρόνο περισσότερο από το χρόνο ζωής ενός τέτοιου σώματος και θα εξαπλωθούν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού του εν λόγω είδους, αν όχι σε ολόκληρο το είδος...
<br />
<br />
Ωστόσο, ψάξτε κι άλλο. Ο άνθρωπος δεν είναι το μόνο ζώο που κάνει σεξ από ευχαρίστηση.
<br />
<br />
<br />
<br />
Αν δεν αυξανόταν η εντροπία στο σύμπαν, τότε ίσως και να παραδεχόμουν ότι υπάρχει Θεός...</div>Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-16536424619528319312009-03-27T21:55:00.000-07:002009-03-27T22:12:26.224-07:00... alles in Ruhe beobachtenEntering the murky room of enlightenment,<br />greetings, from green, faint flares, <br />crawl through my spine.<br />Being settled into clear shapes, <br />once they reach my mind,<br />they reveal the true meaning<br />of my journey.<br /><br />Sickening images<br />of deformed bodies,<br />all bathed in the same green light.<br />Hydrocephalus fetuses,<br />being deprived of paternal love.<br />Sheep bearing no wool, <br />walking in herds <br />the path of a black dove.<br /><br />But this is not why I am here!<br />I will not save them.<br />They cannot be saved.<br />They cannot see me.<br />I am nothing but a green, faint flare to them.<br />There is no way for my shape<br />to be clarified.<br /><br />For they are not on the journey!<br />They only walk the path <br />of the black doves in front.<br />Purposelessly… <br /><br />A vane stroll to end in death.<br />Seeking nothing.<br />Reaching nothing.<br />Nothing except their very demise…<br />And everything beyond?<br />If only they knew...<br />If only they could stop<br />paying attention to whether or not <br />there is anything beyond.<br /><br />I am here to wander...<br />And wonder!<br />But not whether or not<br />there is anything beyond...<br />I am here to explore this world<br />I am here to observe everything<br />in peace...<br />I am not here to chase after death...<br />Nor am I here to question it...<br />I am here to gain life.<br />And excel in something not by need…<br />For that is the true meaning<br />of the journey!Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-85726756003239965832009-03-26T18:56:00.000-07:002009-05-21T18:22:34.766-07:00Den sista friheten...Κάθε σημείο του κύκλου, που είχε μόλις ζωγραφίσει με λευκή κιμωλία στο ξύλινο, σκονισμένο δάπεδο της σοφίτας του, βρισκόταν τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά του. Έστεκε ολόγυμνος στο κέντρο. Οι φτέρνες του ήταν ερεθισμένες από τις σκλήθρες του παλιού πατώματος. Ο Δαίμονας βρισκόταν μπροστά στο παράθυρο. Εκείνος όμως μπορούσε να νιώσει την παρουσία του και μέσα στον προσωπικό του χώρο. Η ύπαρξη που είχε ο ίδιος καλέσει, σεβόταν απόλυτα τον προσωπικό χώρο του καθενός. Ωστόσο, καμιά ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, καμιά ψυχολογία δεν θα μπορούσε να είναι προετοιμασμένη για μια τέτοια συνάντηση. Η ενέργεια που εξέπεμπε, η δύναμη της παρουσίας του, η ίδια η ύπαρξη που ονομάζεται Δαίμων είναι μια αέναη έκρηξη! Απεριόριστης έκτασης, ατελείωτης διάρκειας και αμέτρητης έντασης.<br /><br />Η ατμόσφαιρα δεν είχε καμία σχέση με την ζεστή, καλοκαιρινή και ευχάριστη της εποχής. Ήταν ψυχρή και ξηρή λες και το καλοκαίρι ζάρωσε στη γωνιά του και πέθανε, μόνο και μόνο για να μη συναντηθεί ποτέ με τον Δαίμονα. Τα φώτα της πόλης είχαν όλα γίνει στρεβλά. Οι ίδιες οι μορφές είχαν γίνει στρεβλές. Το γεμάτο, σχεδόν παραμυθένιο φεγγάρι του αυγουστιάτικου ουρανού είχε μεταμορφωθεί σε ένα ανατριχιαστικό, απορουστικό, υπερβολικά ελλειψοειδές αντικείμενο. Το φώς του ήταν μια πολύ πλατιά, θαμπή δέσμη που ακολουθούσε την ελλειπτική αυτή μορφή. Δεν υπήρχε πια το υπέροχο φωτεινό στεφάνι που κύκλωνε τα εξωτερικά στρώματα της επιφάνειας του φυσικού αυτού δορυφόρου. Δεν υπήρχε το παιχνίδισμα του φωτός του με τις σταγόνες της υγρής γήινης ατμόσφαιρας. Δεν υπήρχαν οι χαρακτηριστικές κυανές ανταύγες. Δεν υπήρχε τίποτε, από αυτά που κάνει το φως του φεγγαριού ξεχωριστό. Ήταν κενό. Ήταν νεκρό!<br /><br />Όπως και το φως από όλα τα ουράνια σώματα. Όλα τα αστέρια, από κουκίδες είχαν μεταλλαχθεί σε μικρές, πάλλεπτες γραμμούλες. Όλες οι πηγές φωτός είχαν στρεβλώσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να τον κάνουν να πιστεύει ότι το φως κατευθύνεται προς τον Δαίμονα. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, βλέποντας κάτι τέτοιο, δεν θα είχε καμιά αμφιβολία ότι η κάθε μικρή ικμάδα φωτός προσπαθεί να διώξει τον Δαίμονα κι έτσι οι μορφές βάλλουν εναντίον του. Όμως όχι! Εκείνος ήξερε. Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει το φως προς το μέρος του! Ήξερε ότι ο Δαίμονας τραβάει τις μορφές προς το μέρος του! Γι’ αυτό και όλα είναι στρεβλά.<br /><br />–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.<br /><br />Η σιωπή που επικρατούσε δεν έσπασε, ούτε για μία ελάχιστη στιγμή. Ο Δαίμονας, όπως κι εκείνος, λατρεύουν τη σιωπή. Κι ήταν η πρώτη φορά που επικράτούσε τέτοια σιωπή πάνω στη Γη. Σιωπή αφύσικη, βαθύτατα τρομακτική. Η σιωπή της ακινησίας. Το γλυκό αεράκι του καλοκαιριού είχε πάψει να ακούγεται. Η γεμάτη έκσταση και πάθος ευωδία των νυχτολούλουδων, δεν μπορούσε πλέον να ζωγραφίσει την εικόνα της ηδονής στο μυαλό των ανθρώπων. Τα νυχτοπούλια δεν κελαηδούσαν. Τα τριζώνια δεν συνέβαλαν στην καλοκαιρινή χορωδία της νύχτας. Η Γη δεν κινούταν. Το φως δεν κινούταν! Είχε παγώσει στη θέση του. Τίποτε δεν κινούταν. Όλα ήταν ακίνητα και σιωπηλά. Ήταν η σιωπή της ακινησίας. Της ακινησίας των μορίων της ύλης. Της παύσης της αέναης ταλάντωσης. Της ακινησίας ολόκληρου του κόσμου. Ολόκληρου του σύμπαντος. Η πλάση όλη, ήταν ακίνητη. Γιατί η πλάση όλη, ήταν νεκρή! Η σιωπή του θανάτου… Η απόλυτη σίγαση των πάντων. Ήταν η πρώτη φορά που εκείνος ένιωθε κάτι τέτοιο, και –μα την αλήθεια– δεν θα το χαράμιζε για τίποτε άλλο στον κόσμο! Δεν θα χάλαγε αυτήν την εξωτική σιωπή. Δεν θα άρθρωνε ούτε μία λέξη. Ο διαλόγος θα έπαιρνε μέρος στο μυαλό τους.<br /><br />–Ζήτα μου ό,τι θες και θα το εκπληρώσω.<br /><br />Η κατάμαυρη λάμψη που εξέπεμπε ο Δαίμονας είχε κατακλήσει τον γύρω χώρο και τον είχε φέρει σε μια υπέρπυκνη κατάσταση. Εκείνος τον ένιωθε να τον πιέζει, να του σφίγγει τον θώρακα και να μην τον αφήνει να αναπνεύσει.<br /><br />–Κούφιες υποσχέσεις μιας ανάμνησης… Τι ξέρεις εσύ από ανάγκες? Πώς μπορείς να γνωρίζεις την έννοια του ποθητού? Πώς είναι δυνατόν να κατανοείς την ομορφιά;<br /><br />–Δεν γνωρίζω τίποτε για τις ανάγκες του ή τις ανάγκες της. Δεν καταλαβαίνω την έννοια του ποθητού κι ούτε η ομορφιά σημαίνει κάτι για εμένα. Εγώ είμαι μια ανάμνηση. Εσύ το είπες, άλλωστε… Ανάμνηση. Συνεπαγωγή της εμπειρίας.<br /><br />–Μα η εμπειρία είναι η τροφή της απληστίας! Κι η απληστία γεννά τις ανάγκες, ψάχνει για νέα ποθητά και περισσότερη ομορφιά. Πώς μπορείς να είσαι μέρος ενός συνόλου πραγμάτων άγνωστων σε εσένα?<br /><br />–Το σύνολο έχει τόση αξία όση έχει και το κάθε άτομο ξεχωριστά... Και το άτομο μπορεί παραδόξως να κατανοήσει μονάχα τα σύνολα στα οποία, έστω και φαινομενικά, δεν ανοίκει... Κι εσύ είσαι στην ίδια μοίρα με εμένα! Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είναι το σύνολο που εκπροσωπείς.<br /><br />Ο Δαίμονας, με αυτήν του τη σκέψη, του έδωσε μια ελάχιστη δόση από την κατεκτημένη γνώση. Ο άνθρωπος από την απαρχή του πορεύεται με ένα θετικό και ένα αρνητικό. Υπερμεγέθη εγκέφαλο αναλογικά με το σώμα του, υπερμεγέθεις εγκφαλικούς χάρτες ελέγχου των ακροδακτύλων, περιοχές ελέγχου της επικοινωνίας και της γλώσσας, αντιτακτό αντίχειρα και συνείδηση της υπαρξής του. Με δυο λέξεις, «βιολογικό σχεδιασμό». Το θετικό. Και το αρνητικό ταυτόχρονα… Αφού αυτός ο –εκμεταλλεύσιμος στο έπακρο– σχεδιασμός με την ανεπτυγμένη και περαιτέρω αναπτύξιμη αντίληψη, κρύβει μια πολύ τρομακτική παγίδα. Αυτήν της αλαζονείας. Εφόσων δεν πρόκειται για κάποια φήμη, ανάμεσα στις τόσες και τόσες φήμες που εκείνος έχει ακούσει, η ίδια η λέξη «άνθρωπος» αποδεικνύει αυτή την αλαζονεία. «Ανθρωπος», αυτός που «άνω θρώσκει».<br /><br />Αυτός που κοιτάει ψηλά. Ο ψηλομύτης. Ο υπερόπτης. Ο ονειροπόλος που πιστεύει ότι, ως άλλος Δαίδαλος, έχει κατακτήσει τους αιθέρες. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι η αφέλεια και η άγνοιά του τον έχει φέρει στην δυσάρεστη θέση του Ικάρου. Όμως η συνείδηση τον σώζει, ο σχεδιασμός του δεν τον αφήνει να τσακιστεί στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και ο άνθρωπος συνεχίζει. Συνεχίζει την πτώση του προς τα πάνω. Συνεχίζει να είναι άνθρωπος. Ήδη τυφλωμένος από την πρώτη του ματιά, συνεχίζει να κοιτάζει τον ήλιο, μέχρι οι αμφιβληστροειδείς του να καψαλιστούν εντελώς από την ραδιενέργεια. Γιατί μπορεί, χωρίς να το έχει καν καταλάβει, να στρέφει το βλέμμα του σε έναν από τους εκατοντάδες ήλιους που ο ίδιος δημιούργησε. Συνεχίζει να πολεμά τον εαυτό του, για δυό παραπάνω εκτάρια γης, ή λίγη παραπάνω ποσότητα φυσικών πόρων, ή λίγη παραπάνω εξουσία. Ή για οποιαδήποτε άλλη σάπια εκ της δημιουργίας της και παρηκμασμένη αξία των αποσυντιθέμενων κοινωνιών του. Παρηκμασμένες αξίες… Δημιουργήματα που θα μπορουσαν να δρουν ως απλές αφορμες αφού οι άνθρωποι θέλουν καλά και ντε να ψάχνουν για αφορμές. Δημιουργοί που είναι τόσο αφελείς και ηλίθιοι, που καταλήγουν να πιστεύουν τελικά στα ίδια τα δημιουργήματά τους. Άνθρωποι, «ώντα κοινωνικά» των οποίων οι πράξεις βασίζονται στη θεώρηση ότι είναι ικανοί να δουν μια καθολική πραγματικότητα, αναιρώντας τις ίδιες τις ερευνές τους περί υποκειμενισμού της αντίληψης. Άτομα ανόμοια που θέλουν να δρουν ως σύνολο ομοιογενές. Να λοιπόν δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Δέκα χιλιάδες χρόνια υπεροψίας, απληστίας, αφέλειας και αυταπάτης. Και ο άνθρωπος συνεχίζει να τεντώνεται προς τον ουρανο, ξεχνώντας ότι τα πόδια θα παραμένουν πάντα κολλημένα στο έδαφος, μέχρι που ο πεπερασμένων δυνατοτήτων σχεδιασμός του να μην μπορεί να τον σώσει άλλο. Εκείνος ήταν ήδη αηδιασμένος από όλα αυτά. Κρίμα. Ήταν και αυτός άλλος ένας άνθρωπος.<br /><br />–Το σύνολο ολόκληρο έχει τόση αξία όση και το κάθε άτομο ξεχωριστά... Κι είναι η βούληση ο φορέας αυτής της αξίας. Η βούληση... Η επιθυμία. Πες μου τι θέλεις κι εγώ θα στο εκπληρώσω.<br /><br />Είχε έρθει πλέον η ώρα να περάσει ο άνθρωπος, από την κατάσταση της άγνοιας και την αφέλειας, στην κατάσταση αυτού που τόσο πολύ αποζητούσε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Την ελευθερία που προσφέρει η γνώση. Η απόλυτη γνώση των πάντων. Αρκεί να διέθετε και την απαραίτητη ικανότητα…<br /><br />–Ας είναι… Θα σου πω την επιθυμία μου. Θέλω να γίνω εγώ ο μοναδικός κύριος του εαυτού μου. Να είμαι απόλυτα ελεύθερος.<br /><br />–Είμαι μια ανάμνηση, το ξέχασες κιόλας? Όλη η κατεκτημένη γνώση ανοίκει στο παρελθόν! Κι εγώ είμαι ο Δαίμων, αυτός που κατακτά τη γνώση. Είμαι κομμάτι του παρελθόντος. Μην μου μιλάς για το μέλλον…<br /><br />–Ώστε αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που δεν μπορείς να κατανοήσεις την ανάγκη… Οι ανάγκες αναφέρονται στο παρόν ή στο μέλλον, όπως και οι επιθυμίες…<br /><br />Είχε αρχίσει πλέον να καταλαβαίνει. Ήταν βέβαια άνθρωπος. Αλλά το να φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, σήμαινε σίγουρα ότι είχε εξερευνήσει το σχεδιασμό του όσο λίγοι, μα πάρα πολύ λίγοι όμοιοι του.<br /><br />–Μίλα μου λοιπόν για μια ανάμνησή σου. Μίλα μου για αυτόν που είναι κύριος του εαυτού Του, πριν τη γέννησή του και τη γέννησή της.<br /><br />–Θέλω να γίνω Θεός.<br /><br />–Ξέρεις ότι θα χρειαστεί να κατανοήσεις την απόλυτη γνώση για να γίνεις Θεός?<br /><br />–Τι θα σημαίνει αυτό για εμένα?<br /><br />–Θα δεις τι υπάρχει εκτός του δικού σου υπαρκτού. Θα τάξιδέψεις ως τη στιγμή της δημιουργίας.<br /><br />–Υπέροχα!<br /><br />–Και θα νιώσεις την εκμηδένιση του τέλους του χρόνου.<br /><br />–… Το τέλος του χρόνου λοιπόν… Ας είναι! Όλα έχουν ένα τέλος κι ένα τίμημα… Κάνε με Θεό. Κάνε με απόλυτο κυρίαρχο του εαυτού μου. Κάνε με ελεύθερο!<br /><br />Η νυχτερινή σιωπή είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της. Ήταν μια σιωπή τόσο έντονη που καταντούσε εκκωφαντική. Κι έπειτα, αυτή η τόσο απόκοσμη σιγή διαταράσσεται. Κι εκείνος νιώθει τρόμο που όμοιο δεν είχε ποτέ του νιώσει.<br /><br />Φόβο βαθύτερο από το φόβο του θανάτου, τρόμο βαθύτερο από αυτόν της μοίρας που πρόκειται να έχει η ύπαρξή του, ταραχή που αγγίζει τη ζωή μέσα του και την ρουφάει, αδειάζοντάς τον από συναίσθημα και πάθος. Φόβος που έχει χτυπήσει με τέτοια δύναμη τις χορδές του ενστίκτου του, διαταράσσοντας το ρυθμό του τόσο σφοδρά, ώστε η ψυχοσύνθεσή του να μην είναι ποτέ ξανά υγιής. Τρόμος που τον κάνει να νιώθει ότι η ίδια η οντότητά του δεν υπήρξε, δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Τέλειωσε χωρίς ποτέ να αρχίσει. Πέθανε προτού καν γεννηθεί. Είναι ψυχικό άλγος τόσο απόλυτο που κάνει κάθε απότατη ματαιότητα να φαντάζει τόσο γλυκιά όσο η ίδια η τελευταία ελπίδα.<br /><br />–Η γνώση του υπαρκτού θα σε οδηγήσει στην γνώση του προϋπαρκτού…<br /><br />Η αέναη έκρηξη της ύπαρξης που ονομάζεται Δαίμων, έφτανε κάθε στιγμή σε νέα ζενίθ. Ο μικρός χώρος της σοφίτας γινόταν όλο και πιο πνιγηρός, όλο και μικρότερος, φτάνοντας κάθε στιγμή σε καινούρια ναδίρ. Η απειροελάχιστη ποσότητα φωτός που κατάφερνε να διέλθει στο δωμάτιο, δεν έφτανε ποτέ μέχρι το πάτωμα. Ό Δαίμονας το τραβούσε προς το μέρος του, όπως θα έκανε και μια μαύρη τρύπα σε κάποια μακρινή εσχατία του σύμπαντος. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να τυλίγει τα πάντα. Δεν υπήρχε αέρας μέσα σε αυτόν το χώρο πλέον. Όλες οι μορφές είχαν στρεβλώσει πέρα από κάθε όριο. Όλα είχαν ήδη συνθλιβεί και εκμηδενιστεί. Εκτός από εκείνον.<br /><br />Εκείνος είχε χάσει προ πολλού, απ’ ότι φαίνεται, τις συμβατικές του αισθήσεις. Η όρασή του συνελάμβανε τις εικόνες που σχηματίζονταν σε ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Η ακοή του άκουγε ταυτόχρονα όλους τους υπόηχους και όλους τους υπέρηχους. Η αφή τού επέτρεπε πλέον να νιώθει τις μικρότερες κβαντικές διακυμάνσεις του χωροχρόνου. Η οσμή είχε συνενωθεί πλήρως με τη γεύση. Κάθε άρωμα και κάθε χημική ουσία ήταν γνωστά. Ένιωσε το σώμα του ελαφρύ. Ένιωσε το σώμα του παντελώς αβαρές. Δεν τον συγκρατούσε πια καμιά βαρύτητα και δεν διέθετε καθόλου αδράνεια. Η μάζα του είχε εκλείψει. Αιωρούταν! Είχε βγει από τη σοφίτα του. Είχε βγεί από την γήινη ατμόσφαιρα. Είχε βγεί από τη ζώνη των εσωτερικών πλανητών. Είχε βγει από το ηλιακό σύστημα. Είχε βγεί από τον Γαλαξία. Και ταξίδευε ακόμη. Ζαρωμένος από τον τρόμο και το δέος όσων ζούσε. Ταξίδευε ακόμη. Με ταχύτητα συνεχώς αυξανόμενη. Ήθελε να μπορούσε να ουρλιάξει. Αλλά δεν μπορούσε καν να θέλει…<br /><br />-Το βίωμα της στιγμής της δημιουργίας θα σου χαρίσει την αθανασία…<br /><br />Ταξίδευε… Προς τις ακραιότερες άκρες του συμπαντος. Και παρατηρούσε. Εικόνες που τον τρέλαιναν. Εικόνες που, με τον τρόπο που διαδέχονταν η μία την άλλη μαρτυρούσαν κραυγαλέα την ανυπαρξία ανώτερης Δύναμης. Όλοι οι υπερκαινοφανείς είχαν εκραγεί. Όλα τα αστέρια είχαν δημιουργηθεί. Όλοι οι γαλαξίες ήταν πλέον απόμακροι και μικροί. Ο χώρος γύρω του είχε αρχίσει να θερμαίνεται και για κάποιον αποτρόπαιο λόγο να μικραίνει. Κι εκείνος ένιωθε όλο και πιο εκστατικά πανικοβλημένος. Και ιδού το αίτιο και η δύναμη. Το ανοσιούργημα, το φόβο και πανικό ποιόν, αναβλύζει από την ενέργεια του κόσμου και ξεχύνεται με ορμή και απόλυτη ταχύτητα από όλα τα σημεία, προς όλα τα σημεία. Λάμψεις, πολύχρωμες φλόγες, ακατάληπτες εικόνες, με αποχρώσεις που ποτέ κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί και ήχοι και φωνές, γέλιο μαζί και κλάμα, λόγια ιερά μα και ανόσια ταυτόχρονια, λέξεις που εκείνος απλά νιώθει, χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει, χωρίς να μπορεί να τις κατανοήσει. Και ενώ όλος ο ουρανός έχει γίνει ένα κολοσιαίο χωνευτήρι άναρχου ήχου και χαοτικής εικόνας, η βαθύτατα τρομακτική αυτή πανδαισία χρωμάτων και μαγικής μουσικής φτάνει στην τελική κορύφωση, εκρήγνειται, καταστρέφει και δημιουργεί. Κι εκείνος βλέπει σε ολοκληρο τον κόσμο μια γιγάντιαία έκρηξη εξώκοσμης φωτιάς. Νιώθει ότι είναι το κέντρο αυτής της έκρηξης και βλέπει τη χαοτική εξέλιξή της εκ των έσω…<br /><br />-Το τέλος του χώρου και του χρόνου θα σε εκμηδενίσει…<br /><br />Σταμάτα όμως να αυταπατάσαι! Δεν υπάρχει καμιά έκρηξη, ειδικά στην δική σου περίπτωση. Βιώνεις την ίδια την κοσμική συμπίεση! Όλος ο χωροχρόνος γυρνά προς τα πίσω, καθώς εσύ άνθρωπε, θέλεις να ταξιδέψεις προς τα εμπρός. Και ώντας αναπόσπαστο κομμάτι, δημιούργημα του χωροχρόνου, θα εκμηδένισεις την ίδια την ύπαρξη σου, στην προσπάθειά σου να αποδράσεις από το αιώνιο κελί σου. Βέβαια, θα γίνεις εν τέλει αυτό που επιθυμείς...<br /><br />Θεός...<br /><br />Μια ανάμνηση...<br /><br />Είσαι πλέον απόλυτα ελεύθερος!Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4125148377187434580.post-57045736275416961202008-05-27T22:20:00.000-07:002014-06-21T03:57:03.358-07:00Den första andanThe night has the skies painted jet black. The soil of this god forsaken place is doomed to never feel the warm touch of the dim light of the stars above. Yet, an eerie, pale green aura surrounds every bark, making trees look like crystals... Dead silence reigns in this forest of fossilized horrors. Along with a grim sense of uneasiness...<br />
<br />
Vehl kommt dy tel Merk Skauk!!!<br />
<br />
You will find nobody here. You might only have the slightest misfortune to come across an old man's nightmare. Manifest in matter, yet unreal. A mere shadow, one of the likes which are to be found in the lunacies of a delusional... He wishes to tell you stories of his nation, long forgotten now... He wishes to grab you and throw you in the bottomless pit of the collective memory of his kinship... He wishes to show you his world... And though he dreams of her every night, he would not recall the dream the following day...<br />
<br />
As you reach deeper inside the Murky Forest, the darkness becomes denser. Whispers you hear. The total silence of the place may have been abnormal... This sound though is unearthly horrifying. It's only whispers yes, however it is the first time you heard anything for so long. You have now come to realize that not even the sound of your footsteps reached your ears. But those whispers are clear. Let alone you have not seen anybody around... You turn the opposite way and start to run, yet the fossilized bark of a tree you so conveniently marked with your knife a while ago is nowhere to be found... You are confused and scared. You start to run to another direction. Yet the darkness becomes denser and the whisper louder...<br />
<br />
"Vehl kommt dy tel Merk Skauk!!! Dy skjal finna ingene haer..."<br />
<br />
The one who rests alone upon the Mighty Stone of The Murky Woods is pleased to be granted your company. Be warned though... <br />
<br />
"Blodhundarna har vaert paa jakt ie dette glaumed reikt...!"<br />
<br />
You might want not to wander alone a lot... You might want to just sit by him and listen to what he has to say. At least till the crack of dawn, when the strong sunlight will have more chances to penetrate this black wall of decadence. And you'd better paid attention to what he has to say... He is the last of his kind. He is the one tied in bronze chains. It will not be easy. He will speak to you in a language most ancient and unknown. Maybe even forgotten... But you have to pay attention...! Once you will comprehend the true meaning of his words, you will then be able to find your way out of this maze of fossils.<br />
<br />
But now it's time for me to fly away and let him talk... I'll tell you this before I go though! We are the ones that give things their value...Skauld Skaukssonhttp://www.blogger.com/profile/00423682572649067830noreply@blogger.com0